«Ευρωομόλογο». Η ελπίδα, η πανάκεια, η φενάκη!

Θέσεις - Απόψεις

   Το συνεχώς ογκούμενο πρόβλημα της υπερχρέωσης των ευρωπαϊκών οικονομιών, θύματα πλαστού ευδαιμονισμού και άκριτης υπερκατανάλωσης, φέρνει συνεχώς στο στόμα, γιά πιπίλισμα παρηγοριάς, την, δήθεν, ανακουφιστική καραμέλα του «ευρωομολόγου».
   Μάλιστα τα δύο μεγάλα κόμματα, συναγωνιζόμενα το ένα το άλλο σε γελοιότητα, τσακώνονται γιά την πατρότητα της «μεγαλοφυούς ιδέας», που θεραπεύει πάσα νόσον των ευρωπαϊκών οικονομιών και πάσαν μ…. των ηγετών τους!

   Οι οικονομικές επιστήμες, όπως εμφανίζονται από την τσαρλατανίστικη συμπεριφορά των αρμόδιων οικονομικών «κορυφών», που θυμίζουν αλχημιστές του Μεσαίωνα, αντιμετωπίζονται από τον μέσο κοινό νου ως επιστήμες της πλάκας! Διότι πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις μιά επιστήμη όπου γιά το ίδιο φαινόμενο και το ίδιο σύμπτωμα διατυπώνονται εντελώς αντιδιαμετρικές θεωρίες και απίθανες υποκειμενικές μέθοδοι θεραπείας! Από το κάτασπρο λευκό μέχρι το κατάμαυρο μαύρο! Ό,τι θέλει ο καθένας λέει, βάζοντας στο παιχνίδι την …. ψυχολογία και, ίσως, την αστρολογία! (Αν κάποιος έχασε τη δουλειά του, δεν έχει στη τσέπη μία και χρωστάει σε κάρτες και τράπεζες τα μαλλιοκέφαλά του, άντε πες του ότι φταίει η …. κακή ψυχολογία του!).

   Τις προάλλες, επιφανής οικονομολόγος, νομπελίστας παρακαλώ, ισχυρίστηκε, (με δεδομένο το χάλι μας), ότι η Ελλάδα μπορεί μέχρι το 2015 να γίνει η…. Δανία του Νότου!

   Μετά από τέτοια σαχλαμάρα, τι εκτίμηση να έχεις σ’ έναν τέτοιο «οικονομολόγο-αστρολόγο», νομπελίστα παρακαλώ, και τι εμπιστοσύνη να δώσεις στα λόγια του!

   Γιά όλους, όσοι αφελώς θεωρούν ως πανάκεια και απόλυτο φάρμακο γιά την σωτηρία και οικονομική αναμόρφωση των οικονομιών των κρατών της ευρωζώνης το ευρωομόλογο, καλό θα είναι να εξηγηθούν κάποια πράγματα.

   Ομόλογο καλείται η απόδειξη δανεισμού που εκδίδει η δανειζόμενη χώρα και αναφέρει δανειζόμενο ποσόν, επιτόκιο δανεισμού και ημερομηνία εξόφλησής του. Το ομόλογο αυτό διακινείται, ως αξία, στις αγορές και η διαπραγματευτική του αξία διαφοροποιείται, ως προς την ονομαστική, ανάλογα με την αξιοπιστία και φερεγγυότητα της χώρας που το εκδίδει.

   Προφανώς οι μικρές, αδύνατες οικονομικά και υπερχρεωμένες χώρες, στη διαδικασία δανεισμού τους, καλούνται να πληρώνουν ολοένα και υψηλότερα επιτόκια καθιστώντας τον δανεισμό τους βαθμιαία ασύμφορο έως, τελικά, αδύνατο, ενώ τα ομόλογά τους κατρακυλούν μέχρι σημείου να χαρακτηριστούν «σκουπίδια»!

   Κατά συνέπειαν η καταφυγή κάτω από την ομπρέλα προστασίας μιάς ισχυρότερης οικονομικής δύναμης, όπως η ΕΚΤ, (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), η οποία θα τους παρέχει ισχυρά, αξιόπιστα και χαμηλότοκα δάνεια, μέσω του περίφημου «ευρωομολόγου», αποτελεί γι’ αυτές πραγματική σανίδα σωτηρίας, ασφάλειας και προοπτικής, αφού στην ουσία εντάσσονται σ’ ένα, τρόπον τινά, ενιαίο ευρωπαϊκό Υπουργείο Οικονομικών!

   Μέχρις εδώ όλα καλά και άγια, αλλά με μία πολύ σημαντική προϋπόθεση! Θα πρέπει οι «ατυχήσασες» χώρες να είναι και μικρές και λίγες. Μόνο έτσι θα επαρκούν τα χρήματα του ευρωπαϊκού «κουμπαρά», του περίφημου «μηχανισμού στήριξης», στον οποίον συνεισφέρουν οι πλούσιες χώρες (λ.χ. Γερμανία, κυρίως, Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, κ.λπ.), γιά να «μπαλώνουν» τα χρέη τους οι αδύναμες.

   Ήδη, είναι γνωστό πως στην ιδέα του ευρωομολόγου όλες οι προαναφερόμενες πλούσιες χώρες «κλωτσάνε», αφού η δυσφορία και έντονη αντίδραση των πολιτών τους αποτυπώνεται στην επιφυλακτικότητα και αναβλητικότητα των ηγετών τους. Γι’ αυτό και το πράγμα καρκινοβατεί.

   Παρ’ όλα αυτά, θεωρώντας, προς στιγμήν, εφικτή και πραγματοποιήσιμη την ιδέα του ευρωομολόγου, (προσωπικά δεν το βλέπω), με την κρίση να επεκτείνεται σε Ισπανία, Ιταλία και, όπως σήμερα σκάει μύτη, δειλά-δειλά, και σε Γαλλία, δηλαδή οικονομίες γιγάντιες που θα χρειαστούν τεράστιες ποσότητες «φαρμάκου» γιά να γειάνουν, γεννάται ένα ερώτημα. Πού θα βρεθεί τόσο φάρμακο γιά όλους αυτούς;

   Γι’ αυτό καλό θα είναι να μην παρασυρόμαστε εύκολα στη νέα ουτοπική φενάκη του «ευρωομολόγου» και ας κρατάμε μικρό καλάθι προσδοκιών. Όταν το βαρέλι των οικονομικών των ισχυρών κρατών χάσει τον πάτο του και μετατραπεί σε τρύπιο πίθο των Δαναΐδων, δεν μας σώζει τίποτε πλέον. Ούτε ευρωομόλογο, ούτε άλλο τερτίπι και η συνοχή της ευρωζώνης κλονίζεται επικίνδυνα!

   Δυστυχώς, οι μεγάλες ιδέες, τα οράματα και τα μεγαλεπήβολα σχέδια αποτελούν γεννήματα περιόδων παχιών αγελάδων. Όταν η κατάσταση στριμωχτεί επικίνδυνα και τα πράγματα φτάσουν στο μη παρέκει, η κάθε χώρα θα κοιτάξει την πάρτη της και η κάθε κυβέρνηση τον λαό της!

   Άρα το «ευρωομόλογο», ως θεσμός, μπορεί ν’ αποτελέσει θαυμάσιο αντικαρκινικό φάρμακο γιά τους λίγους και μικρούς και απλό αντιβιοτικό γιά πολλούς και μεγάλους. Αποτελεσματικό φάρμακο γιά όλους, ποτέ!

   Άνθρακες ο θησαυρός!