Η ελληνική ιδιαιτερότητα και άλλα επετειακά.

Επικαιρότης

   Όπως γίνεται πάντοτε, ιδίως στα τελευταία χρόνια, θα φουντώσει πάλι η ανόητη διαμάχη γιά το ποιός, επί τέλους, είπε το περίφημο «ΟΧΙ» στον Ιταλό πρέσβη, απαντώντας στο ιταμό κι απρόκλητο τελεσίγραφο του Μουσολίνι, το δραματικό πρωινό της 28ης Οκτωβρίου του ’40.

   Η ιδιότυπη ελληνική αριστερά, πρωτοπορούσα από όλες τις αριστερές παρατάξεις του υπόλοιπου πολιτισμένου κόσμου, μπερδεμένη και αγκυλωμένη μόνιμα στα συμπλέγματα της ήττας της στον Εμφύλιο, (γεγονός που δεν της επιτρέπει να χειριστεί αποτελεσματικά, λογικά και ψύχραιμα τα μεγάλα προβλήματα του σήμερα), θα επαναλάβει τη γνωστή κουταμάρα, με τον ίδιο ή και μεγαλύτερο φανατισμό. Με τον ίδιο βλακώδη τρόπο που, σε τελευταία ανάλυση, αποδυναμώνει το μεγαλειώδες φρόνημα του ελληνικού λαού την ιστορική εκείνη εποχή και την ομόθυμη ηρωική του απόφαση ν’ αντισταθεί, και να θυσιαστεί, αν χρειαστεί, αγωνιζόμενος κατά υπέρτερου αντιπάλου, παλεύοντας γιά το δίκιο του, αλλά και «υπέρ βωμών και εστιών». Κάτι που είχε μάθει να κάνει ανέκαθεν, όταν οι συνθήκες το απαιτούσαν.

   Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αν ερωτάτο εκείνο το ξημέρωμα, στις 3 η ώρα, θα έδινε ακριβώς την ίδια απάντηση. Όμως, όπως και να έχει το πράγμα, το «ΟΧΙ» το είπε πρώτος ο Μεταξάς, ως ο κατ' εξοχήν αρμόδιος και υπεύθυνος. Και αυτό είναι που μετράει, είτε αρέσει, είτε όχι σε κάποιους ανιστόρητους και ανεγκέφαλους «προοδευτικάριους θολοκουλτουριαρέους»!

   Όσα «ΟΧΙ» κι αν αντέτασσε ο ελληνικός λαός δεν θα είχαν καμία πρακτική αξία, αν ο Μεταξάς έλεγε «ΝΑΙ» στον Γκράτσι, εκείνο το χάραμα της 28ης Οκτωβρίου. Μέχρι να ξυπνήσει ο κόσμος και να καταλάβει καλά-καλά τι συμβαίνει, οι Ιταλοί θα είχαν φτάσει στην Πάτρα και η Ελλάδα θα είχε πέσει αμαχητί!

   Η σημερινή δυστυχής συγκυρία δίνει την ευκαιρία ενός πολύ χαρακτηριστικού παραδείγματος-υποδείγματος συνετής σκέψης και τοποθέτησης πάνω στο θέμα αυτό.

   Ας πάρουμε το περίφημο «Μνημόνιο». Ανέκαθεν, από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης του, αν ο λαός ερωτάτο θα απαντούσε, στη συντριπτική του πλειοψηφία, με ένα πελώριο «ΟΧΙ». Όμως αυτός που είχε την ευθύνη, ως πρωθυπουργός, είπε «ΝΑΙ»! Και, βεβαίως, εκείνου η γνώμη -γνώμη του ενός- βάρυνε περισσότερο από τη γνώμη ενός ολόκληρου λαού. Και το μνημόνιο πέρασε!  Άρα......;

   Αυτά τα αναφέρω, όχι γιά ν’ αντιπολιτευθώ το υπεύθυνο μειονεκτικό παιδί που αποφάσισε τότε έτσι, (δεν είναι της παρούσης), αλλά γιά να καταδείξω την ισχύ των ηγετών στη λήψη των μοιραίων αποφάσεων. Αυτές θα πρέπει είτε να τους πιστώνονται, αν είναι θετικές, είτε να τους χρεώνονται, αν είναι αρνητικές. Ανεξαρτήτως του υπολοίπου βίου και πολιτείας τους.

