Ο εκπλειστηριασμός των ακινήτων

Μύθοι και πραγματικότητες 

   Από την παλιά καλή εποχή, της αλήστου μνήμης «αστακομακαρονάδας», του glamour, των πολιτιστικών κέντρων της Συγγρού και αλλαχού, των κολωνακιώτικων αγροτικών 4Χ4 με τις σχάρες του σκι στην οροφή, (άμα λάχει να…ούμε!) και των πάσης φύσεως «…..δάνεια», όπως «διακοποδάνεια», «εορτοδάνεια», κ.λπ., πλείστα από δαύτα μας προκύπτουν, λόγω και του ναυτικού χαρακτήρα της χώρας, ως ….θαλασσοδάνεια! Πριν, «πάρε μπάρμπα δάνειο κι ας κλαίει που τα ’χει», τώρα, «σώσον ΣΥΡΙΖΑ τον λαόν σου»!

   

    Οι χρεώστες ποικίλουν. Από καλοπληρωτές, αλλά μη έχοντες, νοικοκυραίους, έως τυχάρπαστους και έχοντες αλλά μη πληρώνοντες, μπαγάσηδες κακοπληρωτάδες. Και άντε εσύ να βρεις τη διαχωριστική γραμμή!

   Οι τράπεζες είναι «μαγαζιά» που εμπορεύονται το χρήμα. Σπέρνουν δανείζοντας και θερίζουν μαζεύοντας τα δανεικά, με κέρδος το «διάφορο». Και ο τροχός γυρίζει συνέχεια, με στόχο την οικονομική ανάπτυξη της χώρας και την ευημερία όλων. Αυτά στην περίοδο των παχιών αγελάδων.  

   Κάθε δάνειο υπόκειται στον σοφό και πανάρχαιο νόμο: « Όταν παίρνεις τα λεφτά και κάνεις τη δουλειά σου, αυτά είναι μέλι και μαλακά, σαν φρέσκο μαρουλάκι. Όταν όμως καλείσαι να τα ξεχρεώσεις, τότε γίνονται αγγούρι ζόρικο. Στις δύσκολες, μάλιστα, εποχές μπορεί και…. καλυβιώτικο»!

    

   Τα τραπεζικά δάνεια έχουν πάντοτε όρους, αφού οι τράπεζες ούτε κορόιδα είναι, ούτε φιλόπτωχα ταμεία. Διαθέτουν δε, ολόκληρα νομικά επιτελεία που με σχολαστικά «ψιλά γράμματα» σε δένουν χεροπόδαρα και κατοχυρώνουν τα συμφέροντά τους. Κατά τη λήψη του δανείου κανείς δεν τα προσέχει αυτά τα «ψιλά», το μάτι είναι στραμμένο στα… ψιλά του Ταμείου!

   Όμως τώρα γύρισε το φύλλο, παρήλθε η εποχή της… ευφορίας και ήρθε ο καιρός  των ισχνών αγελάδων, του ζορίσματος, της ανέχειας και της… εφορίας. Η συγκομιδή των τραπεζών, σε σχέση με όσα έσπειραν, είναι πενιχρή και σε αρκετές περιπτώσεις προβληματική έως αδύνατη.

    

   Αν εξαιρέσουμε τους κατά σύστημα μπαταξήδες, που ως λύκοι χαίρονται σε κάθε αναμπουμπούλα, πάμπολλοι έντιμοι και αυθεντικοί νοικοκυραίοι, αντιμετωπίζοντας σοβαρότατο πρόβλημα επιβιώσεως, αφήνουν ως τελευταία προτεραιότητα την πληρωμή των δανειακών τους υποχρεώσεων. Και σωστά κάνουν αφού… «prima vivere e poi… όλα τα άλλα»!

   

   Περιττό να επαναληφθεί πως η όλη κατάσταση αποτελεί γέννημα και επακόλουθο πολυετούς γενικής και άφρονος κραιπάλης που επέτρεψαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, προκειμένου να είναι αρεστές στον λαό και να του υποκλέπτουν την ψήφο, διαιωνίζοντας την εξουσία τους. Όμως τώρα τί γίνεται;

   Το ερώτημα πιεστικό και αμείλικτο και το πρόβλημα άλυτο! Γιατί όλοι έχουν δίκιο!

