Μερικές σκέψεις πάνω στο «Μπαλτάκος γκαίητ».

Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις…

Σαν έχεις τέτοιους φίλους...

  

   Ανέκαθεν, αλλά και πρόσφατα, η στήλη διακήρυσσε, σε όλους τους τόνους, πως το ευρύτερο πολιτικό σκηνικό της χώρας -όλο αυτό το σιχαμερό παραμάζωμα- έχει καταντήσει ένας απέραντος και ανοιχτός βόρβορος. Όζει παντού, μολύνει και παρασύρει όσους, τους λίγους, που προσπαθούν να σταθούν όρθιοι και σοβαροί στο ύψος των περιστάσεων και του ρόλου τους. Και, στο άψε-σβήσε δικαιώνεται.

   Το πολιτικό φάσμα, όπως όλα τα φάσματα, έχει συνεχή ροή και συνέχεια και δεν αποτελεί κβαντωμένη αλληλουχία. Δηλαδή δεν συγκροτείται από ανεξάρτητες, στεγανές και απολύτως διαχωρισμένες μονάδες, όπως είναι, π.χ., οι χάντρες ενός κομπολογιού, ή τα βαγόνια μιάς αμαξοστοιχίας. Οπότε είναι πολύ φυσικό να δημιουργείται πολιτική όσμωση.

   Κατά συνέπεια ο χώρος της κεντροδεξιάς συνέχει με αυτόν της συντηρητικής δεξιάς και εκείνος, πάλι, με τον χώρο των ακραιφνών και έξαλλων ακροδεξιών φονιάδων. Όπως και στο απέναντι άκρο θα συναντήσουμε, δίπλα-δίπλα, γραβατωμένους, σοβαρούς και  μετριοπαθείς ιδεολόγους αριστερούς, αγκυλωμένους παλαιολιθικούς νεοσταλινικούς και αξούριγους «νεοβελουχιώτηδες» νοσταλγούς κατσαπλιάδες, που απειλούν με σφαγές στα «γουναράδικα», σκοτώνουν άνανδρα αθώους, ή καίνε αθώους αποκλεισμένους σε τράπεζες!

   Η μεγάλη ειδοποιός διαφορά στην υποδοχή και αντιμετώπιση αυτών των ακραίων φαινομένων έγκειται στον βαθμό και το μέγεθος της υποκρισίας με την οποία αντιδρούν οι «εφαπτόμενοι» χώροι.

   Στο αριστερό άκρο, όταν λ.χ. ο γιός ευρωβουλευτού συλληφθεί επ’ αυτοφώρω ως τρομοκράτης, αναρχικός, ληστής τραπεζών, κ.λπ., τότε η ευθύνη δεν είναι «συλλογική», ή «οικογενειακή». Το θέμα γίνεται… γαργάρα, πέφτει σχετική μούγκα και αποτελεί… «πρόφαση ανοίκειας επίθεσης και μπλα, μπλα, μπλά…», από τους αντιπάλους, αν τολμήσουν και να το αναφέρουν απλώς. 
   Όταν όμως συμβεί στην άλλη πλευρά ένα στέλεχος να ρέπει και ν’ «αλλοιθωρίζει» προς την ακροδεξιά, τότε, αν και ο «αμαρτωλός» καρατομείται ακαριαία και εκδιώκεται άμεσα από την δημόσια θέση που κατέχει, οι απέναντι ορύονται πως, υποχρεωτικά, η ευθύνη διαχέεται σε όλη την Κυβέρνηση, η οποία και θα πρέπει, σύσσωμη και αμέσως, να παραιτηθεί! Μέχρι και η τελευταία καθαρίστρια των γραφείων της!

   - «Υπάρχει μείζον πολιτικό θέμα, γιά την Κυβέρνηση!», κραυγάζουν και χαλάν τον κόσμο.  Σιγά τα ωά!

   

   Και μέσα στον ορυμαγδό του μπούγιου και των άναρθρων κραυγών του κουτοπόνηρου πολιτικού καιροσκοπισμού, ένθεν-κακείθεν, πνίγεται η απλή λογική. Με την μπαγαπόντικη τακτική των δύο άκρων που πάλι συγκλίνουν εν ονόματι του κοινού τους συμφέροντος. Γιατί πώς νοείται, ταυτόχρονα, ο Σαμαράς να συμπλέει με την Χρυσή Αυγή κι από την άλλη να την… ξεδοντιάζει! Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ, δηλαδή; Δεν γίνεται και δεν κολλάει λογικά.

   Μπορεί να λέγονται κάτι τέτοιες μπαρούφες, όμως δεν πείθουν. Άλλη μία κροτίδα λάμψης και κρότου στο συριζαίικο: «Ούρδου, γιά να πάρουμε το κουραδόκαστρο»!

   Συμπέρασμα. Άντε, λοιπόν, να φέρουμε τους Λαφαζανέους, τους Τσιπρέους και όλους τους «ηθικούς πλεονέκτες», (Ζωίτσα, Αλεξίου, Στρατούλη, and co), στην εξουσία, με φερέφωνο τη νεοαυριανική φυλλάδα του πασίγνωστου «ηθικού πλεονέκτη» της ειδησεογραφίας και να προκόψουμε. Τουλάχιστον, η παλιά αντρέικη λαίλαπα άφησε μερικά περιθώρια ανάνηψης, τώρα όμως που η νέα της έκδοση-μοντέλο θυμίζει Στάλιν, Μάο, Χότζα και οι προοπτικές οδηγούν, τσιφ, στον δηλητηριώδη «μπούλη» της Βορ. Κορέας, τώρα τί γίνεται;

   Είπαμε, μόλις προχθές, το πολιτικό παιχνίδι παίζεται με δευτεροκλασάτες ομάδες όπου η επιλογή γίνεται, όχι γιά την καλλίτερη, αλλά την αποφυγή της χειρότερης.  

   Και όσοι είναι πράγματι «μάγκες», αψηφούν τον κίνδυνο και δεν φοβούνται να «παίξουν με το… εσώρουχο», ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν! Οι «ηθικοί πλεονέκτες» έχουν ανοιχτή αγκαλιά και τους προσμένουν. Ας τους φέρουν.

   Και όταν εκείνοι θα μας την… «φέρουν», τότε θα… κλάψουμε όλοι μαζί! (Αν μας το επιτρέψουν κι αυτό, δηλαδή).