Ανοιχτή επιστολή σε φίλο/η αριστερό/ή.

Σκέψεις

   Το κακό με τους αριστερούς είναι ότι δεν μπορούν να κάνουν διάλογο. Πάνω σε κάθε θέμα. Δεν ξέρουν, γιατί ποτέ δεν κατανόησαν το αντικείμενο. Δεν διδάχτηκαν τίποτε σχετικό, αφού ο όρος δεν περιλαμβάνεται στο «δόγμα», την κομματική γραμμή. ( Υπάρχει μόνο το «εγώ υπαγορεύω, εσύ αποδέχεσαι». Αυτό λέγεται καθοδήγηση!). Μονοκόμματοι στην παγιωμένη άποψη, περιχαρακωμένοι στην κομματική «γραμμή» που υπάρχει επί παντός επιστητού, (αριστερόστροφη τοποθέτηση, το λένε!) και καρφωμένοι στην αμετακίνητη θέση! Προβληματισμός, διαπραγμάτευση, μετακίνηση, συμβιβασμός αποτελούν έννοιες αδιανόητες!
   Συνεπώς, η όποια αντίθετη άποψη χαρακτηρίζεται "μπλα, μπλα" και απλώς διασχίζει «τράνζιτ» τα αυτιά (από το ένα μπαίνει, απ’ το άλλο βγαίνει) του κάθε σωστού και συνεπούς αριστερού «φαντάρου». (Οι ίδιοι ομολογούν, με περηφάνια μάλιστα, την ιδεολογική «στράτευσή» τους). Και κάθε φορέας της αντίθετης άποψης βαφτίζεται αναλόγως!
   Οι περισσότερον αντιπαθείς κατατάσσονται στους «φασίστες», (υβριζόμενοι σκαιώς) και οι λιγότερο, απλώς «ακροδεξιοί» (λοιδωρούμενοι καταλλήλως)!  Όμως όλοι, ανεξαιρέτως, προπηλακίζονται δεόντως. Και εννοείται, πως πραγματικά συμπαθείς στις τάξεις των αλλοδόξων δεν υπάρχουν! Είναι όλοι «ταξικοί εχθροί». Απαξάπαντες! Αφού μετουσιώνουν την ιδεολογική τους αντίθεση και πολιτική αντιπαλότητα, σε προσωπική αντιπάθεια έως απέχθεια. Έχουμε, δηλαδή, να κάνουμε με μιά μορφή άκρατου ρατσισμού. (Τραγική ειρωνεία! Τους διαποτίζει ό,τι, τάχα, ξορκίζουν!).

   Από τότε που απολάκτισα, ως ουτοπία και φενάκη, την κομμουνιστική κοσμοθεωρία και, ως υποκριτική και κομπιναδόρικη, την ψευτοσοσιαλιστική ουρά της, ποτέ μου δεν κατάφερα να τρυπήσω την κάψα της ψυχής αριστερού! Ούτε ευτύχησα ίχνους αρωγής, συνδρομής ή υποστήριξης από αριστερό "φίλο"! Σε οιοδήποτε ζήτημα! Μιά καλή χειρονομία, μιά  απλή συγκατάβαση, μιά αποδοχή, τίποτα! Ούτε γιά δείγμα! Και στο πιό ασήμαντο θέμα.
Ίσως, περιστασιακά, να αξιώθηκα σε κάποιο θετικό, φευγαλέο μισόλογο, πού και πού, και αν! Σε σημείο που διασκεδάζω με κάθε επανάληψη της διαπίστωσης των ανωτέρω, μαθηματικά προοιωνισμένης!

   Έχασα ανθρώπους που αγάπησα, αγαπώ και θ’ αγαπώ πάντα, μεταλλαγμένους και τυφλωμένους από το πάθος. Προσβεβλημένοι από το μικρόβιο του «Τριαμισμού» (μιζέρια – μοχθηρία – μίσος) και αγνώριστοι, χωρίς πλέον την παιδική αθωότητα στο βλέμμα και την αγνότητα στην ψυχή χάθηκαν χωμένοι σε κομματική μισαλλοδοξία και συμπλεγματική αποξένωση! Κρίμα!
   Όσο γιά αντιπαράθεση επιχειρημάτων και λογική επαγωγή, βράστα! Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. «Γειά σου Γιάννη, κουκιά σπέρνω»!

   Έτσι τους απομένει ο μικρόκοσμος των ομοϊδεατών, (αναγνωριζόμενοι από μακριά, με τη μυρωδιά). Εκεί, μπορούν και καυγαδίζουν σε στενό, ιδεολογικά, οικογενειακό κύκλο. Όπου, συνήθως, διαφωνούν συμφωνούντες και, ενίοτε, το ακριβώς αντίθετο(!). Φτιάχνουν διάφορα αντιμαχόμενα γκρουπούσκουλα, βυζαντινολογούν και «τρώγονται» μεταξύ τους. Όμως στο τέλος συμμαχούν (μιλάει βλέπεις το «αίμα») και επιτίθενται, πυρ ομαδόν και κατά βούληση, στον  «ταξικό εχθρό», όταν κάποιος «αντιφρονών» σκάσει μύτη! Κατά τη γνωστή ρήση «όποιος δεν είναι, κατ’ ανάγκην, μαζί μου είναι, οπωσδήποτε, εναντίον μου».
   Με ύβρεις (από μεγάλη απόσταση), πέτρες (από μέση) και στειλιάρια (εκ του συστάδην). Τόσο πειστικά, τόσο «προοδευτικά» και τόσο πολιτισμένα!

   Πόσο καλύτερα θα συζητούσαμε, επιχειρηματολογώντας και ερευνώντας αναγκαίες, ορθές και πρακτικές λύσεις, όλοι, (ιδίως τις τωρινές κρίσιμες ημέρες) αν πρόσεχαν και τα αντίθετα "μπλα, μπλα" με την ίδια προσοχή και επιμέλεια που διαβάζουν τον παρωχημένο Μαρξ, τις ανιαρές μακροσκελείς πολιτικές αναλύσεις - μανιφέστα και τα κομματικά σκονάκια, αφήνοντας τη σκέψη τους ν’ αεριστεί ελεύθερη και τα μυαλά τους να λειτουργήσουν, επί τέλους, «άπλυτα». Γιά λίγο έστω, έξω από σκοπιές, χαρακώματα και «στρατόπεδα».
   Στο κάτω, κάτω κι ο τελευταίος «στρατιώτης» δικαιούται, πού και πού, αδείας!