Ή απύθμενη βλακεία, ή απέραντη υποκρισία, ή…. και τα δύο μαζί!

Σχολιασμοί

   Στρατευμένοι κονδυλοφόροι, εξώνητοι μεγαλοδημοσιογράφοι-παρουσιαστές και κατευθυνόμενα ΜΜΕ καπηλεύονται, χειριζόμενοι μεροληπτικά, τα δύο τελευταία λυπηρά γεγονότα, γεννήματα τυφλής και σκληρής βίας και επιχειρούν ανίερους συμψηφισμούς.
   Προσπαθούν να εξισώσουν το φόνο του ατυχούς, αθώου 44/χρονου που πήγαινε τη γυναίκα του στο μαιευτήριο να ξεγεννήσει, με τον, όντως, απαράδεκτο, βάρβαρο ξυλοδαρμό και παρ’ ολίγον θάνατο ενός 31/χρονου διαδηλωτή. Παραλληλίζουν και εξισώνουν δύο τελείως διαφορετικές περιπτώσεις που το μόνο κοινό τους σημείο είναι η τραγική κατάληξη των θυμάτων. Το αίμα κι ο θάνατος.
   Στην πρώτη περίπτωση έχουμε ένα εντελώς ανύποπτο και φιλήσυχο πολίτη που πέφτει νεκρός από, εν ψυχρώ ενεργούντες, εγκληματίες αλλοδαπούς. Τυπική περίπτωση κατάντιας και εγκληματικής αδιαφορίας ενός κράτους που επέτρεψε, χωρίς να το πάρει χαμπάρι, να αλωθεί εκ των έσω, από στίφη βάρβαρων και απολίτιστων ορδών που κατέλαβαν, «κρατούν» το κέντρο της πρωτεύουσάς του και προκαλούν κοινωνική, οικονομική και πολιτισμική αλλοίωση, τρέποντας σε φυγή τους έντρομους νόμιμους «ιδιοκτήτες – ντόπιους» ή κρατώντας τους, (όσοι αδυνατούν γιά διάφορους λόγους να φύγουν), αιχμάλωτους σε μία εφιαλτική και αγχώδη καθημερινότητα. Εκμεταλλεύονται την κρατική εγκληματική αδιαφορία με τις βλακώδεις θεωρίες περί πολυπολιτισμικότητος και παροχής ασύλου σε, δήθεν, κατατρεγμένους πολιτικούς πρόσφυγες, την ανοχή των πολλών και την υπόθαλψη των λίγων, (που δρουν στα πλαίσια εξυπηρέτησης σκοτεινών πολιτικών επιδιώξεων) και διαλύουν ανεμπόδιστοι τη φυσιογνωμία της Αθήνας.
   Στη δεύτερη περίπτωση, το θύμα αποτελούσε μέλος ομάδος διαδηλωτών η οποία επιτέθηκε με ποικίλα όπλα, (όπως γίνεται πάντα), κατά των αστυνομικών που περιφρουρούσαν τις περιουσίες δημοσίου και ιδιωτών. Οι αστυνομικές δυνάμεις δεν δρουν επιθετικά, αλλά αντιδρούν κατασταλτικά, ως, θεσμικά, οφείλουν!
   Κανείς αστυνομικός δεν επιτίθεται χωρίς λόγο και αιτία στους πολίτες. Όμως έχουν κι αυτοί, νεύρα, ένστικτα αυτοσυντήρησης και φόβο για τη σωματική ακεραιότητα και τη ζωή τους. Άρα και κάθε δικαιολογία, ακόμη και όταν, κακώς, ξεπερνούν τα όρια. Είναι κι αυτοί άνθρωποι που μπαίνουν από καθήκον στο στόμα του λύκου και δικαιούνται να αμύνονται! Έτσι γίνεται πάντα σε όλες τις διαδηλώσεις, σε κάθε σημείο του πλανήτη! Σκόπιμο θα ήταν, το βίντεο να μη δείχνει μόνο τη σκηνή που ο αστυνομικός παραφέρεται, αλλά και τι συνέβη λίγα λεπτά πριν. Μήπως αντιμετώπισε κατάσταση που τον έφερε εκτός εαυτού; Τα περί εκπαίδευσης και λοιπές παπαρδέλες αλλού! Όταν βλέπεις το χάρο με τα μάτια σου, όλες οι εκπαιδεύσεις πάνε περίπατο. Τότε λειτουργεί μόνο η ανάγκη να σωθείς και ενεργείς ενστικτωδώς. Κακά τα ψέματα!

   Κάθε συμμετέχων σε μία διαδήλωση, ιδίως νέος και απλός αριστερός ή αναρχικός, γνωρίζει και πιστεύει ότι πάει σε «πόλεμο» και θα πρέπει να τελεί εν επιγνώσει των συνεπειών, αφού οι πόλεμοι έχουν και θύματα. (Βλέπουμε "ειρηνικούς" διαδηλωτές με πλήρεις πολεμικές εξαρτήσεις αντάρτικου πόλεων, όπως κουκούλες, αντιασφυξιογόνες μάσκες, πέτρες, σιδερογροθιές, βαριοπούλες, λοστούς, μολότωφ, κοντάρια, ρόπαλα, κ.λπ. «φιλειρηνικά» εργαλεία!). Όμως άλλο ειρηνική διαδήλωση και πορεία, δημοκρατικά κατοχυρωμένη και άλλο πολεμική αναμέτρηση με το κράτος.

   Αν είσαι απλός ειρηνικός διαδηλωτής, (άκρως απίθανη περίπτωση), ή απλός περαστικός που τυχαία βρέθηκε στο σημείο της συμπλοκής, όταν δεις ότι «ανάβει» μάχη, γυρίζεις την πλάτη και φεύγεις! Αν παραμείνεις στα έμπεδα σημαίνει ότι πας γυρεύοντας! Και τότε όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά και δεν δικαιούσαι οίκτου.

   Πού βρίσκονται, λοιπόν, τα κοινά σημεία στις δύο ιστορίες; Ίσα, ίσα που αποτελούν δύο κραυγαλέα αντίθετες υποθέσεις!
   Ο ένας πάει να φέρει στο κόσμο, ειρηνικά και αμέριμνα, μιά νέα ζωή, εκφράζοντας τη δημιουργία κι ο άλλος πάει, προετοιμασμένος και εξοπλισμένος, γιά καυγά, γιά πόλεμο, γιά καταστροφή!
   Γιά την περίπτωση του δεύτερου, δεν περισσεύουν δάκρυα!