Επικαιρότης
Η λέξη εορτή, (γιορτή) και τα παράγωγά της , (εορτάζω, εορτασμός, κ.λπ.), είναι σαφής και υποδηλώνει ημέρα μνήμης κάποιου γεγονότος του παρελθόντος, (π. χ. Επέτειος του «ΟΧΙ), ή αφιερώνεται σε κάποιο που τελείται τώρα, (Γιορτή του κρασιού), ή προς τιμή κάποιου, (Ημέρα της μητέρας).
Ειδικά οι εθνικές επέτειοι έχει καθιερωθεί να συνοδεύονται από σχετικές παρελάσεις. Είτε στρατιωτικές, προς τόνωση του εθνικού φρονήματος, της εθνικής υπερηφάνειας και του αισθήματος ασφάλειας του παρόντος, είτε μαθητικές προς επίδειξη των άλκιμων νιάτων, που αποτελούν την ελπίδα και το μέλλον του τόπου.
Η συμμετοχή ή απλά η παρακολούθηση αυτών των εκδηλώσεων προϋποθέτει την ομόθυμη, αυθόρμητη και ελεύθερη συμμετοχή όλων των πολιτών. Αφού, υποτίθεται, σφυρηλατούν την εθνική ενότητα και παραμερίζουν, έστω και προσωρινά, τις όποιες πολιτικές διαφορές και αντιπαλότητες υπάρχουν. Με δεδομένο πως το νόημα και αντικείμενο της όλης υπόθεσης θα πρέπει να είναι και να εκλαμβάνεται ως κοινού συμφέροντος.
Σ’ αυτή τη γενική λιγική και πρακτική υπακούουν και πορεύονται όλα τα ελεύθερα κράτη που οργανώνουν χαρούμενες παρελάσεις. Ακόμη κι εκείνα με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, θαυμάζονται γιά τη σιδηρά πειθαρχία όλων των μετεχόντων σ' αυτές, που ανταγωνίζεται επιτυχώς την αυστηρότητα και ακρίβεια των σχηματισμών τους.
Δυστυχώς στην Ελλάδα, τη χώρα του παραλογισμού και της υπερβολής, η γνωστή διεθνιστική παράταξη που αισθάνεται αλλεργία και μόνο στο άκουσμα της λέξης «εθνικός» και των παραγώγων της, εκμεταλλευόμενη τη γενική δυσαρέσκεια και κατάθλιψη που βασιλεύει στη χώρα, βρίσκει άλλη μία ευκαιρία κατεδάφισης των θεσμών και κανόνων που εξασφαλίζουν την, παρά τα όσα προβλήματα, στοιχειωδώς εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας και ξεσαλώνει άλλη μία φορά, καταπατώντας μαζί με τη λογική και κάθε έννοια έννομης τάξης. Αυτή τη φορά, λέει, ήθελε … λαϊκή παρέλαση και ξεσήκωσε πάλι τους οπαδούς της προς τη γνωστή κατεύθυνση του …μπάχαλου!
Αυτές οι αξιοθρήνητες παρελάσεις, πέραν από τη μελαγχολία που γεννά το θέαμα της περιφρούρησής τους με χιλιάδες αστυνομικά όργανα, με καγκελόφρακτους δρόμους και πεζοδρόμια και πλήρη απουσία θεατών, προκαλεί οργή και θυμό σε κάθε σώφρονα Έλληνα. Προσπαθώ να φανταστώ τι παραπάνω μέτρα ασφαλείας θα ελαμβάνοντο, αν αντί του ελληνικού στρατού παρέλαυνε, χθες, στους δρόμους της Θεσσαλονίκης ο τουρκικός, ως κατακτητής!
Επί τέλους, αυτή η παρωδία των δήθεν «παρελάσεων» χωρίς εθνικό παλμό, χωρίς ενθουσιασμό και χωρίς εθνική ομοψυχία, με το λαό βαθιά διχασμένο και τη χώρα διεθνώς διασυρόμενη από τη γελοιότητα του θεάματος που παρουσίαζει και των μηνυμάτων που εκπέμπει, θα πρέπει να τελειώνει. Πιό πολύ ζημιά γίνεται παρά όφελος. Τουλάχιστον ας ανασταλεί γιά όσο καιρό ο τόπος τελεί υπό αναστάτωση. Με τους συριζαϊκούς αυτοσχεδιασμούς παρελάσεων και τους τρομοκρατημένους επισήμους να φτύνουν το κόρφο τους, παρακαλώντας να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα η δοκιμασία τους, το πράγμα δεν έχει νόημα. Αποτελεί ανούσια αγγαρεία και όχι εθνική υποχρέωση.
Ας παραμείνει μόνο, γιά μεν τη Θεσσαλονίκη η Pride Parade, με επικεφαλής τον Δήμαρχο και το σκουλαρικάκι του, (αλά Σκάρλετ Γιόχανσον) και γιά την Αθήνα η κλασσική πλέον πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία, προς τιμήν των …..«χιλιάδων» νεκρών του Πολυτεχνείου!
Βαθιά επηρεασμένος από το καβαφικό «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις…..», αν πέρναγε απ’ το χέρι μου θα σταματούσα τις παρελάσεις!
Αυτή την άνοστη σούπα που γευόμαστε σήμερα, μαζί με την ομελέτα χωρίς αυγά, που λέγεται εορτασμός εθνικής επετείου! Και θα έμενα με τη νοσταλγία των παιδικών αναμνήσεων. Κοντά παντελονάκια και μικρές χάρτινες σημαιούλες που κουνούσαμε με μανία κι ενθουσιασμό στο πέρασμα των αρμάτων και στις χαμηλές, εκκωφαντικές πτήσεις των αεροπλάνων, στημένοι, μπροστά-μπροστά, στην άκρη του πεζοδρομίου, κάπου στην αρχή της οδού Πανεπιστημίου. Και τότε το φαγητό στο σπίτι ήταν λιτό και λιγοστό. Όμως το φρόνημα περίσσευε. Μαζί με την πίστη για ένα καλύτερο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου