Επικαιρότης
Το θέμα δημιουργεί θεάματα εκπάγλου καλλονής!
Ρασοφόροι με καλυμμαύχι αλά Ρασπούτιν και λάμψη τρέλας στο μάτι να ποδοπατούν, χοροπηδώντας, θεατρικές αφίσες, ή να υψώνουν τον σταυρό, λες και έχουν απέναντι τον Δράκουλα και τον ξορκίζουν! Και από την άλλη «βουλευτάδες», απ’ αυτούς που, αφού παρά λίγο δεν έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, χάθηκε και γιά εκείνους η ευκαιρία να γίνουν, πιθανότατα, -μπρρρρρρ- Υπουργοί Παιδείας και Πολιτισμού! Ένα φανατισμένο ακροδεξιό παπαδαριό κόντρα στο αφηνιασμένο κουλτουροαριστερό αληταριό! Αποτέλεσμα; Σημειώσατε Χ. Όπου το Χ εκτός της έννοιας της ισοπαλίας εκφράζει και την έννοια της απόλυτης διαγραφής!
Όσο βλακώδης είναι η υπερασπιστική τακτική του… έργου, άλλο τόσο, και μάλιστα περισσότερο, είναι κι η καταγγελτική του. Με φωνασκίες, οχλοκρατικές διαδηλώσεις και… πετροπόλεμο δεν προασπίζεται η πίστη κανενός. Η πίστη, όταν υπάρχει μέσα μας, τίποτε και κανείς δεν μπορεί να την κλονίσει, ιδίως αρρωστημένα πονήματα, σεξουαλικά ιδιότροπων δημιουργών, αλλά ούτε και θα την ισχυροποιήσει ένας αφιονισμένος μισοαγράμματος παπάς ή κάποια κακομούτσουνη και ανοργασμική υστερική θεούσα.
Η ομοφυλοφιλία αποτελεί χαρακτηριστικό φαινόμενο όλων των εμβίων, όχι μόνο του ανθρώπου, και έχει κάθε δικαίωμα στην ύπαρξη, την ελεύθερη έκφραση και την τέχνη. Και άλλοτε το κάνει έξοχα, (π.χ. Όσκαρ Ουάιλντ, Τέννεσυ Ουίλιαμς, Μάνος Χατζηδάκις, Κάρολος Κουν), και άλλοτε χοντροκομμένα, κακόγουστα και άκομψα, όπως λ.χ. ο κ. Τέρενς Μακ Νάλι, που το μόνο που επιδιώκει είναι να ταρακουνήσει την κοινωνία, πετροβολώντας βασικές της αξίες. Και το επιτυγχάνει με τις αηδίες του!
Η υπόθεση αυτής της σαχλαμάρας, που υποτίθεται εκφράζει θεατρικό έργο υψηλής τέχνης και υψηλής διανόησης και, ταυτόχρονα, σπονδή στην ελευθερία της έκφρασης, δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Λέγεται «Corpus Christi», (Το σώμα του Χριστού), και είναι προϊόν νοσηρής φαντασίωσης του ομοφυλόφιλου Αμερικανού συγγραφέα. Το έργο πρωτοανέβηκε, προ χρόνων, στην Αμερική και πέρασε σχεδόν απαρατήρητο από το θεατρόφιλο κοινό, με μόνο του χαρακτηριστικό τον σχετικό ντόρο και τις διαμαρτυρίες της εκκλησίας, αφού απευθυνόταν, βασικά, στο ομοφυλοφιλικό κοινό.
Αντικειμενικά σαν έργο αποτελεί «πατάτα», ανάξια λόγου και η όποια σημασία του απεδόθη εγένετο λόγω της εμπλοκής του Χριστού και των μαθητών του στα σεξουαλικά φρονήματα του συγγραφέα και της αρκετά μεγάλης μερίδος «ομοφρόνων» του. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι εποχές έχουν απελευθερώσει πλήρως την έκφραση. Χωρίς να το κρίνω και κατακρίνω, αφού πιστεύω απόλυτα στην ελευθερία του ατόμου και την ελεύθερη διακίνηση του πνεύματος και του …. σώματός του.
Η Αμερική, ως χώρα της απόλυτης ελευθερίας, συχνά εκτρέπεται προς την ελευθεριότητα, αλλά μόνο στον λόγο και την έκφραση. Γιά την πράξη, περιφρουρεί αυστηρά την δημόσια αιδώ και επιτρέπει ελευθεριότητες μόνο σε κλειστούς χώρους, όπου τύποι σαν τον κ. Μακ Νάλι μπορούν να ξεφουρνίζουν άνετα, ό,τι τους κατεβάζει η γκλάβα.
Εδώ, στη χώρα των άκρων και της υπερβολής, το μέτρο κι ο κοινός νους χάνονται, με το παραμικρό, πίσω από τον φανατισμό και την πολιτική εκμετάλλευση.
Τελικά, οι έννοιες «δημοκρατία» και «δημοκρατικό δικαίωμα» είναι τόσο παρεξηγημένες αφού αποκτούν μεγάλη διασταλτική υπόσταση και ερμηνεία ώστε να χωρούν μέσα τους ΣΥΡΙΖΑρέους και Χρυσαυγήτες, ταυτοχρόνως! Με το ιδεολογικό μπαϊράκι, αλλά και το τσαμπουκαλίκι ενός εκάστου.
