Αχ’, Μαρία! Εσύ έφυγες νωρίς.

Μικρό requiem γιά μιά φίλη που "έφυγε".

Τόση πίκρα, τόσο δάκρυ, τόση θλίψη και μιά θάλασσα ερημιά...

   
    Ήταν, μιά φορά κι έναν καιρό, ένας Γιάννης….

   Κι ο Γιάννης αυτός  διασταύρωσε, κάποτε, στον δρόμο του μία Μαρία. Αυτή τη Μαρία, ο Γιάννης την αγάπησε πολύ. Όπως κι η Μαρία αγάπησε τον Γιάννη. Και η αγάπη τους ήταν τόσο μεγάλη που δεν χωρούσε σ’ ένα γάμο. Τόσο πολύ αγαπήθηκαν οι δυό τους, ώστε παντρεύτηκαν... δύο φορές!

   Ο Γιάννης κι η Μαρία ζούσαν μαζί, γιά πολλά χρόνια, πολύ ευτυχείς και πολύ ταιριασμένοι. Στη ζωή τους δεν απέκτησαν πολλά πράγματα, ούτε καν ένα παιδί. Απέκτησαν όμως ο ένας τον άλλον. Κι αυτό τους ήταν υπεραρκετό, γιατί είχαν το παν και μαζί είχαν το άπαν.  Γιατί ο Γιάννης ήταν το άπαν γιά τη Μαρία και η Μαρία το ίδιο γιά τον Γιάννη.  Δύο αγνές παιδικές ψυχές δεν χρειάζονταν απαραίτητα και μιά τρίτη γιά να βιώσουν την ευτυχία ολοκληρωμένη. Μπορούσαν και μόνες τους. Όλα τα καλά του κόσμου ήταν κλεισμένα, γιά τον Γιάννη, στα μάτια της Μαρίας του. Και το χαμόγελο του Γιάννη, η σιγουριά και ευτυχία της Μαρίας.

   Η άτυχη Μαρία «έσβυσε», γλυκά κι ανώδυνα, προχθές. Μέσα στην ατυχία της πρόωρης μεγάλης «φυγής» είχε μία μεγάλη προνομία. Στ' αλήθεια σαν πόσες γυναίκες στον κόσμο μπορούν, ανεβαίνοντας στον ουρανό, να δηλώσουν στην είσοδο του Παράδεισου πως μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής τους, ο αγαπημένος τους σύντροφος κρατούσε το χέρι τους ψιθυρίζοντας λόγια αγάπης! 
   
   Η Μαρία έχασε τη ζωή της. Κι ο Γιάννης έχασε τη Μαρία του. Αυτό είναι η μεγαλύτερη ήττα στην ιστορία και των δύο. Η Μαρία «σιώπησε» γιά πάντα και πήρε μαζί της τον πόνο στον Ουρανό και ο Γιάννης έμεινε να θρηνεί μονάχος του στη Γη. Στο άδειο σπίτι, το άδειο τραπέζι, το άδειο κρεβάτι. Κλαίει τη Μαριώ του νοερά και σιωπηλά. Με πολλή αξιοπρέπεια. Γιατί ο Γιάννης γνωρίζει πολύ καλά πως το ψυχικό μεγαλείο του ανθρώπου κρύβεται στον τρόπο που εκδηλώνει τον θρήνο του. Στον πώς αντιμετωπίζει τις Ήττες της Ζωής, καθώς στις Νίκες όλοι είναι πρώτοι. Τις διαλαλούν και τις απολαμβάνουν χαρούμενοι και κορδωτοί. Στις ήττες όμως βγαίνουν τα πραγματικά εσώψυχα. Μαζί με τ' «απόνερα» του χαρακτήρα. Όσο λιγότερα είναι αυτά τόσο περισσότερο το μεγαλείο. Μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα. Ο Γιάννης αποδεικνύει, γιά άλλη μιά φορά, πως διαθέτει τεράστια αποθέματα απ' αυτό το σπάνιο υλικό. Αποδεικνύει χωρίς να επιδεικνύει, καθ' ότι υπήρξε σεμνός πάντα.

   Τώρα η Μαρία «έφυγε». Πέταξε πρόωρα στον Ουρανό. Πήγε να «στρώσει» το χαλί υποδοχής και να περιμένει το Γιάννη της… Αυτός που την έστειλε στη Γη, με τις δικές Του άγνωστες βουλές, τώρα με νεότερες, πάλι  το ίδιο άγνωστες, την ανακάλεσε κοντά Του.

   Και ο Γιάννης πλέον ξέμεινε μόνος. Να μετράει μνήμες. Μέσα σε πόνο, δάκρυ και σε μιάν απόλυτη ερημιά. Τη μοναξιά που κουβαλάς μέσα σου και την σιωπή που εκείνη σου φέρνει στο μυαλό. Είτε είσαι στο σπίτι, στη δουλειά, στο δρόμο. Ακόμη και χωμένος σε μιά θορυβώδη διαδήλωση. Την προσωπική σου, την απόλυτη μοναξιά. Όμως μέσα στη θλίψη του βρήκε το σθένος να μου γράψει, λίγο προ του τέλους, πως «Υπό κάποια έννοια θα πρέπει να είμαστε και ευγνώμονες στον Θεό που της δίνει  αυτό το τέλος, αντί άλλου. Σε χαιρετώ.», αποδεικνύοντας μιά φορά ακόμη την ποιότητα του εσωτερικού του κόσμου.   

   Τη Μαρία δεν την γνώρισα προσωπικά. Κάτι λίγο από μερικές φωτογραφίες και την λατρεία, ανάμεικτη με τρυφερότητα που έβγαινε γι’ αυτήν, μέσα από τη θέρμη των λόγων του Γιάννη, κάθε φορά που αναφερόταν σ’ εκείνη.

   Η Μαρία τώρα έφυγε. Λυτρώθηκε από την αδυσώπητη μοίρα των ανθρώπων. Από τη ματαιότητα, την φενάκη και την βιτρίνα της επίγειας ζωής και τώρα πλανιέται ελεύθερη κι ανάλαφρη στο άπειρο, περιμένοντας τον Γιάννη. Τον Γιάννη της.

   Το χώμα που θα την σκεπάσει θα είναι σίγουρα πανάλαφρο. Θα το ελαφραίνει η αγάπη κι ο πόνος του Γιάννη. Και θα το κάνει πιό αφράτο το δάκρυ του.

   Η Μαρία που «έφυγε» γλύτωσε. Αλίμονο στον Γιάννη της που μένει πίσω. Μένει και τραγουδάει περιτριγυρισμένος από τις μνήμες του....