ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΙΗΣΗ. Γεώργιος Μαρτινέλλης: "Μάνα κράζει το παιδάκι..."

 Πως θα το έγραφε σήμερα, αν ζούσε, ο ποιητής

   Ένα μικρό αφιέρωμα, επ' ευκαιρία των εορτών και της ευφρόσυνης ατμόσφαιρας που κομίζουν όλα αυτά τα  ωραία και αξέχαστα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας!

Δώσε και μένα, μπάρμπα!

''Μίζα'' κράζει το παιδάκι,
''Μίζα'' ο νιος και ''Μίζα'' ο γέρος,
''Μίζα'' ακούς σε κάθε μέρος,
ω! τί έσοδο γλυκό.

Τη χαρά σου και τη λύπη
με τη Μίζα τη μοιράζεις,
ποθητά την αγκαλιάζεις,
δεν της κρύβεις μυστικό.

Εις τον κόσμον άλλο πράγμα
δεν θα βρεις για να βολεύεις,
σαν τη Μίζα που λατρεύεις,
σαν τη Μίζα που ποθείς.

Την τιμή μας, τη ζωή μας,
όλα η Μίζα τ' αψηφάει
για το κόλπο π' αγαπάει,
για τη μπίζνα που φιλεί.

Όπου τρέχεις, πάντα η Μίζα
με το νου σε συντροφεύει,
σε προσμένει, σε φιλεύει  
με αμύθητα ποσά.

Κι αν σκληρός εσύ, ναζάκια
«ρίξε κι άλλο, αυτό δεν σώνει»,
πάντα η Μίζα σε στουμπώνει
στη μεγάλη διαφθορά.

Ευτυχής όποιος τα «πιάνει»,
ο καημός είναι μεγάλος.
Σαν τη Μίζα δεν είν' άλλος
εις τον κόσμο Θησαυρός.

Κι' όποιος Μίζα πια δεν παίρνει,
''Μίζα'' κράζει στ' όνειρό του.
Πάντα ''Μίζα'' στον καημό του
είν' ο μόνος στεναγμός !

  Γεώργιος Μαρτινέλλης. 

(Και διά την προσαρμογή στο σήμερα: ΟΡΦΕΑΣ)