   - Οι Τράπεζες λένε: Δώσαμε τα λεφτά μας, κανονικά και νόμιμα, βάσει γραπτής συμφωνίας. Άμα δεν τηρηθεί, και δεν τα πάρουμε πίσω,  μπατιρίσαμε χωρίς να φταίμε. Γιατί; Συνεπώς, θα εφαρμόσουμε τη συμφωνία και θα βγάλουμε το σπίτι στο σφυρί!

   - Οι οφειλέτες λένε: Αναγνωρίζουμε την οφειλή, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε συνεπείς, αφού ήρθαν τα πάνω-κάτω στη ζωή μας, χωρίς να φταίμε! Είναι άδικο να χάσουμε το σπίτι μας.  Και έχουν, κι αυτοί, δίκιο.

   

    Τελικά, η λύση των πλειστηριασμών δεν είναι καλή λύση γιά κανένα, αφού:

   - Οι φτωχοί θα γίνουν φτωχότεροι, και μάλιστα θα μείνουν και άστεγοι! Τραγωδία!

   - Οι Τράπεζες, (ακόμη και όσες ξένες αγοράσουν, μπιρ παρά, τα δανειακά δικαιώματα), βγάζοντας στο σφυρί χιλιάδες ακίνητα δεν πρόκειται να κερδίσουν, αφού οι ήδη χαμηλές τιμές των ακινήτων θα γίνουν χαμηλότερες λόγω της αθρόας προσφοράς. Όλοι έχοντας δώσει χρυσό, θα πάρουν πίσω, τελικά, μπρούντζο, καθ’ όσον:

A΄: Ποιός Έλληνας θα έχει λεφτά να πάρει σπίτι από δημοπρασία, αφού ήδη τα σπίτια «βρωμάνε» στην ελεύθερη αγορά. Πουλιούνται, κανονικά και «οκαζιόν», σε εξευτελιστικές τιμές, χωρίς όμως να αγοράζονται! Ποιός και  τί να προσδοκήσει καλύτερο σε ένα τριάρι φουκαριάρη που θα το βρει στο σφυρί, από το πλήθος που του προσφέρεται απλόχερα!

Β΄: Ποιός νουνεχής ξένος θα έλθει να επενδύσει σε μιά χρεωκοπημένη χώρα. Να πάρει ακίνητο στην Καλλιθέα, στην Κυψέλη, στο Περιστέρι; Να το κάνει τί; Ποιός αγοράζει και ποιός νοικιάζει σήμερα; Μήπως να έλθει να το κατοικήσει; Αστειότητες!  Όσα λέγονται γιά τις στρατιές των ξένων που περιμένουν, τάχα, στα σύνορα τον αφέτη γιά να… μπουκάρουν και να μας αγοράσουν, στην «ξεφτίλα», είναι μπούρδες.

   

    Εδώ πραγματικά δημόσια φιλέτα, όπως π.χ. το Ελληνικό, μένει στα αζήτητα. Ο δε Αστέρας της Βουλιαγμένης, παρ’ όλες τις αιθεροβασίες της αριστεράς,  που καταλαβαίνει μόνο από κλήρινγκ και ονειρεύεται με τα λεφτά… των άλλων, έπιασε μόνο 400 εκατομμύρια! Τόσα έδωσαν οι πλειοδότες από τον τεράστιο αριθμό των…. τεσσάρων μουστερήδων που έσπευσαν να…. λεηλατήσουν τον θησαυρό της πολύφερνης κόρης. Αν άξιζε πολλαπλάσια, όλο και κάποιος,  πιό μάγκας, θα έσπευδε να επωφεληθεί!

   Όσο γιά τα ιδιωτικά φιλέτα που πιθανόν να ενδιαφέρουν την παγκόσμια αγορά, αυτά είτε δεν βαρύνονται με δάνεια, ή τα δάνειά τους εξυπηρετούνται κανονικά από τους «έχοντες» ιδιοκτήτες τους. Κάποιες ελάχιστες «μωρές παρθένες», αν υπάρχουν, ας χάσουν. Δεν θα στάξει δα κι ουρά του ποντικού, ούτε η γάτα μας θα κλάψει γι’ αυτές.

