Θέσεις - Απόψεις
Μιά και αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται 62 χρόνια από την πτώση του Γράμμου, που σήμανε τη λήξη αδελφοκτόνου σύρραξης, την, επί τέλους, ειρήνευση της χώρας και την έναρξη ανοικοδόμησής της, κρίνω σκόπιμο, έτσι σαν μικρό διάλειμμα από την ενασχόληση με τη ζέουσα καθημερινότητα, να κάνω μικρή αναφορά, διαφορετικού αντικειμένου και διαφορετικής οπτικής γωνίας, αποτίοντας συγχρόνως φόρο τιμής σε όλα, ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ, τα θύματα αυτού του πολέμου, συνέπειες του οποίου πληρώνει ακόμη η χώρα.
Τα γεγονότα, από ιστορικής πλευράς, είναι πολλαπλώς καταγεγραμμένα και προσπελάσιμα, λόγω της πληθώρας των γραπτών μαρτυριών, σε κάθε ενδιαφερόμενο να πληροφορηθεί, να συγκρίνει και να βγάλει τα, όποια, συμπεράσματά του γι’ αυτή την μελανότερη σελίδα της νεοελληνικής Ιστορίας.
Τα κατωτέρω παρατιθέμενα απηχούν προσωπικές απόψεις της στήλης και απευθύνονται σε μη προκατειλημμένα, αλλά καθαρά μυαλά, προς περαιτέρω επεξεργασία κι εξαγωγή συμπερασμάτων, κατά το δοκούν και την κρίση ενός εκάστου.
Ο, εν θέματι, πόλεμος απεκλήθη ποικιλοτρόπως, αναλόγως της πλευράς και της σκοπιάς θέασής του. Έτσι λέγεται :
- Εμφύλιος : Όρος οπωσδήποτε σωστός, επιεικής και ισαπέχων. Αποδεκτός, συμβιβαστικά, από όλους, αφού οι αντίπαλοι προήρχοντο από το ίδιο έθνος (φυλή). Κατ’ εμέ, είναι εν μέρει ελλιπής, εφ’ όσον δεν αποτυπώνει πλήρως και σαφώς την εικόνα και το προφίλ των αντιπάλων.
- Συμμοριτοπόλεμος : Όρος υπερβολικός, χρησιμοποιούμενος, κυρίως, στο παρελθόν, πριν καταλαγιάσουν τα πάθη από το φανατικότερο μέρος της νικήτριας δεξιάς. Οφείλεται σε, επίσης υπερβολικές, συμπεριφορές του ηττημένου ΚΚΕ, προκειμένου να ανεφοδιάσει τις ομάδες του και να στρατολογήσει ανθρώπους προς στελέχωση του μαχόμενου στρατού του. Εννοείται ότι αυτό γινόταν βιαίως, οπότε και αγριότητες διεπράχθησαν και σφαγές, όπως σε κάθε σχετική περίπτωση πολέμου, που δικαιώνουν, μεν, τον χαρακτηρισμό, χωρίς όμως να χαρακτηρίζουν απόλυτα αυτόν τον πόλεμο.
- Ανταρτοπόλεμος : Νομίζω πως αυτός ο όρος πλησιάζει περισσότερο στην πραγματικότητα αφού απεικονίζει την συμπεριφορά μερίδος του πληθυσμού, (ΚΚΕ), εξεγερμένων κατά της νομίμου κυβερνήσεως. (Ιδέ σημερινή περίπτωση Λιβύης). Σε αυτόν τον όρο περιέχεται προφανώς και ο όρος «εμφύλιος», ενώ στον όρο «εμφύλιος» δεν εισχωρεί υποχρεωτικά ο όρος «ανταρσία». (Περίπτωση του Αμερικανικού Εμφυλίου, όπου είχαμε πρώτα κανονική διαίρεση της χώρας, όμορφα κι ωραία, και μετά…. σφάξιμο!).
Και τώρα, ο δικός μου ορισμός :
- «Ανόητος»! Από το στερητικό α και τη λέξη νόημα!
Πιστεύω απόλυτα ότι ταιριάζει περισσότερο από κάθε άλλο χαρακτηρισμό, αφού απεικονίζει καθαρά τη γενεσιουργό του αιτία!
Είναι γνωστόν και πλέον αποδεκτό παντάπασι, πως στη Γιάλτα, Στάλιν, Τσώρτσιλ, κυρίως, και ο ετοιμοθάνατος Ρούσβελτ καθόρισαν τις μεταπολεμικές τύχες χωρών και λαών. Στη μοιρασιά αυτή, κάποιες χώρες πέρασαν στη σφαίρα της δυτικής επιρροής (Αυστρία, Ελλάδα), κάποιες στην ανατολικής (Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία) και κάποιες άλλες (Γιουγκοσλαβία, Γερμανία) έμειναν στο 50 – 50!
