Τα διαμάντια της Πολεοδομίας

Καθυστερημένη αλλά όχι ξεχασμένη απόδοση τιμής 

Άσχετο! Όμως έτσι που καταντήσαμε, η μόνη φωτό που ταιριάζει!

   

   Διαβάζω, βλέπω και ακούω γιά κάποιους «λεβέντες» των Πολεοδομιών που τους τσακώνουν να τα «τσακώνουν», ή να διαθέτουν κάτι εκατομμυριάκια καταθέσεις στις Τράπεζες αλλά με κάτι ψωροκατοστάρικα μισθό!

   Χωρίς να το θέλω, αναλογίζομαι τα 36 χρόνια της δικής μου επαγγελματικής δράσεως, που κυκλοφορούσα, σχεδόν καθημερινά, στην Πλατεία Θεάτρου. Γιά κάμποσα χρόνια εκεί στεγαζόταν το μοναδικό Πολεοδομικό Γραφείο της Αττικής, μέχρις ότου  -κάμποσα χρόνια  αργότερα-  σπάσει  στα τέσσερα, στην αρχή, και μετά γίνει … χίλια κομμάτια! «Κάθε πόλη και Στάδιο, κάθε χωριό και Γυμναστήριο και κάθε γειτονιά και…. Πολεοδομικό»!

   

    Δεν ξέρω αν, τότε, κάποιοι τα «πιάνανε», ξέρω όμως πως εγώ ποτέ δεν… τα «έδωσα». Εκτός από… ευχές στα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, το Πάσχα και την ονομαστική γιορτή του κάθε υπαλλήλου, τον οποίον όλοι οι μηχανικοί που συναλλάσονταν με την Πολεοδομία γνωρίζαμε με το μικρό του. Φιλικά και άδολα!

   Στην καριέρα μου γνώρισα πλήθος υπαλλήλων, αληθινά διαμάντια, που με το ήθος, τις γνώσεις, την εμπειρία, την φιλοτιμία και την διάθεση εξυπηρέτησης που τους διέκρινε, κοσμούσαν την Υπηρεσία τους.

   Η φυσιολογικά, λόγω χρόνου, εξασθενημένη μνήμη, δεν με εμποδίζει να αναφέρω μερικά ονόματα βαθύτατα χαραγμένα σ’ αυτήν. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπήρξαν και άλλοι. Και πολλοί και έντιμοι.

    

   Κατ’ αρχήν η Προϊσταμένη των Αθηνών κ. Κοτζιά. Επιβλητική, σοβαρή, δίκαιη. Μιά φορά που της αναφέρθησαν, παρουσία μου, τα «άθλα» κάποιου υπαλλήλου της, (υπήρχαν και μερικοί τέτοιοι), γιά πενταροδεκάρες μιλάμε τώρα, γούρλωσε τα μάτια κι αναφώνησε:

   - Καλά το διαισθανόμουνα εγώ πως αυτός είναι μούτρο! 
   Και βέβαια, αυτόν τον «έφαγε» το σκοτάδι.

    

   Ο Θανάσης Παπανικολάου, αν και μη μηχανικός, αλλά του φορολογικού ελέγχου, έπαιζε όλους τους Γ.Ο.Κ. που ίσχυσαν στην υπαλληλική του θητεία, στα δάχτυλα! Σου έδινε, δε, πληροφορίες ακόμη κι από το τηλέφωνο!

    

   Και μιά και μιλάμε γιά τηλέφωνο, η γλυκιά, πάντοτε γελαστή κι ευγενική Κατερίνα Τραχανά, το τσακάλι του ΥΠΕΧΩΔΕ, αν και υπομηχανικός, διόρθωνε και τους… «μεγάλους» του Υπουργείου. Όποια ερμηνεία κι αν έδινε σε νόμο, άρθρο, παράγραφο κι εδάφιο ο οιοσδήποτε, στο τέλος η άποψη της Κατερίνας προέκυπτε ως η σωστή! Αυτή με προέτρεπε:

   - Βρε κουμπάρε, έτσι με προσφωνούσε, δεν χρειάζεται να έρχεσαι εδώ, γιά ψύλλου πήδημα. Παίρνε με τηλέφωνο. Ακόμη και στο σπίτι!

   Ο άθλιος εγώ, αυτού του τελευταίου δικαιώματος, του έκανα χρήση πάμπολλες φορές τα απογεύματα, ψάχνοντας αρχιτεκτονική λύση σε δύσκολα οικόπεδα. Και πάντα η Κατερίνα με εξυπηρετούσε!

    

   Διασταυρώθηκα, επίσης, και γνώρισα την ποιότητα, το ήθος και την επιστημονική επάρκεια της κ. Βασ. Γρύλλη, σπουδαίας υπαλλήλου. Με εμπιστεύθηκε και, πιστεύοντας σε λόγο τιμής, μου υπέγραψε οικοδομική άδεια που έπρεπε οπωσδήποτε να πάρω εκείνη την ημέρα, έχοντας ξεχασμένο στο γραφείο μου ένα καίριο έγγραφο που θα έπρεπε να υπάρχει στον φάκελο, αλλά έλειπε. Αν δεν το πήγαινα ποτέ, θα είχε σοβαρές συνέπειες ως υπάλληλος. Και όμως, με εμπιστεύτηκε!

    

   Άλλη εξαίρετη υπάλληλος, η αριστοκρατική και φίνα κυρία, Προϊσταμένη κι αυτή, η Καίτη Δούση. Αργότερα συνδεθήκαμε περισσότερο λόγω της εκλιπούσης, πλέον, αδελφής της, της Κικής Δούση, η οποία ασχολήθηκε με την καλλιτεχνική βιβλιοδεσία και διέπρεψε διεθνώς.

   

    Γιά το τέλος αφήνω την περίπτωση, που αν και απίστευτη, είναι πέρα γιά πέρα αληθινή. Ήταν Αύγουστος, αρχές του ’70. Τότε οι Πολεοδομίες δεν έκλειναν γιά διακοπές Αύγουστο. Σε κάποια οικοδομή που ο πελάτης μου, ξενιτεμένος μάγερας στη Γερμανία, ήταν με άδεια στην Ελλάδα και λαχταρούσε, πριν φύγει πίσω, να δει τα "κόπια" του, χτισμένα έστω μέχρι τα τούβλα. Κάποιο τυπικό μπέρδεμα προκάλεσε διακοπή εργασιών της οικοδομής, άρα καθυστέρηση, και κατά τον Νόμο η  συνέχιση θα δίδονταν κατόπιν αυτοψίας της Υπηρεσίας. Γραφειοκρατική διαδικασία οπωσδήποτε χρονοβόρα. Εξήγησα τον καημό του πελάτη στην αρμόδια υπάλληλο που είχε χρεωθεί την υπόθεση. Εκείνη συγκινήθηκε και μου είπε ευγενικά:

   - Θα μπορούσατε με το σχόλασμα, (κάπου 2 το μεσημέρι!), να με πετάξετε στην οικοδομή; Να κάνουμε την αυτοψία και αύριο να σας δώσω τη συνέχιση; Έμεινα κάγκελο και στη συνέχεια, μ' αυτό που άκουσα, παρ’ ολίγο να πέσω κάτω ξερός!

   - Μόνο που θα σας παρακαλούσα, (!) μετά να με πάτε σπίτι μου. Σύμφωνοι; Λες και περίμενε πως, μετά τέτοια χάρη που μου έκανε, να δουλέψει γιά χάρη μου εκτός ωραρίου, υπήρχε καμία περίπτωση  να την παρατούσα σε κάποια στάση λεωφορείου!

   Εννοείται πως όλα τέλειωσαν πολύ απλά! Τον όνομα αυτής της ΚΥΡΙΑΣ, είναι Κούλα Σταυροπούλου. Συνταξιοδοτήθηκε ως Προϊσταμένη του Πολεοδομικού Γραφείου Ανατολ. Αττικής.

    

   Ελπίζω και εύχομαι, όλοι όσους ανέφερα να ζουν. Γιά όσους, τυχόν όχι, την  οφειλόμενη προς αυτούς τιμή την απονέμω δημοσίως, έστω μετά θάνατον. Κάλλιο αργά.....

    

   Πάντως όλων αυτών των σπουδαίων υπαλλήλων και ανθρώπων, αλλά και όσων ξεχνώ τώρα, η εντιμότητα που τους συνόδευσε στην καριέρα τους, θα τους συνοδεύει τιμητικά, ως εύφημος μνεία, και πολύ πέρα από τον θάνατο. Στη μνήμη, τη συνείδηση και τις αφηγήσεις όσων είχαν την ευκαιρία και την τιμή να τους γνωρίσουν και να συνεργαστούν μαζί τους.
   
   Δυστυχώς οι επόμενοι, οι σημερινοί, δεν προκύπτουν ανάλογοι. Και αυτή η σύγκριση με τα σημερινά αντίστοιχα και συμβαίνοντα προκαλεί νοσταλγία, ντροπή και θλίψη. O tempora, o mores!