  

    Όλος ο θόρυβος λοιπόν, ακολουθεί τη γνωστή καταστροφολογική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και των παραθύρων των καναλιών, που με τις γνωστές μοιρολογίστρες των 8, ψαρεύουν στα θολά νερά της AGB. Τα πράγματα είναι απλούστερα από όσο φαίνονται και το παραμύθι στερείται… δράκου. Μαζικοί πλειστηριασμοί δεν πρόκειται να γίνουν.

   

    Όμως, θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως τα λεφτά που βγήκαν από τα ταμεία των Τραπεζών και δεν επιστρέφονται, δημιουργούν ένα έλλειμμα που κάποιος θα πρέπει να το πληρώσει. Η ύλη δεν χάνεται, ανακυκλώνεται. Όπως ο «μουτζούρης» στο σχετικό παιχνίδι, που κάπου «κάθεται» στο τέλος. Ερώτημα σε ποιόν θα «κάτσει»! Και η απάντηση είναι μία. Σαφής και καθαρή: «Ή σ’ αυτόν που τα πήρε, ή στον  λαό. Δηλαδή, θα πληρώσουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι». Διότι:

  - Αν οι τράπεζες φαλιρίσουν, ή καταποντιστούν, κάποιοι θα χάσουν χρήματα και κάποιοι, εν προκειμένω το κράτος, θα πρέπει να τις αναχρηματοδοτήσει. Το ίδιο, έστω κι αν κλείσει τις υπάρχουσες και ανοίξει άλλες. Ζωή χωρίς οξυγόνο, αίμα, νερό, φαγητό, τράπεζες δεν νοείται! Όμως τα χρήματα από πού θα τα βρει το κράτος; Ένα κράτος μπατιριμένο που υπολειτουργεί κουτσαίνοντας; Προφανώς από εμάς. Είτε βάζοντας φόρους, είτε παίρνοντας δανεικά, που πάλι εμείς θα ξεπληρώσουμε. Εμείς είμαστε το κράτος και οι φόροι το αίμα του. Το αίμα μας, είναι αίμα του!

   

    Λαϊκισμοί περί «μονομερούς διαγραφής του χρέους» αποτελούν δημαγωγικές παπαρδέλες  με αποδέκτες αφελείς. Όσοι τις εκστομίζουν ξέρουν, πρώτοι απ’ όλους,  πως κάτι τέτοια δεν στέκουν. Φανταστείτε πως μπαίνετε σ’ ένα σούπερ μάρκετ, φισκάρετε το καρότσι και στην έξοδο ανακοινώνετε στην ταμία την… «μονομερή διαγραφή του χρέους» σας και πάτε να φύγετε σαν κύριοι! Ή στο τμήμα θα καταλήξετε, ή στο τρελάδικο.

    

   Το πρόβλημα της κατάργησης των πλειστηριασμών είναι δύσκολο, πολύπλοκο και με πολλές αντανακλαστικές επιπτώσεις. Πρέπει να γίνει αντιληπτό πως όποιο δάνειο δεν πληρωθεί από τον υπόχρεο, θα το πληρώσουμε όλοι μας. Όπως γίνεται και με κάθε λεβέντικη κοινωνική παροχή. Π.χ. η δωρεάν παροχή ρεύματος στους αδυνατούντες να το πληρώσουν, η επιδότηση του πετρελαίου, η μαζική παροχή δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στα λεφούσια των μεταναστών και τόσα άλλα.

   

   Καλός ο «πονοψυχισμός», αλλά έχει και κόστος. Κι αυτό το πληρώνουμε πάντα εμείς! Τουλάχιστον να το ξέρουμε, να το πάρουμε απόφαση και να μην διαμαρτυρόμαστε, ακούγοντας  σαπουνόφουσκες πολιτικάντηδων που γλυκολαλούν σαν Σειρήνες, αλλά υπολογίζουν πάντοτε στα λεφτά κάποιων…. άλλων.

   ΥΓ.  Επί Γης τίποτα δεν υπάρχει «ως εστί και ευρίσκεται». Όλα παράγονται με ένα κόστος και παρέχονται με κάποιο τίμημα.