Παρακολουθώ με περίσκεψη και ανησυχία -όπως όλοι μας άλλωστε- τα θλιβερά γεγονότα των τελευταίων μηνών που «ροκανίζουν» σιγά-σιγά το δέντρο που λέγεται Ελλάδα και κατανοώ πλήρως την οργή και αγανάκτηση ορισμένων, (έστω παράλογα τεκμηριωμένες, λόγω πολιτικών πεποιθήσεων), ένεκα διαφόρων προκαταλήψεων και μεγάλης συγχύσεως, που φυσιολογικά διαταράσσουν λογική, νου και κρίση.
Εκείνο όμως που με ανησυχεί περισσότερο είναι το ότι κανείς δεν βλέπει, δεν σκέφτηκε και δεν οραματίζεται την μεγάλη εικόνα, που είναι η Αθήνα.
Αναμφίβολα, και πέρα από ανόητες αιτιάσεις και ανεύθυνους χαρακτηρισμούς διαφόρων "ειδικών" και "υπευθύνων", το μέγεθος του αιτίου, (επίμονος μεγάλος κατακλυσμός), ξεπερνά σε αποτέλεσμα κάθε υποτιθέμενη -και κατασκευασμένη με τεχνικά έργα- άμυνα. Γιά να γίνει ευκολότερα αντιληπτό αυτό δίνω το εξής παράδειγμα: Το μέγεθος των σεισμών της Γης το μετρά -επικρατέστερη κλίμακα- η κλίμακα Ρίχτερ, που βασίζεται στην εκλυόμενη ενέργεια κάθε σεισμού. Η κλίμακα είναι λογαριθμική και σε κάθε επόμενη μονάδα η ενέργεια αυτή είναι 31,5 φορές περισσότερη της προηγουμένης. Δηλαδή ένας σεισμός 5 βαθμών κλίμακος ρίχτερ είναι 31.5 φορές ισχυρότερος ενός άλλου των 4 και ο 6 ρίχτερ σχεδόν χιλιαπλάσιος του 4!!!
Οι άνθρωποι αντιδρούν θεσπίζοντας διαφόρους αντισεισμικούς κανονισμούς που επιβάλλουν κατασκευαστικές αντοχές ανάλογες με την κατηγορία σεισμικής επικινδυνότητος της κάθε περιοχής. Θεωρητικά -και πέραν κάθε πιθανότητος εμφανίσεως- ιδεατός ανώτατος βαθμός της κλίμακος ρίχτερ είναι το 10. Συνεπώς -και θεωρητικά πάντα- αν συμβεί ποτέ σεισμός 12 βαθμών, κάτι που μάλλον θα άνοιγε τη Γη σαν καρπούζι, είναι δυνατόν να γίνει σοβαρή συζήτηση περί ευθύνης μηχανικών και ελαττωματικών έργων;
Και τώρα ας έρθουμε στο προκείμενο του κατακλυσμού με κάτι που ουδείς μέχρι τώρα σκέφτηκε:
Η Αττική, από αρχαιοτάτων χρόνων έβριθε δασών και ρεμάτων, τα οποία σχημάτιζαν δύο μεγάλους ποταμούς, έναν μικρότερο και κάμποσα ρέματα. Ο ένας, ο Ιλισός, πηγάζει από τον Υμηττό, ξεζούμιζε το Λεκανοπέδιο με διάφορα ρέματα, διέσχιζε την Αθήνα -ακριβώς κάτω από την οδό Μιχαλακοπούλου, την Βασ. Σοφίας, την Καλλιρόης, (Βατραχονήσι)- και μέσω Καλλιθέας εκβάλλει στο Φάληρο. Σ΄ αυτόν χυνόταν ο Ηριδανός που πήγαζε από τον Λυκαβηττό, κατέβαινε στο Κολωνάκι, διέσχιζε το Σύνταγμα, την Μητροπόλεως, την Ερμού, το Μοναστηράκι, την Αρχαία Αγορά και τον Κεραμεικό, μέχρι να συναντήσει τον Ιλισό
(Σημ. Ο Ηριδανός με κατατρόμαξε όταν τον συνάντησα στα υπόγεια της πολυκατοικίας που έχτισα επί των οδών Μαρασλή και Δεινοκράτους και γιά χρόνια τον ανέβαζα με ειδική κατασκευή και αντλία στο φρεάτιο της Δεινοκράτους, μέχρις ότου κάποια γειτονική πολυκατοικία κατέβηκε χαμηλότερα και… μου τον «έκλεψε»!!!).
Ενδεικτικά υπενθυμίζω -οι παλαιότεροι τα γνωρίζουν- μερικά διαβόητα ρέματα των Αθηνών. «Βοίδοπνόχτης», «Διαβολόρεμα», «Ποδονίφτης», «Κυκλόβορος», «Βουρλοπόταμος» και άλλα…
Ο άλλος μεγάλος ποταμός, ο Κηφισός, πηγάζει κυρίως από την Πάρνηθα και την Πεντέλη συλλέγει όμως ύδατα και από το όρος Αιγάλεω καθώς και από μέρος του Υμηττού. Το μήκος του από το Κρυονέρι μέχρι το Φάληρο είναι περίπου 30 χιλιόμετρα αλλά το συνολικό μήκος των πολλών παραχειμάρρων του υπερβαίνει τα 150 χιλιόμετρα.
Σαν τώρα θυμάμαι το ρέμα της Χελιδονούς, με τους δράκους και τις νεράιδες του, που μικρός με άλλους μπόμπιρες φτιάχναμε καραβάκια από φλούδες πεύκου και κάναμε ιστιοδρομίες!, αλλά και τα νερά που κατέβαιναν από το Κεφαλάρι, δίπλα στην Όθωνος γιά να το συναντήσουν.
Από το 1996, νομίζω, ο Κηφισός και ρέματα που τον τροφοδοτούσαν σκεπάστηκαν αφήνοντας στα σπλάχνα τους αγωγούς περιορισμένης διαμέτρου. Και το ποτάμι έγινε η αρχή ή το τέλος -εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς- της Εθνικής Οδού!
Και τώρα το… "ψητό" και το καμπανάκι:
Με τα γύρω βουνά καμένα, χτισμένα, αποψιλωμένα και απογυμνωμένα η απορροφητικότητα ομβρίων έχει ελαχιστοποιηθεί. Ό, τι νερό πέσει από τον ουρανό δεν κρατιέται… τσουλάει, μαζί με τα χώματα που δεν θα έχουν ρίζες να κρατηθούνι!
Με την γήινη χωμάτινη επιφάνεια να έχει γίνει κτίσματα, αυλές, ταράτσες, πεζοδρόμια, δρόμοι, ό, τι νερό πέσει απ΄ τον ουρανό θα τρέξει, απαξάπαν, προς τη θάλασσα! Μαζί με ό,τι φερτό υλικό και ό, τι πεταμένο σκουπίδι μαζέψει στο διάβα του. Οπότε, σχεδόν αμέσως, θα φράξει κάθε αγωγός και κάθε φρεάτιο που θα συναντήσει.
Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, ούτε προφήτης, ούτε αρσενική Κασσάνδρα, όμως αν τύχει ένα σύννεφο σαν του «Ντάνιελ» και στρογγυλοκαθήσει επί διήμερον στον αττικό ουρανό, όλοι οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, τέως ποταμοί, θα φρακάρουν, θα βουλώσουν, θα σκάσουν σαν μπαλόνια και θα γίνουν ορμητικοί χείμαρροι, μαζί με τα προμνημονευθέντα ρέματα που θα… αναστηθούν. Και τότε δεν θα μιλάμε γιά Παλαμάδες και Άνω Λεχώνια, τσικό των καταστροφών, αλλά γιά μιά μεγαλούπολη που σε επίπεδο συμφοράς θα παίζει… τσάμπιον λήγκ.
Αυτό κρατήστε το σε μιά άκρη του μυαλού σας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου