Πού το πάει, στ’ αλήθεια, ο Ρωμανός, (όχι ο Μελωδός);

Κράτος vs Αναρχία = ?

Η μόρφωση ως στοιχείο προόδου κι εκπολιτισμού του ατόμου

    Οι αρρωστημένες σκέψεις οδηγούν νομοτελειακά και σε παράλογες -έως διαβολικές- πράξεις. Η όψιμη φιλομάθεια, ισχυρότερη κι από το υπέρτατο αγαθό που αποτελεί η ζωή, που επιδεικνύει ο νεαρός κακοποιός και οι συν αυτώ «αλληλέγγυοι» συνηγορούν σε διάφορα σενάρια.

   Κατ’ αρχήν είναι προφανής η προσπάθεια εκβιασμού του κράτους από τις σκοτεινές δυνάμεις του εγκλήματος, της αναρχίας και του χάους. Και αλίμονό του αν ενδώσει. Ο ασκός του Αιόλου θα ανοίξει και μύρια κακά έπονται. 

   Στην περίπτωση Ρωμανού, (όχι του Μελωδού, του φάλτσου), η ιστορία είναι γνωστή και απλή. Είναι καταδικασμένος γιά ένοπλη ληστεία και δις υπόδικος γιά τρομοκρατικές ενέργειες. Η απόφαση της απεργίας πείνας, η διακοπή ή η συνέχισή της μέχρι θανάτου είναι καθαρά δική του. Κανείς δεν του στερεί την τροφή.  

   Ας μην γελιόμαστε, δεν έπιασε ξαφνικά τον νεαρό κακοποιό η δίψα της μάθησης, ευκαιρία γιά κοπάνα ψάχνει. Και ας μην λησμονούνται τα εκπληκτικά λόγια του δικηγόρου του, του αξιότιμου κ. Ραγκούση, που είναι και δικηγόρος του άλλου αξιότιμου κ. Χριστόδουλου. Δοθείσης της σχετικής ευκαιρίας, όπου με την επιπόλαια χορήγηση αδείας, από Χριστόδουλος Ξηρός έγινε Χριστόδουλος… Πουλόπουλος, ο κύριος συνήγορος είχε δηλώσει, ανερυθρίαστα πάντα, πως: « Όλοι έχουμε δικαίωμα στην… ελευθερία. Μαζί και ο Ξηρός!». 

   Με αυτή τη λογική και την πιθανή επιτυχία του όλου αναρχικού σκηνικού, με αιχμή του δόρατος τον νεαρό κατάδικο-εκβιαστή, και ο τελευταίος κρατούμενος θα μπορεί στο μέλλον να δραπετεύει άνετα, εκβιάζοντας κοινωνία και κράτος, υποθηκεύοντας με απεργία πείνας την πολύτιμη… ζωούλα του. 

   Εν προκειμένου, ας μην θεωρηθεί αμελητέα και η εκδοχή μιάς έσχατης πιθανότητος. Δηλαδή να πάει κάτι στραβά και τελικά να αποδημήσει εις Κύριον ο νεαρός, μετατρεπόμενος σε σύμβολο, επέτειο, οδό και πλατεία. Αυτό περιμένουν με λαχτάρα οι σκληρότεροι και φανατικότεροι αναρχικοί γιά να ξεσπάσουν ξέφρενοι ξανακάνοντας την Αθήνα λίμπα. Πρότυπο μιάς τέτοιας τακτικής «ηρωοποιήσεως» και «πεπατημένη» οδός εφαρμογής της, αποτελεί η συμπεριφορά κάποιων αφιονισμένων τζιχαντιστών, ή «μαύρων χηρών», που ζωσμένοι εκρηκτικά αυτοεξαερώνονται, παρασύροντας στο θάνατο με το μίσος τους, στρατιές αθώων κι ανύποπτων πολιτών, με αποτέλεσμα την μπαχαλοποίηση της περιοχής του συμβάντος.

   Το αντικοινωνικό μίσος όλων αυτών των κοινωνικών εκτοπλασμάτων είναι γνωστό και το κάνουν γνωστότερο οι ανένδοτες διακηρύξεις των ίδιων και των οικογενειών τους, που ρίχνουν λάδι στη φωτιά της αναμέτρησής τους με τη νομιμότητα. Ήδη, θεωρώντας τώρα πως απέκτησαν το πάνω χέρι και πως υπερέχουν στα σημεία της έννομης τάξης, επιμένουν σε μαξιμαλιστικές απαιτήσεις τύπου: «όλα ή τίποτα», αρνούμενοι τα πάντα! Ούτε μαθήματα στη φυλακή -τώρα που τους έπιασε ο πόνος γιά μάθηση- ούτε καν να συναντηθούν με τον αρμόδιο Υπουργό. 

   Επειδή κινδυνεύει η Βενετιά να χάσει κάποιο βελόνι της, κοινωνία και πολιτεία θα πρέπει να σκεφτούν καλά το πώς θ’ αποκρούσουν τέτοιες απειλές στο εξής. Θυμάμαι την περίπτωση των αείμνηστων Στράτου Διονυσίου και Άκη Πάνου, όπου -όσο ήταν φυλακισμένοι- δεν μετέδιδαν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί τραγούδια τους. Αυτό θεωρείται πως περιέχεται σε κάποια πολιτικά δικαιώματα των κρατουμένων, τα οποία μπαίνουν σε αναστολή γιά όσο χρόνο εξέτιαν ποινές φυλάκισης. Θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει το ίδιο και γιά ό,τι έχει σχέση με την εκπαίδευση καταδικασμένων γιά κακουργήματα -από ένα βαθμό και πάνω- που απαιτείται παρακολούθηση μαθημάτων εκτός φυλακής. Στο κάτω-κάτω, αυτό είναι και το νόημα της φυλάκισης. Ό φόβος της ως προληπτικό και αποτρεπτικό μέσον και η στέρηση αγαθών που προϋποθέτουν ελευθερία. Αλλιώς, τί νόημα έχει η φυλακή και ποιά η αποτρεπτική της δύναμη; Ανακαλύψαμε όψιμα τα… «ανθρώπινα δικαιώματα», που περιφρονούν τα πάσης φύσεως κακοποιά στοιχεία και τα αρνούνται στα θύματά τους, και τα «μοστράρουμε» αλά καρτ, αποξηλώνοντας θεσμούς και διαλύοντας κοινωνίες. Και φτάσαμε σε σημείο να θεωρούμε την τιμωρία εκδίκηση και να βαφτίζουμε τους στυγνούς ληστές και δολοφόνους: «πολιτικούς κρατούμενους». 

   Νομίζω μιά ματιά κατά Ιταλία και Γερμανία μεριά δεν θα ήταν άσκοπη. Αυτοί εξάλειψαν ολόκληρες «Ερυθρές Ταξιαρχίες» και σκληροτράχηλους Μπάαντερ-Μάϊνχοφ κι εμείς ταρακουνιόμαστε από παιδάρια, που από τα «δεκαπενταμελέ» και τις σχολικές καταλήψεις, έγιναν τιμητές την κοινωνίας και θέλουν να της… αλλάξουν τα φώτα, με τα καλάσνικοφ και τις μολότοφ.