Η κομπορρημοσύνη, η αμετροέπεια και, τελικά, η ανθρώπινη βλακεία!

Σχολιασμοί

   Τον τελευταίο καιρό τα κρούσματα πληθαίνουν. Δευτεροκλασάτα, κυρίως, «στελέχη» ολόκληρου του πολιτικού φάσματος, προεξάρχοντος του κυβερνητικού συνονθυλεύματος και, κατά περίεργο τρόπο, ιδίως γυναίκες, σε τηλεοπτικές εμφανίσεις τους, (αφού λόγω καλοκαιριού τα πάσης φύσεως «πρωτοκλασάτα» έχουν αποδράμει στις παραλίες και άσε τον αρχηγό να λέει ό,τι θέλει. Τον έχουν γραμμένο, αφού κι αυτός το ίδιο κάνει), επαναλαμβάνουν συνεχώς, με υποκριτική σεμνοτυφία και αιδήμον ύφος.

   - Εγώ μπήκα στην πολιτική γιατί είμαι γιά τα δύσκολα!

   Απάντηση βαρύγδουπη, όταν τα αντίστοιχα «τσικό» της ενημέρωσης, (αφού κι εκεί η «πρώτη ομάδα» την έχει κοπανήσει και λούζει το κορμί της σε κάποια «in» παραλία), εφαρμόζοντας τις επιτυχημένες συνταγές των «αστέρων» και θέλοντας να εντυπωσιάσουν τα αφεντικά τους, ρωτούν περισπούδαστα το «στέλεχος» γιά το χάλι της χώρας και την «ακρογωνιαίας» σπουδαιότητας συμβολή του στην ανόρθωση αυτής.

   Μεγαλοστομίες, αμετροέπειες, υπερβολές εντυπωσιασμού και, εν τέλει, άμετρη βλακεία!

  
   Κανείς δεν θέλει τα δύσκολα, αφού όλοι προτιμούν τον βατό, ίσιο, δρόμο της καμήλας. Απλώς, άμα πέσεις στον τυφώνα κάνεις την ανάγκη φιλοτιμία, ανασκουμπώνεσαι και, θες δε θες, τραβάς το κουπί κατά τις δυνάμεις και δυνατότητές σου, βρίζοντας μέσα σου γιά την αναποδιά που σου’ τυχε!

   Όποιος, πράγματι, είναι γιά τα δύσκολα, όπως λέει, δεν γίνεται πολιτικός, αλλά το ρίχνει στα «εξτρήμ σπορ»! Κατεβαίνει με καγιάκ αφρισμένα ποτάμια, δένει στα πόδια του λαστιχένια σκοινιά και σαλτάρει στα βάραθρα, ή φοράει εκείνα τα πολύχρωμα φτερά και παριστάνει τον Ίκαρο, πετώντας από μιά ψηλή κορυφή! Γενικώς, κάνει κάποια από εκείνες τις παλαβομάρες που κόβουν το αίμα των φυσιολογικών ανθρώπων και μόνο στη θέα των ριψοκίνδυνων «τρελών» και των τολμημάτων τους.

   Ακόμη, αν θέλουν πράγματι να προσφέρουν και κοινωνικό έργο, επιζητώντας τα δύσκολα όπως ισχυρίζονται, τραβούν σε κάποια Καλκούτα και κάνουν ό,τι η Αδελφή Τερέζα, ή ακολουθούν τους «γιατρούς χωρίς σύνορα» στο Μογκαντίσου, την Καμπούλ ή όπου υπάρχει ανθρώπινος πόνος και δυστυχία προσφέροντας αφανές έργο και όχι κούφια και παχιά λόγια!

   Δυστυχώς, όσοι σήμερα καταπιάνονται με το πολιτεύεσθαι, (ιδίως με τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας), στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουν την «κονόμα», την αρπαχτή, την εύκολη ανάρρηση, την εξουσία, τα μεγαλεία και το «κλαρίνο» των σκοπών της Βουλής και των Υπουργείων, επί τη εμφανίσει τους!

   Το παράδειγμα της προσέλευσης στην ορκωμοσία του ’81 με τα ζιβάγκο και «παπάκια» που μετεξελίχτηκαν ταχύτατα σε φράκα και «μερσεντέ», οι καταθέσεις στην Ελβετία, οι «of shore» εταιρείες, τα νεοκλασικά στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και αλλαχού, αποτελούν ισχυρότατους φάρους που φωτίζουν βήματα και καθοδηγούν πορείες. Δημιουργούν ψευδαισθήσεις σπουδαιότητος, μεγεθύνουν τη βουλιμία γιά εξουσία, καλύπτουν τη ρηχότητα των ικανοτήτων, παραβλέπουν την ασημαντότητα των προσωπικοτήτων και, εν τέλει, αναδεικνύουν τη «γύμνια του βασιλιά» μαζί με την απέραντη βλακεία του! Όμως ποιός δίνει σημασία σε τέτοιες μικρολεπτομέρειες και ποιός καταλαβαίνει!

   Λαός που χρειάζεται ειδικές καμπάνιες και διαδικασίες γιά να μάθει, (επί τέλους!), να μην πετά, τήδε κακείσε, στο δρόμο τα σκουπίδια του, αλλά να τα μαζεύει σε σακούλες (οικολογικές και αυτοδιασπώμενες, παρακαλώ!) και να τα εναποθέτει στους κάδους απορριμμάτων, ευκολότατα χάφτει την ιδιοτελή «αυθεντία» τέτοιων πονηρών «σωτήρων», αποδεικνύοντας στην πράξη ότι η βλακεία του «σωζόμενου» υπερβαίνει σε μέγεθος την βλακεία του «σωτήρα».

   Οπότε, στους στραβούς, ο μονόφθαλμος!