Τα ανωτέρω συμφωνηθέντα, όπως είδαμε, εφαρμόστηκαν απολύτως, αφού στις εξεγέρσεις Ουγγαρίας και Τσεχοσλοβακίας (η περίφημη «άνοιξη της Πράγας») και Πολωνίας (Σβόμποντα, Βαλέσα - Γιαρουζέλσκι) τα τανκς του Συμφώνου Βαρσοβίας αποκατέστησαν την «νομιμότητα της Γιάλτας», υπό τα απαθή βλέμματα των Δυτικών. Το ίδιο έκανε κι ο Στάλιν, τηρώντας την συμφωνία, όταν στην Ελλάδα άναψε η φωτιά του εμφυλίου.
Συνεπώς, υπάρχει τεράστια ευθύνη της, τότε, ηγεσίας του ΚΚΕ (Ζαχαριάδης) που κήρυξε στο Λιτόχωρο την έναρξη ενός χαμένου, από χέρι, και άπελπι αγώνα.
Οι Βρετανοί πρώτοι και στη συνέχεια οι Αμερικανοί, κάνοντας ό,τι οι Ρώσοι στα δικά τους «χωράφια», βοήθησαν αποφασιστικά τον ελληνικό στρατό, ενώ ο Στάλιν, ως όφειλε, παρακολουθούσε αδρανής την εξόντωση των ανταρτών. Έτσι οι Έλληνες κομμουνιστές οδηγήθηκαν, κυριολεκτικά, ως πρόβατα επί σφαγήν.
Ήταν, λοιπόν, ή όχι άχρηστος και «ανόητος» αυτός ο «σικέ» πόλεμος, άδικη η θυσία χιλιάδων Ελλήνων και καταστροφική η καθυστέρηση της χώρας στην επούλωση των πληγών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου; Με συνέπειες που πληρώνουμε ακόμη;
Ζητούμενο η λογική απάντηση στο, επίσης, λογικό ερώτημα:
- Προς τι, τότε, όλα αυτά; Τόσο αίμα, τόσο δάκρυ, τόσος πόνος; Γιατί ενήργησε έτσι η ηγεσία του ΚΚΕ;
Απαντήσεις δόθηκαν διάφορες, όπως, λ.χ. ο Ζαχαριάδης δεν γνώριζε τα περί Γιάλτας, ο Στάλιν του έκρυψε την αλήθεια, ο Στάλιν τον εξαπάτησε, κ.λπ.
Πιθανότερο, κατά τη γνώμη μου, θεωρώ πως ο Ζαχαριάδης διά της θυσίας ολόκληρης γενιάς κομμουνιστών, των ποταμών αίματος και της, φυσικώ τω λόγω, πληρωμής του βαρύτατου τιμήματος των συνεπειών της ήττας, μαζί με την πίκρα, την ταπείνωση και το μίσος που, επίσης φυσιολογικά, θα ανέπτυσσαν οι ηττημένοι, χάραζε ανυπέρβλητα ορύγματα διχασμού στον λαό και έγραφε υποθήκες ενός επόμενου, (τέταρτου;), γύρου αναμέτρησης
- Σφάξτε μας τώρα, αλλά όσοι επιζήσουν δεν θα ξεχάσουν και κάποια μέρα… τα ξαναλέμε!
Έτσι στην αντιπαλότητα δεξιάς – αριστεράς μπήκε, (ισχυρότερη από όλες), η παράμετρος του αίματος, του πάθους και του μίσους, που αποπροσανατόλισε και παραγκώνισε κάθε άλλη ιδεολογική, κοινωνική και, κυρίως, οικονομική διαφορά των αντιθέτων συστημάτων που θα έπρεπε, κανονικά, ν’ αποτελούν το πραγματικό πεδίο πολιτικής διαμάχης τους, όπως γίνεται σε όλες τις χώρες του κόσμου!
Δύσμοιρη Ελλάδα! Κι εδώ αντιπαρατίθεσαι άτσαλα, στα τυφλά, άγαρμπα και με νεφελώδη και αποπροσανατολισμένα επιχειρήματα. Εξ ου και το υπάρχον αλαλούμ καθεστώς στα μυαλά των νέων.
Και αυτό το σχέδιο το θεωρώ άκρως διαβολικό. Ανόητο σαν φιλοσοφία και εγκληματικό στην εφαρμογή του. Θυμάμαι δε, με αρκετή ειρωνική μελαγχολία, το κουτοπόνηρο σλόγκαν της εποχής της κομμουνιστικής ακμής, πριν καταρρεύσει από μόνος του στη γενέτειρά του, ο «υπαρκτός κομμουνισμός».
-«Better red, than dead»! (Καλύτερα «κόκκινος», παρά νεκρός), που στόχευε στο ένστικτο αυτοσυντήρησης των μη αριστερών, κάτι που δεν έκανε ο Ζαχαριάδης, όταν έστελνε τους κομμουνιστές, κατά μυριάδες, στον θάνατο και την εξορία!
Μέσα στα τόσα της προβλήματα η χώρα καλείται να ξεπεράσει και αυτά τα λυπηρά κατάλοιπα του παρελθόντος. Μακάρι να το πετύχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου