Αστείες σοβαρότητες και σοβαρές αστειότητες.

Επικαιρότης

   Δεν υπάρχει χειρότερη μορφή βλακείας, από εκείνη του βλάκα που αυτοπερνιέται γιά έξυπνος. Και «κορδακίζεται» και φανφαρονίζει σκορπίζοντας κρυάδες, εξυπνακιδισμούς και σαχλές φάρσες που τις θεωρεί σάτιρα και υψηλής διανόησης «χιούμορ». Και καλά, οι κρυάδες αυτού του καραγκιόζη στους θερινούς καύσωνες κάπως αντέχονται. Όμως τώρα που κρυώνει ο καιρός μπορούν να σταματήσουν. Θα υποστούμε ευχάριστα την απουσία του κάθε Μουλαρι(ν)ού και της σαχλαμάρας του.

   Η στήλη δεν φημίζεται γιά ιδιαίτερες συμπάθειες προς την, επίσης, αμετροεπή, έξαλλη και αλλοπρόσαλλη πολυλογού της κλαδικής του ΚΚΕ Εκάλης. Και μάλλον δεν λυπήθηκε ιδιαίτερα από το απαράδεκτο δημόσιο σφαλιάρισμα που υπέστη, δικαίως αλλά απρεπώς, από τον αναλόγου ποιότητος Χρυσαυγίτη κάφρο. Γεγονός που δεν θα έπρεπε να συμβεί.

   Όμως η στα καλά καθούμενα επιχειρηθείσα «πλακίτσα» στο στούντιο, από τον αχαλίνωτο κρυόμπλαστρο «χιουμορίστα», όπου εφιλοξενείτο ως καλεσμένη άλλης εκπομπής, δεν «καταπίνεται» με τίποτε.

   Ό κάθε καλεσμένος σ’ ένα στούντιο θα πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται με σεβασμό, ως φιλοξενούμενος, και να του επιτρέπεται να διατυπώνει ελεύθερα τις απόψεις του. Αυτός, άλλωστε, είναι κι ο σκοπός της πρόσκλησης. Όχι ο προπηλακισμός, ή ο εξευτελισμός του, καθ’ οιονδήποτε τρόπο. Αν δεν τον «γουστάρεις», δεν τον καλείς! Αφού στο μικρόκοσμό μας οι θέσεις όλων είναι γνωστές σε όλους και ξέρεις, εκ των προτέρων, τι θα πει και πώς θα κινηθεί. Άρα, αν δεν τον αντέχεις μην τον προσκαλείς. Στοιχειώδεις κανόνες ήθους και φιλοξενίας, αλλά και οι κώδικες καλής συμπεριφοράς απαγορεύουν τη χρήση τέτοιων άνοστων και κακόγουστων «αστείων.

   Δυστυχώς ο ΣΚΑΙ, εν ονόματι του πλουραλισμού και της πολυφωνίας, έχει κατακλυστεί από πλήθος ανόητων, ασήμαντων, αγράμματων και αμετροεπών συνεργατών με απύλωτα στόματα και αχαρακτήριστες συμπεριφορές, οι οποίοι το μόνο που προσφέρουν είναι λαϊκισμός εν αφθονία και κακής ποιότητος χιούμορ, μαζί με το απαράδεκτο αλλά έντεχνα διαχεόμενο πολιτικό δηλητήριο κάποιων.

   Γι’ αυτό και στις δημοσκοπήσεις πατώνει, παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες μερικών αξιόλογων, όντως, συνεργατών του, π.χ., κ. Παπαχελάς, κ. Ακριβοπούλου, κ.α.,  να τον κρατήσουν σε κάποιο επίπεδο.

   Εν προκειμένω, ιδιαίτερη μνεία αξίζει το γεγονός της επιτυχούς επιλογής του κ. Τατσόπουλου γιά την παρουσίαση της σειράς «1821» καθώς και θερμά συγχαρητήρια πρέπουν στο επιλέξαντα αυτόν, κ. Αλαφούζο. Ο κ. Τατσόπουλος με την εν γένει ευπρεπή συμπεριφορά του και το πλούσιο λαχαναγορίστικο λεξιλόγιό του, (δημόσια μπινελίκια διάφορα), αφ’ ενός δικαιώνει κάποιες φήμες οι οποίες ομιλούν περί παραφθοράς του ονόματός του, διά της απαλείψεως του δεύτερου γράμματος σ, αφ’ ετέρου αποδεικνύει πως η συμπαθέστατη και γραφικότατη τάξη των παλαιών καραγωγέων, όχι μόνο δεν εξηφανίσθη ένεκα της τεχνολογικής εξέλιξης της εποχής, αλλά εις πείσμα των καιρών, όχι μόνο υπάρχει, αλλά και  εκπροσωπείται στο ελληνικό Κοινοβούλιο!

   Εκείνο όμως που εντυπωσιάζει περισσότερο και αξίζει να κρατηθεί από την γελοία αυτή ιστορία της…. «επιτυχημένης» φάρσας, είναι η δημόσια κατάρρευση της, δήθεν, «τσαμπουκαλούς» Ελληνίδας Πασιονάριας! Αλίμονο, αν ένας λαϊκός ηγέτης, ένας πολιτικός ταγός «σπάει» και καταρρέει με δυό χαστούκια και μπροστά σε δυό γαντοφορεμένες γροθιές που, δήθεν, τον απειλούν! Προσπαθώ να φανταστώ την γλωσσού και δυναμική Λιάνα μας ενώπιον πραγματικά σοβαρών κινδύνων και κρίσιμων αποφάσεων και τρέμω στην ιδέα διαχείρισής τους απ’ αυτήν!

   Αλίμονο, θέλει «αρετή και τόλμη η ελευθερία», θέλει κότσια και τσαγανό η πολιτική! Όχι θρασίμια «φλωράκια» και καπετάνισες του γλυκού νερού, όλο λόγια, που στο πρώτο μπαμ! λυγίζουν και βάζουν τα κλάματα. Και, προ πάντων, η σημερινή δύσκολη συγκυρία θέλει υπεύθυνους διαχειριστές των τυχών μας, αγωνιστές που να «μασάνε» σίδερα και όχι τα ψεύτικα είδωλα του τηλεοπτικού γυαλιού, χώρου όπου μπερδεύονται η αναγνώριση με την αναγνωρισιμότητα, ο χρυσός με τον μπρούτζο και η βούρτσα με την π…..!

   Όση ψυχρολουσία απετέλεσε η βλακώδης φάρσα, άλλο τόσο σοκ προκάλεσε η κατάρρευση και αποδόμηση ενός ακόμη πολιτικού μύθου, ο οποίος ξέρει μόνο να «τσιρίζει» στα εύκολα και στα κανάλια. Κρίμα. Η περίπτωση Κανέλλη επιβεβαιώνει το: «Ώδινεν όρος και έτεκε μυν»!