   Ο Μεταξάς, ως κυβερνήτης της χώρας, μπορεί να βαρύνεται με πολλά αρνητικά και κυρίως την αντιδημοκρατική και αυταρχική του διακυβέρνηση, όμως πιστώνεται και με αρκετά θετικά, όπως τις εργασιακές ρυθμίσεις που έκανε στη χώρα, (πολύ της μόδας εσχάτως), και με κορυφαίο, βεβαίως, τη λεβέντικη στάση του στην ιταλική πρόκληση.

   Ο σωστός και ψύχραιμος πολίτης ανεξαρτήτως φρονημάτων οφείλει, πρώτα από όλα, να πληροφορείται σωστά και έγκυρα και να διαμορφώνει το πολιτικό του «πιστεύω» βάσει των πραγματικών κοινωνικών αναγκών, μην αφήνοντας να παρασύρεται από μεμονωμένες και τοπικού χαρακτήρα συναισθηματικές φορτίσεις, οι οποίες μπορεί και να «σκηνοθετούνται» έντεχνα, προκειμένου να αγγίξουν το «θυμικό» του γιά να τον κερδίσουν. Κάτι που συμβαίνει κατά κόρον με την ελληνική αριστερά και τον απλό αγνό, αλλά αμόρφωτο και παραπληροφορημένο λαό, τον οποίο «κουρντίζει» συνεχώς με κατά κανόνα ψεύτικες και ωραιοποιημένες, πλην απατηλές κι ουτοπικές υποσχέσεις και προσδοκίες μιάς εικονικής πραγματικότητος, διαστρεβλώνοντας, συνάμα, και ιστορικά γεγονότα.

   Χαρακτηριστικό δείγμα η γραμμή της αριστεράς στην υπόθεση της στάσης και των οδηγιών του, τότε, Γ. Γραμματέα του ΚΚΕ. Στην πραγματικότητα, ο Ζαχαριάδης, κρατούμενος στις φυλακές και αιφνιδιασμένος από την κήρυξη του πολέμου, έδωσε αμέσως εντολή στους Έλληνες κομμουνιστές να συμμετάσχουν στον πόλεμο. Κατόπιν, όμως, ωριμότερης σκέψης απέστειλε δύο επιστολές με τις οποίες τους καλούσε να μην πάρουν μέρος σ’ ένα πόλεμο που «ξεκαθαρίζονται λογαριασμοί δύο ιμπεριαλιστικών δυνάμεων», εννοώντας την Αγγλία και Ιταλία!
   Μετέπειτα η ηγεσία της Αριστεράς, μη μπορώντας ν’ αμφισβητήσει το γεγονός, αφού υπήρχαν έγγραφα, είχε την ιδέα, όντως διαβολική, ν’ αλλάξει τη σειρά των εντολών.

   Δηλαδή πρώτα μην πολεμάτε τους Ιταλούς, αλλά μετά…. απάνω τους! Κι επειδή «προς γαρ το τελευταίο εκβάν, έκαστον των προ υπαρξάντων κρίνεται», …. να ’μαστε κι εμείς συνέταιροι, ως ηγεσία, στη δόξα του «ΟΧΙ»!

   Σήμερα, ο αριστερός δεν θα πρέπει να είναι «αριστερός» επειδή ο παππούς του εξορίστηκε στη Μακρόνησο, ούτε ο δεξιός να είναι «δεξιός» επειδή ο δικός του παππούς σφάχτηκε και πετάχτηκε στην πηγάδα του Μελιγαλά! Τέτοια κριτήρια δεν είναι ούτε οικονομικά, ούτε πολιτικά, αλλά αποτελούν στείρες και συντηρητικές αγκυλώσεις στο παρελθόν που δείχνουν πνευματική υστέρηση και αδυναμία επεξεργασίας των σύγχρονων κοινωνικοοικονομικών δεδομένων και προβλημάτων. Κάτι που οφείλουν όλοι να εκτιμούν ψύχραιμα, να επεξεργάζονται και, βάσει της υποκειμενικής αυτής επεξεργασίας, να τοποθετούνται. Δηλαδή ό,τι ακριβώς, και δυστυχώς, δεν συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας!

   Καλό, και κυρίως χρήσιμο, είναι ο κόσμος να γνωρίζει την πραγματική ιστορική «αλήθεια» και να μην παρασύρεται από την χαλκευμένη ή κατασκευασμένη. Από εκεί και πέρα ας κρίνει κι ας αποφασίζει ελεύθερα κι ανεπηρέαστα. Ούτως ή άλλως η ευθύνη των αποφάσεων βαρύνει αυτόν που τις παίρνει και διαρκεί εσαεί.