Έπος «Ρωμανιάδα». Και όμως υπάρχει ακόμη καιρός.

Της φυλακής τα σίδερα είναι γιά τους λεβέντες...

«Φοβού τους "αλληλέγγυους" και συμπαράσταση φέροντες»

   Το ζήτημα εστιάζεται στον καθορισμό του όρου «λεβέντης», στις δυνατότητες, τις πράξεις του και τα όρια αντοχής του. Το τουρκικό levend, ανάγεται στο πέρσικο lawand, που σημαίνει «ανδρείος».

   Συνεπείς στον ορισμό και την έννοια, οι παλιοί «λεβέντες» ξεπλήρωναν τις διάφορες «κουτσουκέλες» τους, υπομένοντες αγόγγυστα την δίκαιη ανταμοιβή της… λεβεντιάς τους. Και είτε εξέτιαν τη θητεία τους στη «στενή» και εξέρχονταν κύριοι, σένιοι κι ωραίοι, γιά να τραβήξουν τον όποιο δρόμο είχαν αποφασίσει, είτε έσκυβαν το κεφάλι στο χατζάρι του δήμιου. Λεβέντες μέχρι το τέλος. 

   Η απόφαση γιά αυτοχειρία, υπό οιαδήποτε μορφή κι αν επιλέξει ο «λεβέντης», θέλει κότσια, καθαρό μυαλό και σταθερό βήμα προς τον Γολγοθά μέχρι τη σταύρωση. Το ίδιο και με την διαδικασία της απεργίας πείνας. Κόβεις το φαγητό μαχαίρι και πας σαν τον μακαρίτη Μπόμπυ Σαντς, που άντεξε πάνω από δυο μήνες -τον ένα τέζα στο κρεβάτι- και τους άλλους του ΙΡΑ, κάπου τριάντα τόσα χρόνια πριν. Χωρίς κουτοπονηριές και δήθεν μηνιαία αφαγία της πλάκας, τσιμπολογώντας στα κρυφά και χαιρετώντας ζωηρά από το παράθυρο τους ομογάλακτους… «αλληλέγγυους», που αφού φωνάξουν διάφορα υποστηρικτικά συνθήματα κάτω από το παράθυρο του απεργού, τραβούν γιά κανα-δυό πιττόγυρα με… απ’ όλα μέσα! Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, μιά δίαιτα ξεκινά γιά να χάσει 2-3 κιλά και στη βδομάδα την εγκαταλείπει, αλλήθωρος απ’ τη λιγούρα.

   

   Στη δική μας περίπτωση, ο νεαρός Ρωμανός, αφού έκανε ό,τι έκανε και είδε τη «γλύκα» της φυλακής, στέρεψε από λεβεντιά, καθ’ ότι τα σίδερα της φυλακής του έπεσαν -και δικαίως-  βαριά, και αφού παντρεύτηκε στη φυλακή -ο γάμος τον μάρανε-  σκαρφίστηκε, ή του σφύριξαν, τη φάμπρικα του «στρίβειν» διά της… σπουδής. Κάτι που ο ίδιος ομολογεί, έστω έμμεσα. Και με παιδιάστικο πείσμα φωνάζει το δικό του «Μαμά, βοήθεια!», με τη μέθοδο του ηθικού εκβιασμού διά της απεργίας πείνας, που η τρομοκρατημένη Κυβέρνηση Σαμαρά βλέπει μέσα στις σκοτούρες της -και τρέμει- ως μία νέα υπόθεση Γρηγορόπουλου. 

   Δεν χωρεί αμφιβολία πως η διαβολικότητα κάποιων συγκεκριμένων πολιτικών χώρων τους καθιστούν ικανούς να προτιμούν τον Ρωμανό νεκρό παρά ζωντανό. Θα αποκτήσουν έτσι κι άλλο έρεισμα γιά μπαχαλοποίηση της χώρας, μετά τον ατυχή Γρηγορόπουλο. Αν κι εκείνος, τότε, τη γλύτωνε με κάποια τραύματα και σήμερα ζούσε, με ποιό ερέθισμα και ποιό σύνθημα θα ισοπέδωναν την Αθήνα οι μαθητές των πάσης φύσεως συνδικαλιστοδασκάλων, τύπου Πετροκοτσυφάκη. (Το «Πετρο-»  προστίθεται, λόγω της χρήσης των σπασμένων μαρμάρων του οπλοστασίου).

   Εδώ που έφτασαν τα πράγματα γιά τον νεαρό απεργό, γιά τον οποίο η στήλη δηλώνει ξεκάθαρα -από ένστικτο και μικρολεπτομέρειες που βλέπει- πως διαθέτει συμπαθητική φάτσα -καθρέφτη ψυχής- πως δεν αποτελεί, ακόμη, ολική απώλεια γιά την κοινωνία και πως μπορεί να σωθεί πολλαπλώς. Βιολογικά, ηθικά και κοινωνικά, αρκεί να απεγκλωβιστεί από τα γαμψά νύχια του κοινωνικού μίσους που τον πότισε η αστοργία των γονέων και οι κακές συναναστροφές. 

   Αυτή τη στιγμή ας επιστρατευθούν επειγόντως 2-3 ψυχολόγοι -οι καλύτεροι του είδους- κι ας αρχίσουν να τον «πιπιλίζουν». Αυτοί ξέρουν πώς να τον προσεγγίσουν και τί να του πουν, προκειμένου να βγάλουν το μίσος απ' την ψυχή του. Και, προς Θεού, Ραγκούσηδες και τέτοιοι, μακριά. Ίσως και οι γονείς του. Αν αυτό δεν γίνεται, τουλάχιστον ποτέ μόνοι τους μαζί του. Όμως η γυναίνα κου εκεί, δίπλα πάντα.

   Ειδάλλως αναζητήσατε νέον Βιργίλιο γιά το Lacrimae rerum μιάς σύγχρονης «Αινειάδος». Οι πονηροί κι επιτήδειοι καιροσκόποι θα υπερισχύσουν της νεανικής αμυαλιάς.