Λεωνίδας Κύρκος, ο τελευταίος ευπατρίδης της Αριστεράς.

   Σήμερα έφυγε από τη ζωή, ο τελευταίος μεγάλος, σεμνός αριστερός. Διακριτικά και ήρεμα, όπως έζησε.

   Ένας πραγματικός αγωνιστής, έντιμος και συνεπής με την ιδεολογία του, την οποία δεν πούλησε, δεν νόθευσε και δεν καπηλεύτηκε, ούτε εξαργύρωσε ποτέ και γιά την οποία πάλεψε σε όλη του τη ζωή.
   Αγωνίστηκε με δύναμη και πάθος και αντιμετώπισε με γενναιότητα και περιφρόνηση τον θάνατο, όταν αυτός τον γυρόφερνε, κλεισμένο στο κελί του, (στις φυλακές Αβέρωφ, νομίζω), γεμίζοντας τις ατέλειωτες ώρες της αγωνιώδους αναμονής της εκτέλεσης, με τους θλιμμένους ήχους της αγαπημένης του φυσαρμόνικας, κατά τις ταραγμένες εκείνες μεταπολεμικές εποχές.
   Δεν συμμερίστηκα ποτέ την κοσμοθεωρία του, αλλά θαύμαζα την ειλικρίνεια, την συνέπεια και την εντιμότητά του, καθώς και την κοινοβουλευτική του στάση και συμπεριφορά. Σε κάποιες ευρωεκλογές, μάλιστα, τον ψήφισα κιόλας, σε ένδειξη αναγνώρισης του αγώνα και της προσπάθειας που κατέβαλε, με λογική και ήθος, στο να κάνει τον κόσμο καλύτερο.
   Οι άνθρωποι φεύγουν, τα σύμβολα όχι. Κι ο Λεωνίδας Κύρκος υπήρξε σύμβολο. Γι’ αυτό και δεν θα «φύγει» από κοντά μας η μνήμη του, ποτέ.

   Τέτοιους μεγάλους άνδρες, η Ιστορία τους καταγράφει στο βιβλίο της και η Φύση, τιμώντας τους, ελαφραίνει πάντοτε το χώμα που τους σκεπάζει. Το ίδιο θα κάνει γιά τον Λεωνίδα Κύρκο!

   Είμαι βέβαιος.