Θέσεις - Απόψεις
Η δεινή οικονομική θέση της χώρας αποτελεί σύνθετο και πολύπλοκο πρόβλημα, που ενεργώντας σαν καταλύτης έβγαλε στην επιφάνεια και πλείστες άλλες δομικές και λειτουργικές παθογένειες, που για χρόνια ροκάνιζαν τα σωθικά κράτους και κοινωνίας. Το πρόβλημα αυτό θα μπορούσε να αποτυπωθεί σε ένα δίτομο βιβλίο.
Ο α’ τόμος να περιέχει όλα τα αίτια και τις εξελίξεις που έφτασαν το δημόσιο χρέος στα ουράνια και τον ελληνικό λαό στα βάθη των ωκεανών. Δηλαδή μία καταγραφή-απογραφή του παρελθόντος και της πορείας της μέχρις εδώ. Τα γραφόμενα στον τόμο αυτόν έχουν περισσότερο ιστορική σημασία και διδακτική χρησιμότητα, (γιά μελλοντική αποφυγή κακής επανάληψης), παρά πρακτική εφαρμογή και συνταγή άμεσης λύσης.
Περιλαμβάνει τα του δημόσιου χρέους και τις, όχι απόλυτα κατανοητές από το πλατύ κοινό, μεθοδεύσεις και διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ για την καταπολέμησή του. Εκεί ακούγονται διάφορα κουφά και θεωρητικά, καθώς και προβλέψεις γιά το …. 2020 και το 2025. Μάλλον όχι πολύ σοβαρές κουβέντες, αφού ζούμε στιγμές που δεν γνωρίζουμε, καλά-καλά, τι θα μας ξημερώσει αύριο!
Στον β’ τόμο υπάρχει το …. ζουμί! Αυτός αφορά την καθημερινότητά μας και την αγωνία επιβίωσής μας.
Είναι γνωστό και απολύτως κατανοητό πως ο μεγάλος ασθενής της υπόθεσης είναι ο δημόσιος τομέας. Εκεί γεννιούνται τα ελλείμματα, οι πελατειακές σχέσεις διαπλοκής και εκεί φωλιάζει η κακοδιαχείριση και σπατάλη του δημοσίου χρήματος. Προστατευόμενα όλα κάτω από τον μανδύα του φαύλου συνδικαλισμού, του κομματικού κράτους και της διάχυτης καθολικής διαφθοράς.
Φυσικόν είναι, όλο αυτό το σαθρό οικοδόμημα να χρήζει κατεδάφισης και ανασύστασης. Και μέχρις εδώ καλά. Όμως διάχυτο επίσης είναι το ερώτημα γιατί ο ιδιωτικός τομέας να μπαίνει στο κρεβάτι του Προκρούστη και να σαλαμοποιείται κάθε λίγο και λιγάκι, συρρικνούμενος απελπιστικά, ενώ όλοι ομιλούν ταυτοχρόνως περί επενδύσεων, ανάκαμψης και άλλες τέτοιες αερολογίες; Όταν κάθε μέτρο που λαμβάνεται είναι προφανές πως φέρνει αντίθετο του προσδοκώμενου αποτέλεσμα και πως ό,τι μέτρο εξαγγέλλεται σπρώχνει την οικονομία ακόμη προς τα κάτω. Δεν μπορεί παρά, αυτό το αντιφατικό γαϊτανάκι κάτι να σημαίνει και κάπου ν’ αποσκοπεί.
Οι τροϊκανοί και όλοι οι οικονομικοί αρμόδιοι παρατρεχάμενοι της Ευρώπης και της Ελλάδος, ούτε άσχετοι είναι, ούτε τρελάθηκαν! Γι’ αυτό και όταν ανοίγει σχετική συζήτηση με τα πιό πάνω ερωτήματα, (από κάποιους λογικώς απορούντες), όλοι αυτοί οι κύριοι το γυρίζουν στο…. καλαματιανό! Κι έτσι επίσημη απάντηση δεν υπάρχει, ούτε καταγράφηκε ποτέ! Το επιχειρεί η στήλη.
Ζητούμενο, πέραν του όποιου συσσωρευμένου χρέους και της τύχης του, είναι το να σταματήσει η χώρα να παράγει ελλείμματα. Και προς αυτό το αποτέλεσμα κατατείνουν όλα τα μέτρα. Δηλαδή να καταναλίσκουν οι πολίτες της, το πολύ, ό,τι παράγουν. Και επειδή δεν παράγουμε πλέον τίποτε, αφού προ αρκετών χρόνων σταματήσαμε τους παραγωγικούς μας μηχανισμούς και το ρίξαμε στον μεταπρατισμό και την υψηλή επίβλεψη των εργαζομένων μεταναστών, που σε λίγα χρόνια πήραν στα χέρια τους όλα τα χειρωνακτικά και παραγωγικά επαγγέλματα, μέχρι να πάρει ξανά εμπρός η «μηχανή» και ν’ αρχίσει κι ο Έλληνας να παράγει, το βιοτικό μας επίπεδο θα πέφτει συνέχεια, μέχρι να πιάσουμε πάτο! Όταν συμβεί αυτό, αφού στο μεταξύ θα έχουν εξανεμισθεί και τα πάσης φύσεως αποθέματα με την άγρια φοροαφαίμαξη και αφού απογυμνωθούν οι εργαζόμενοι από κάθε είδους «κεκτημένο» δικαίωμα, (δίκαιο ή καταχρηστικό), αφού καταλυθούν όλες διατάξεις που διέπουν τις εργασιακές σχέσεις και διαλυθούν, μαζί με το αμαρτωλό, δήθεν, κοινωνικό πρόσωπο του κράτους, όλα τα διεφθαρμένα συνδικάτα και όλες οι καταβόθρες-συνεταιρισμοί, αφού οι μισθοί και συντάξεις ίσα που θα μας επιτρέπουν να ζούμε, χωρίς διαιτολόγους και ινστιτούτα αδυνατίσματος, τότε και μόνο τότε, θα χαλαρώσουν οι φόροι, (αφού δεν θα υπάρχουν ούτε εισοδήματα, ούτε φοροδοτική δυνατότης), τότε και μόνο τότε, θα πέσουν οι τιμές των προϊόντων, (αφού τα εισαγόμενα θα εκλείψουν από την αγορά τα εισαγόμενα και τα νεοπαραγόμενα ελληνικά θα βρουν χώρο προβολής και κατανάλωσης) και τότε θα πέσουν κι οι τιμές των τιμολογίων των ΔΕΚΟ, (με την δραματική μείωση της κατανάλωσης αλλά και του σημαντικού περιορισμού του κόστους λειτουργίας τους).
Μιά νέα, κούτσα-κούτσα, σεμνή και διακριτική επανεκκίνηση της μηχανής που λέγεται Ελλάδα και κάθε ημέρα που θα ξημερώνει θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη, αφού δεν θα μπορεί να είναι χειρότερη! Τότε θ’ αναστηθεί και η ελπίδα. Μέχρι τότε, όμως, δεν αποκλείεται να δουν οι νεώτεροι και ξαναδούν οι παλαιότεροι τουμπανιασμένα, από πείνα, πτώματα στο δρόμο!
Με τη χώρα, πιθανότατα εκτός ευρώ, (κάτι που δεν θα χειροτερέψει την ήδη κακή κατάσταση), και ίσως κι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, που μάλλον θα έχει δυσμενείς επιπτώσεις και θα μακρύνει το χρόνο της ανάκαμψής της. Μακάρι να λαθεύω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου