Άσπονδη -όπως αποδεικνύεται γενικώς- φίλη, μου χάρισε ένα μικρό κομψό, αλλά περιττό γι΄ αυτήν, γραφειάκι που είχε στο εξοχικό της, κάπου στη Φθιώτιδα, από εσωτερική χαιρέκακη σαδιστική διάθεση, προφανώς γιά να με παιδέψει.
Η κακοδαιμονία άρχισε από μία βασανιστική διαδικασία αποσυναρμολογήσεως του επίπλου γιατί, όσο κι αν ήταν μικρό, δεν χωρούσε ακέραιο στο πορτ μπαγκάζ, παρ΄ όλο το ξάπλωμα των πίσω καθισμάτων.
Η κατασκευάστρια εταιρεία, λες και ήταν βαλτή, είχε κάτι περίεργες διαδικασίες συνδέσεως, με κάθετες μεταξύ τους βίδες που δεν έβγαιναν… με το καλό και απαιτούσαν προηγουμένως «ψυχοβγάλσιμο» δικό μου! Όταν, με χίλιους κόπους και ανάλογες -εσωτερικές, ένεκα καλής ανατροφής- βλαστήμιες το διαλυμένο έπιπλο φορτώθηκε, κακήν κακώς, φράζοντας το μισό αυτοκίνητο, διαπίστωσα τον πίσω δεξιό τροχό… κλαταρισμένο. Την συνέχεια… την φαντάζεστε!... Όμως υπάρχει και συνέχεια… κακοδαιμονίας.
Παραλείπω, ως μικρής σημασίας, ένα σχετικό μικροεπεισόδειο με κάποιον τρίχα ψευτομάστορα που είχε η φίλη στο εξοχικό της, του οποίου τσεκάρισα την εντιμότητα -(πήρε 0 με τόνο)- δυσαρεστώντας την και θέτοντας σε δοκιμασία τις σχέσεις μου μαζί της, αφού έκοβε φλέβες γιά δαύτον, όταν ξεκίνησα γιά να έρθω Ερέτρεια, με ορατότητα μόνο από τους πλάγιους καθρέφτες και το αμάξι «τραυματία», βρήκα την Εθνική Οδό κλεισμένη στην διασταύρωση προς Θήβα - μόνο αυτό μου έλειπε!!- και υποχρεώθηκα σε μία άχαρη περιπλάνηση μέσα από άσχημα τοπία ανά την Βοιωτία, σε δρόμους έρημους μεν, αλλά στενούς και αγχωτικούς και μία διαδρομή που μου θύμισε χωριά της Αττικής στην δεκαετίας του ΄60, καθώς -συν τοις άλλοις- το αμάξι άρχισε να παρουσιάζει και προβλήματα συμπλέκτη! Όλα αυτά… την περασμένη εβδομάδα.
Σήμερα, με την ρόδα αλλαγμένη και το αυτοκίνητο επισκευασμένο, καταπιάστηκα με το στήσιμο του γραφείου και έφτυσα το γάλα της μάνας μου μέχρι να το συναρμολογήσω πάλι. Εννοείται με δικές μου πατέντες συνδέσεως, καθώς η χρήση των σαδιστικών συνδετήρων της δικής του «μάνας» ήταν αδύνατον να επαναληφθεί.
Και τελευταία πράξη στην «κατάρα» -η οποία μάλλον κλόνισε οριστικά τις σχέσεις μου με την δωρήτρια- είναι η μετεγκατάσταση των ηλεκτρονικών μου συμπράγκαλων στην νέα τους … «έδρα». Ένα αλαλούμ δεκάδων συμπλεκομένων και διασταυρωνόμενων καλωδίων «σπατάλησε» τις δυνάμεις μου -και τις σημερινές και προκαταβολικά του προσεχούς… διημέρου- τουλάχιστον!
Και ξέρετε την κατάληξη; Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο -σε μένα πρώτα- τα κατάφερα, δικαιολογώντας το αρχαίο σόφον: "Ο επιμένων νικά!"! Οπότε η παρούσα ανάρτηση «βγαίνει» από την νέα και άνετη εργαστηριακή μου κατάσταση! Τέλος καλό, όλα καλά. (Ή μάλλον όχι όλα).
Το γραφείο είναι ακριβώς ένα από τα δύο όμοια της εικόνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου