H δολιότητα των αθλίων και η αθλιότητα των δολίων.

Επιστροφή στην καθημερινότητα.

Πόνος, θρήνος, οργή.

- Αρχίζω από το ακατανόητο ναυάγιο στη Νότια Κορέα που στοίχισε τη ζωή σε 300 ανθρώπους, κυρίως μαθητές, συν όσους θα πάρει η μπάλα της οδύνης μεταξύ των συγγενών τους. Και πολύ λογικό η οργή του κόσμου να εστιάζεται, συγκεντρωμένη και διαρκώς ογκούμενη, στα υπεύθυνα μέλη του πληρώματος που δεν έπραξαν, ως όφειλαν, το καθήκον τους. Πρώτα γιά την αποτροπή του ατυχήματος και μετά, τουλάχιστον, γιά την σωτηρία των ψυχών που κουβαλούσε το πλοίο. Η αυτοχειρία των υπευθύνων θα αποτελούσε, στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης, μία ύστατη ενέργεια συναίσθησης ευθυνών και μιά βαλβίδα εκτόνωσης του πόνου. Η εξέλιξη θα δείξει.

   Με αναφορά το συγκεκριμένο γεγονός και επ’ ευκαιρία των υψηλών τόνων της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης, ως «παλιά καραβάνα» της ζωής και μη… λωτοφάγος, (άρα διαθέτων καλή μνήμη), θεωρώ τουλάχιστον αδιανόητο, παρατάξεις και πρόσωπα που ηγήθηκαν στην αποτυχημένη προσπάθεια καταβύθισης του σκάφους «Ελλάς», κατά την περίοδο 1946-1949, μέσω ενός ανόητου και ακατανόητου, (αφού η έκβασή του ήταν προδιαγεγραμμένη από τις συμφωνίες της Γιάλτας), εμφυλίου πολέμου, να θέλουν να καταλάβουν τώρα, και με το στανιό, την εξουσία. Ίσως γιά να ολοκληρώσουν ό,τι δεν κατάφεραν τότε, (δηλαδή την «βουλγαροποίηση» της Ελλάδος), εκμεταλλευόμενοι την αμνησία των παλαιών και την ακρισία των νέων, οι οποίοι εθισμένοι στην καλοπέραση που τους εξασφάλισε η αποτυχία των τότε «πειρατών» της εξουσίας, απαξιούν να «διαβάσουν» Ιστορία. Και επελαύνουν με την ορμή της δημαγωγίας, το μπούγιο του λαϊκισμού και τον βιασμό της λογικής, από την πίσω πόρτα. Την κατ’ επίφαση «δημοκρατική» διαδικασία, αφού όπως σε συνέντευξή του ο αμετροεπής νεαρός… «ηγέτης της Ευρώπης» δήλωσε πως «του αρκεί η διαφορά της μιάς ψήφου στις 25 Μαΐου, γιά να… διώξει την κυβέρνηση στις… 26»! («Βαστάτε Τούρκοι τ’ άρματα»). Η σεπτή μορφή του κ. Λαφαζάνη αποτελεί εγγύηση διά του λόγου το ασφαλές!

   Και γιά να μην ξεχνιόμαστε, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία εκείνης της εγκληματικής ένοπλης εξέγερσης, (Ζαχαριάδης, Βελουχιώτης, κ.α.), συνέπειες της οποίας ακόμη πληρώνει ο τόπος, (με σπουδαιότερη πληγή τον διχασμό και το μίσος των ηττημένων), πρόσφατα… αποκατεστάθη! Σαν να λέμε, σε λίγα χρόνια ο καπετάνιος του αναποδογυρισμένου κορεάτικου πλοίου, που τώρα προσπάθησε να χαθεί στην ανωνυμία, να πάει γιά… πρόεδρος της χώρας του!

   

    - Ως γνωστόν, ο γραφικός επικεφαλής της ΟΛΜΕ, δηλαδή των, κατά πλειοψηφία, αγράμματων δασκάλων των ταλαίπωρων νεαρών βλαστών μας -καμάρια κι ελπίδες του Έθνους!- σάλπισε το «γιούργια» γιά την κατάληψη της εξουσίας τον παρελθόντα Σεπτέμβριο, με αιχμή του δόρατος τους «χαβαλεδιάζοντες» μικρούς μαθητές, αλλά δεν του βγήκε! Έτσι τώρα, φόρεσε τις καλές του τιράντες κι ετοιμάζεται να ψυχαγωγήσει την Ευρωπαϊκή Βουλή, ανταλλάσοντας τον γλίσχρο μισθό του, (τον οποίον εισπράττει άκοπα και αυξημένον, ως συνδικαλιστής), με τον παχυλόν εκείνον του ευρωβουλευτού! «Κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες»! 

   Άντε μετά εσύ, κορόιδο κουφιοκεφαλάκη ιδεαλιστή δασκαλάκο, να πειστείς πως ο διασκεδαστής «Σαββόπουλος της Παιδείας», τυρβάζει κι αγωνίζεται γιά το καλό σου, από… τις Βρυξέλλες! Συνδικαλιστής=Το πιό άθλιο και φαύλο επάγγελμα, τουλάχιστον από μεταπολίτευση κι εντεύθεν! Προσοδοφόρο κι επωφελές εφαλτήριο γι’ αυτόν που το ασκεί και επιζήμια τροχοπέδη γιά την υπόλοιπη κοινωνία.

   

  - Και κάτι, γιά να τελειώνουμε με τα φαντάσματα του απώτατου παρελθόντος και την «προσγείωση» της πολιτικής αντιπαράθεσης στο «προσήκον μέτρο», (όπως λεν οι δικηγόροι).

   Η πονεμένη καραμέλα των Μακρονησιών, των Αϊστράτηδων και των λοιπών ξερονησίδων θα πρέπει να τελειώσει κάποτε. Η έντεχνη και υποδαυλισμένη παράταση στο ποντάρισμα του συναισθηματισμού, θυμίζει τα πονεμένα τραγούδια του Καραολή και του Δημητρίου που κυκλοφόρησαν κάποτε μαζί με το «Ρομάντζο» και έκαναν πολλά μάτια να κλάψουν. Όπως και το τραγούδι του Αθανασόπουλου, («Καημένε Αθανασόπουλε, τί σού ‘μελλε να πάθεις…»), που έκανε προπολεμικά «δουλικά» κι «αφέντρες» να σπαράξουν!

   Ιστορικά το πράγμα είναι απλό και «πολυσύχναστο» στην Παγκόσμια Ιστορία. Ένα από τα πολλά κεφάλαιά της. Σε ένα κράτος έγινε κάποτε ανταρσία, ένας εμφύλιος, (με όλα τα χαρακτηριστικά του), που σύντομα έκλεισε. Λογικό ο ηττημένος να πληρώσει βαρύτερα το τίμημα της ήττας του. Και αυτό έγινε, και μάλιστα πολύ ηπιότερα από αντίστοιχες ξένες περιπτώσεις και γιά πολύ λίγο χρόνο. Που θα γινόταν λιγότερος αν δεν μεσολαβούσε η, δυσμενής γιά όλους, παρένθεση της χούντας. Γι’ αυτό και οι ενθουσιώδεις αριστερόστροφοι θούριοι του Μίκη και τα εμετικά στιχουργικά γλειψίματα -κατάντια του Ρίτσου- στον Στάλιν, μάλλον κάνουν ζημιά, ξύνοντας πληγές, παρά ωφελούν. Η σελίδα πρέπει να γυρίσει και θα γυρίσει, αφήνοντας πίσω το παρελθόν και ατενίζοντας το μέλλον. (Ιδέ παράδειγμα Ισπανίας).

    

   Το «ραντεβού στα γουναράδικα» των Τσιπρολαφαζανιστών» και οι ευσεβείς πόθοι των παλαιολιθικών δεινοσαύρων του ΚΚΕ, δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί. Το σώφρον και σκεπτόμενο τμήμα του ελληνικού λαού θα τους… «στήσει». Ασθμαίνον και γογγύζον, πληρώνει τώρα γιά παλιές αμαρτίες, καθώς ενδόμυχα αναγνωρίζει το μερίδιο συμμετοχής του στον γενικό εκτροχιασμό της χώρας, και προσδοκά ανάσταση μέσα από ζόρικες, αλλά λογικές και εφικτές διαδικασίες. Και όχι από τυχοδιωκτισμούς, μαγικά ραβδιά και κορδακισμούς της πλάκας και του «ούρδου».