Αλέξ. Κερένσκυ - Αλέξ. Τσίπρας. Βίοι παράλληλοι.

Διαβολικές συμπτώσεις, ή ιστορική νομοτέλεια;

Σκηνές από το μέλλον. Φανταστικές ή μήπως προφητικές... ;

   Η μελέτη της Ιστορίας αποτελεί το σύνδεσμο που κρατά τις επόμενες γενιές σε επαφή με τις προηγούμενες. Με «αμανάτι» τα λάθη του παρελθόντος. Η άγνοια αυτής οδηγεί τους επιγόνους στην επανάληψη των ίδιων λαθών και, φυσικά, στην πληρωμή τους. Με μόνη διαφορά τον αποπληθωρισμό του «νομίσματος» κατά τον χρόνο της εξόφλησης. Κάτι που κάνει κάθε επόμενη πληρωμή πιό τσουχτερή!

   Ο Αλέξ. Κερένσκυ, φιλόδοξος, αρχομανής και σοσιαλδημοκράτης πολιτικός, με αρκετά καλή ρητορεία και τεράστια αποθέματα λαϊκισμού και δημαγωγίας προσπάθησε, αφελώς, ως πρωθυπουργός της Ρωσίας το 1917, να στήσει ανάχωμα στην επερχόμενη καταιγίδα του μπολσεβικισμού. Αποτέλεσμα η κόκκινη λαίλαπα που ερχόταν πίσω του τον σάρωσε και μαζί διέλυσε τις μαριονέττες που υποδύονταν το υπουργικό του συμβούλιο. Όπως ο λύκος την αχυρένια καλύβα των τριών μικρών γουρουνιών στο σχετικό παιδικό παραμύθι. Τα μεν υπολείμματα του αστικού καθεστώτος στη Ρωσία έγιναν θρύψαλα, αυτός δε,  μόλις που διεσώθη φυγαδευόμενος στην Φινλανδία, ντυμένος ναύτης! (Πέθανε στις ΗΠΑ το 1970). Όταν έγινε πρωθυπουργός ήταν μόλις 36 ετών. Νεότατος!

   Ο Αλέξ. Τσίπρας έχει την ίδια, περίπου, ηλικία, (40 χρόνων), και τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά με τον Κερένσκυ. Και τις ίδιες ακριβώς φιλοδοξίες.

   Η πολιτική κατάσταση, τηρουμένων των αναλογιών, είναι περίπου αντίστοιχη. Τότε εκεί ένας λαός χωρίς λόγο και στο περιθώριο, τώρα εδώ ένας λαός με λόγο μεν, αλλά παραπληροφορημένος, αγανακτισμένος, σε μεγάλο μέρος λωτοφάγος και αρκετά άφρων, σε επίσης μεγάλο μέρος του. Έτοιμος να κάνει αυτό που, ευθαρσώς, διεκήρυξε ο Λένιν: «Οι αστοί μόνοι τους θα μας δώσουν το σκοινί που θα τους κρεμάσουμε»!

   Ο ΣΥΡΙΖΑ επελαύνει. Με το μπούγιο και της παραμικρής τρίχας που μετατρέπει σε τριχιά, παρά την λογική σκέψη και επαγωγή, εκμεταλλεύεται τη λαϊκή δυσφορία και ήδη ευρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας. Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ο Τσίπρας, ούτε οι γραφικοί, έως αστείοι, συνεργάτες του τύπου Ζωίτσας, Στρατούλη, Μητρόπουλου που τον περιβάλλουν, ούτε οι σοβαροί αριστεροί, λ.χ. Δραγασάκης, Μιλιός. Το πρόβλημα έγκειται στο σκληρό, βαθύ κομμουνιστικό προσωπείο που διαγράφεται αχνό, πίσω από το αξούριγο μούτρο των Λαφαζανέων, των Καστοριανών «γουναράδων» και όλων εκείνων, των αγνώστων και ανώνυμων, που τώρα κρύβονται, ελλοχεύουν και λουφάζουν, αλλά του την έχουν στημένη στη γωνία. Καραδοκώντας γιά την ευκαιρία να κάνουν την Δούρου δούρειο ίππο και από την Κουμουν-δούρου να μας κάτσουν στον σβέρκο εσαεί, διά της τεθλασμένης… δημοκρατικής οδού.

   Απορώ πως ενώ τόσος ντόρος γίνεται, και δικαίως, γιά την εκρίζωση από το κοινοβούλιο της αντιδημοκρατικής νεοναζιστικής χρυσαυγίτικης κομπανίας, στην οποία εσχάτως επιτρέψαμε να ανακηρυχτεί, γιά μικροκομματικούς λόγους, σε ρυθμιστή της πολιτικής αλλά και οικονομικής εξέλιξης της χώρας, παρασιωπούμε, ως γνήσιοι λωτοφάγοι και ιδανικοί αυτόχειρες, την διακηρυγμένη θέση του ΚΚΕ, πως οι πρώτες εκλογές που θα του δώσουν την εξουσία θα είναι και οι τελευταίες! Αφού μετά δεν… θα χρειάζονται καθ’ όσον θα κυβερνά το…  προλεταριάτο (!) και θα καταργηθεί κάθε έννοια που αρχίζει με τις λέξεις «αστικός -ή, -ό», και όλες τις συναφείς. Από το Σύνταγμα μέχρι τις…. συγκοινωνίες!

   Δυστυχώς, η επιπολαιότης στη σκέψη και η «ελαφράδα» στην απόφαση δεν λείπει από την χώρα όπου ανθεί η «φαιδρά πορτοκαλέα». Το αποτυχημένο πείραμα του «γάτα»-Αντρέα που με την αφέλεια -«Έλα, μωρέ, ξέρει εκείνος!»- τον φέραμε γιά να καταστρέψει κάμποσες γενιές, ξεχαρβαλώνοντας -πάνω απ’ όλα- την εθνική μας παιδεία, φαίνεται πως δεν μας συνέτισε.

   Και όποιος δεν διδάσκεται από τις φάρσες της Ιστορίας, τις ξαναζεί ως δράματα.