Μέχρι τώρα η αριστερή θολοκουλτούρα και ψευτοδιανόηση της τεμπέλικης αραχτής και της φραπεδιάς του καναπέ, μονοπωλούσε αυτά τα δικαιώματα, ιδίως στα θέματα των πνευματικών ιδρυμάτων και της υπόθεσης της λαθρομετανάστευσης, που τα έχουν καταντήσει συγκοινωνούντα δοχεία, ενώ από πλευράς μόρφωσης παράγουν… τούβλα. Μία και μόνη παρακολούθηση δελτίου ειδήσεων οιουδήποτε καναλιού το πιστοποιεί.
Τώρα όμως που η θεσμοθετημένη από χρόνια εκλεπτυσμένη «προοδευτική» βία απέκτησε κουτσαβάκικο, μάγκικο αντίπαλο, με την εμφάνιση της μπαστουνόβλαχης Χρυσής Αυγής, το πράγμα αποκτά νέο ενδιαφέρον και νέο πεδίον δράσης λαμπρό.
Μέσα στο μαύρο χάλι της φτώχειας και της δυστυχίας μας, άρτον μπορεί να στερηθούμε, θέαμα όμως θα έχουμε μπόλικο! Γιά να διασκεδάζουμε την πείνα μας και να κουνάμε μελαγχολικά το κεφάλι. Τουλάχιστον όσοι εξ ημών αισθάνονται, όντως, απόγονοι κάποιου Περικλή, κάποιου Σωκράτη και, ιδίως, κάποιου Αριστοφάνη, (έστω επί το χυδαιότερο).
Αλίμονο, σε καιρούς σήψης και αποσύνθεσης δεν μένει τίποτε απρόσβλητο. Όλα λειώνουν, όλα σαπίζουν μέσα στον βόρβορο που κατακλύζει τη χώρα μας και διαλύει τον κοινωνικό ιστό της, αργά και σταθερά. Κάτι σαν γάγγραινα, σαν λέπρα.
Ξαναγυρίζοντας στο διαβόητο «Corpus Christi», οι αντιδράσεις όλων των Εκκλησιών, όλων των δογμάτων είναι απόλυτα δικαιολογημένες, καθ’ όσον ο Χριστός κι οι μαθητές του εμφανίζονται σαν μιά ομοφυλοφιλική κομπανία, κάτι που σαν άποψη προσβάλλει βάναυσα το θρησκευτικό αίσθημα δισεκατομμυρίων πιστών, οπότε και η αντίδραση της ελληνικής εκκλησίας δεν είναι αδικαιολόγητη και δεν αποτελεί σκοταδιστικό σύμπτωμα, αλλά ενέργεια απόλυτα δικαιολογημένη. Ο δε παραλληλισμός με άλλες περιπτώσεις, π.χ. Καζαντζάκη, Λασκαράτου, Ροΐδη, που επικαλούνται ορισμένοι άθεοι θολοκουλτουριαρέοι είναι τελείως άστοχος. Ο όποιος σκοταδισμός βρίσκεται στην εξαλλότητα της αντίδρασης κάποιων, των οποίων το μέγεθος του εγκεφάλου είναι αντιστρόφως ανάλογο με εκείνο των «ποντικιών» των μπράτσων τους. (Λέγε με τάγματα καταδρομών Χρυσής Αυγής).
Όσο γιά το κατ’ εμέ, ομολογώ πως αυτό το ανοσιούργημα ελάχιστα με ενόχλησε. Έχοντας ακούσει καθημερινά στο δρόμο χιλιάδες «χριστοπαναγίες», θα ήταν πολύ υποκριτικό να δηλώσω προσβεβλημένος από κάτι που διαδραματίζεται μακριά μου! Χωρίς να το βλέπω και χωρίς να το ακούω. Πολύ, όμως, με ενόχλησε ο τύπος με την αγοραία συμπεριφορά και τις περιθωριακές αντιλήψεις περί Θεού και… Κολοκοτρώνη που περιέρχεται τα κανάλια γιά να το υποστηρίξει, αναδεικνυόμενος σε ισάξιο και αντάξιο …. συνομιλητή του εκλαμπρότατου κ. Παναγιώταρου. Απορώ που στον δαίμονα τον ξετρύπωσε ο Αλαφούζος και το έφερε να «κοσμήσει» την, ούτως ή άλλως, ατυχήσασα σειρά «1821».
Πάντως, όλο αυτό το τζέρτζελο που δημιούργησε ο αήθης «πόλεμος των άκρων» αποτελεί την καλύτερη διαφήμιση γι’ αυτό το ασήμαντο θεατρικό σκουπίδι. Όποιος διαθέτει 16 ευρώ γιά πέταμα και χρόνο γιά κατασπατάληση, ας σπεύσει ν’ απολαύσει μιά βλακώδη σαχλαμάρα, όπου μιά ανόητη μακρυμαλλούσα αδελφούλα-σοπράνο, τη μία λικνίζεται σαν άχαρο ρομποτάκι και την άλλη ακινητοποιείται γιά ώρα, σαν άγαλμα, εν μέσω ενός συνόλου κοντοκουρεμένων ομοφυλοφίλων που κινούνται η ακινητοποιούνται στη σκηνή ασυνάρτητα, τρέχοντας εδώ κι εκεί και πετώντας, από καιρού σε καιρό, και κάποια κοτσάνα, βαθέως, δήθεν, νοήματος. Τρέξε κόσμε, χάρμα ιδέσθαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου