"Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος"

Επιλεκτικές και εκλεκτές «δημοκρατικές» επέτειοι.

Έτσι αποτίονται οι "προοδευτικές" τιμές των ηρωικών θυμάτων των... μπάτσων 

   

   Σήμερα κλείνουν πέντε χρόνια από τον θάνατο του νεαρού Αλέξ. Γρηγορόπουλου  στην αναρχική φωλιά των Εξαρχείων. Και όπως είναι αναμενόμενο «μαγειρέυται» το καθιερωμένο τζέρτζελο, προκειμένου να εορταστεί, (!), το γεγονός, κατά τα γνωστά! Με πορείες, διαδηλώσεις, μολότοφ  κατά των… μπάτσων, κάψιμο των καπιταλιστικών… σκουπιδοτενεκέδων, κ.λπ. Τα κλασσικά! Με μπροστάρη την ανώριμη και άκριτη νεολαία, την μπολιασμένη και διαποτισμένη, διαβολικά και έντεχνα, με το κατάλληλο δηλητήριο, που λειτουργεί σαν βραδυφλεγής βόμβα και δημιουργεί τον γραικυλισμό, την χυδαιότητα και την αμορφωσιά του αύριο.

   Όμως κάποιοι θάνατοι της αντίθετης πλευράς περνούν στο ντούκο, ή αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση, αντανακλώντας το ταξικό μίσος αυτών που θέλουν να διορθώσουν τα στραβά της κοινωνίας μας. Με την αλάνθαστη πρακτική των Μεγάλων της Ιστορίας. Π.χ. Στάλιν, Μάο, Χότζα, Πολ Ποτ και της σύγχρονης οικογενειακής δυναστείας των δικτατόρων της Β. Κορέας, όπου και μόνο η παρακολούθηση τηλεοπτικών εκπομπών της Ν. Κορέας είναι αρκετή γιά να σε στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα.

      Έτσι η 14^η Ιουλίου, ημέρα που αδικοσκοτώθηκε ο Θάνος Αξαρλιάν στο Σύνταγμα, (14/7/1992), θα μένει χαραγμένη στη μνήμη μας, μόνο ως επέτειος της Γαλλικής Επανάστασης. Κι αυτή διαστρεβλωμένη και παραμορφωμένη, αφού αποτελούσε καθαρά αστική επανάσταση.

   Ωσαύτως τόσο η 1^η Νοεμβρίου 2011, όσο και τα ονόματα Γιάννης Ευαγγελινέλη και Γιώργου Σκυλογιάννη, των νεαρών αστυνομικών της ΔΙΑΣ,  θα την καλύπτει αιώνια λήθη, μέχρι, ο μη γένοιτο, ν’ ανοίξει κάποια αναρχική, ή «προοδευτική» μύτη!

    

   Η ψύχραιμη, νηφάλια και αντικειμενική θεώρηση των γεγονότων λέει τα εξής, και κατά σειράν συμβάντος:

   - Ο θάνατος του Αξαρλιάν επήλθε από πτώση υαλοπινάκων κατά την αποτυχημένη βομβιστική ενέργεια της εγκληματικής οργάνωσης «17  Νοέμβρη», (Κουφοντίνας, Ξηρός και σια), εις βάρος του τότε Υπουργού Γιάν. Παλαιοκρασσά. Πρόκειται περί ατυχούς παράπλευρης απώλειας, χωρίς ίχνος… «ηρωισμού», αφού θα μπορούσε να συμβεί και στον δειλότερο των Ελλήνων, αν τύχαινε να περνάει, όπως ο άτυχος Θάνος, εκείνη τη στιγμή από εκείνο το σημείο. Δολοφονία όμως, επ’ ουδενί, δεν ήταν.

   

    - Ο θάνατος του Γρηγορόπουλου, αποδεδειγμένα παιδιού διαλυμένης οικογένειας που είχε εξοκείλει στο αναρχικό σινάφι, οφείλεται σε εξοστρακισμένη σφαίρα την οποία έριξε αστυνομικός, εμποτισμένος με την βλακώδη αλαζονεία και υπεροψία που, δυστυχώς, υπάρχει σε αρκετό μέγεθος και πλήθος, μέσα στη Ελληνική Αστυνομία. Αυτό που λέμε «κλασσική μπασκινέϊκη νοοτροπία». Σκόπιμη δολοφονία, πάντως, δεν ήταν αφού απουσίαζε ο δόλος. Κανένας ηρωισμός εκ μέρους του θύματος και όλη η ιστορία… «επετείου μνήμης», αποτελεί απλή καπηλεία.

  

    -  Η περίπτωση του Ρέντη, είναι τελείως διαφορετική. Αποτελεί κλασσική περίπτωση τυφλής δολοφονίας, αφού εκεί συντρέχουν και ο δόλος και ο φόνος! Με κίνητρο το άσβεστο μίσος των δολοφόνων και ο θάνατος των νεαρών παιδιών εμπίπτει στην καρδιά του όρου: «έπεσαν ηρωικά εκτελώντας το καθήκον»!

   

    Δυστυχώς, στον απέραντο παραλογισμό της εποχής, που διαπερνά απ’ άκρου εις άκρον την χώρα και δίνει αφορμές δικαίωσης κάποιων άλλων παλαβών θεωριών, περί ψεκασμού  και λοιπών ανοησιών, οι λέξεις έχουν χάσει το αληθές νόημά τους.

   Ζούμε στη χώρας της αρλούμπας σε εποχές παγκόσμιας ρευστότητος και ασυναρτησίας. Συνεπώς όλα παίζονται, όλα λέγονται και όλα επιτρέπονται. Περαστικά μας!