Επικαιρότης
Σήμερα, πρωί πρωί, το ενδιαφέρον μου κέντρισε η απόφαση ρωσικού δικαστηρίου σχετικά με τα τρία ανόητα μέλη του ρωσικού πανκ-ροκ συγκροτήματος, που ξαφνικά τους κατέβηκε η ιδέα να μπουκάρουν σε μιά εκκλησία της Μόσχας, να διακόψουν τη Θεία Λειτουργία και, μπροστά στα μάτια των κατάπληκτων πιστών, ν’ αρχίσουν δική τους παράσταση σκαρφαλώνοντας στην Αγία Τράπεζα, χοροπηδώντας, χυδαιολογώντας, βωμολοχώντας και, γενικά, ασχημονώντας ποικιλοτρόπως με τα θορυβώδη τους κλαπατσίμπανα, εις ένδειξη διαμαρτυρίας, όπως είπαν αργότερα, κατά….. του Πούτιν! Φυσικά τις «μπουζούριασαν» και τις παρέπεμψαν αρμοδίως.
Χθες το δικαστήριο επέβαλε στο ασεβές…. διαμαρτυρόμενο ροκ συγκρότημα ποινή φυλάκισης δύο ετών. Νομίζω είναι εξαιρετικά επιεικής και προϊόν συναλλαγής και σκοπιμότητος, (άλλωστε οι πολιτικές ίντριγκες στη Ρωσία ενδημούσαν ανέκαθεν), σε σχέση με το αδίκημα, και αποτελεί κίνητρο γιά παρόμοιες απαράδεκτες ενέργειες στο μέλλον, από όποιον του κατεβάσει η γκλάβα οτιδήποτε σχετικό, στα πλαίσια της ανεξέλεγκτης παγκόσμιας ασυδοσίας.
Εννοείται πως η άποψή μου αυτή ουδόλως αντιστρατεύεται την κάθε ελευθερία έκφρασης και ανεξαρτησία κίνησης και συμπεριφοράς του ατόμου, γεγονός που θεωρούσα ανέκαθεν αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα. Όλοι οι χώροι, δημόσιοι και ιδιωτικοί, και όλα τα μέσα αποτελούν, (και πρέπει ν’ αποτελούν), βήμα εξωτερίκευσης και προβολής της ανθρώπινης δημιουργίας και έκφρασης καθώς και πεδίο άσκησης του δικαιώματος της γνώμης και της άποψης. Αρκεί κάθε τέτοια «άσκηση δικαιώματος» να μην εισχωρεί, να μην προσβάλει και να μη παραβλάπτει τα αντίστοιχα δικαιώματα άλλων ή άλλου συνανθρώπου.
Π.χ. ο τοίχος του σπιτιού μου δεν αποτελεί τον ενδεδειγμένο χώρο γιά να αναγράψει κανείς θέσεις, απόψεις και συνθήματα, να προβάλει διαμαρτυρία ή να … διακινήσει ιδέες. Αν αισθάνεσαι την ανάγκη γιά κάτι τέτοιο, να πας να τις «διακινήσεις» στον δικό σου τοίχο, στον τοίχο των γονιών σου, ή σε κάποιον που ο ιδιοκτήτης του στο επιτρέπει! (Ευτυχώς και παραδόξως οι σταθμοί του Μετρό έχουν, επί του παρόντος, διαφύγει από τη μανία…. διακίνησης ιδεών!).
Όποιος θέλει να διαμαρτυρηθεί ή να «εκφράσει» κάτι, μπορεί να το κάνει ελεύθερα σε πεζοδρόμια, πλατείες και πάσης φύσεως δημόσιους ή ιδιωτικούς χώρους, με πορείες, διαδηλώσεις, με πανό, ντουντούκες και κάθε είδους κινητοποίηση, και δράση, όπως αυτός κρίνει, υπό τον απαράβατο όρο του σεβασμού του «πλησίον». Δηλαδή χωρίς να παρενοχλεί το δικαίωμα κυκλοφορίας, λειτουργίας και αισθητικής του άλλου, τα οποία είναι εξ ίσου σεβαστά και απαιτούν και εκείνα αποδοχή και άμεση «εξαργύρωση», στα πλαίσια της δημοκρατίας, της ισονομίας και της ισοπολιτείας.
Ακόμη και σε εσωτερικούς χώρους θα είναι θεμιτή κάθε ακραία … «εκδήλωση», υπό την απαραίτητη προϋπόθεση της έγκρισης των αρμοδίων υπευθύνων του χώρου. Οι …. «Διαμαρτυρόμενες Γατούλες» θα μπορούσαν να δώσουν τη συναυλία τους και στην εκκλησία ακόμη, υπό τον όρο να τους το είχε επιτρέψει …. ο παπάς της! Κι αυτό δεν έγινε.
Έτσι, το να διακόψουν αυθαίρετα την Θεία Λειτουργία, ασεβώντας, ασχημονώντας και βωμολοχώντας, προσωπικά με ενοχλεί αφάνταστα. Όχι γιά την προσβολή και βλασφημία που έγινε στα Θεία, αυτό αποτελεί προσωπική τους υπόθεση και επιλογή, γιά την οποία θα λογαριαστούν κάποτε…. αρμοδίως. (Εξ άλλου, είμαι απόλυτα εξοικειωμένος με την βλαστήμια, με τόσες Χριστοπαναγίες που ακούω καθημερινά). Όμως με ενοχλεί αφάνταστα το να μου στερείς τη μέθεξη, σε επιλογές που δικαιούμαι να κάνω, μπουκάροντας βάναυσα και χυδαία, την ώρα που εκτελώ ένα, κατ’ εμέ, ύψιστο δικαίωμα σε χώρο που εκφράζει τα ιερά και όσιά μου. Να με διακόπτεις και να μου επιβάλλεις να παρακολουθήσω κάτι που προσβάλλει συγκεκριμένες πεποιθήσεις μου. Αυτή την ασέβεια και προσβολή προσωπικότητος των παρευρισκόμενων στην εκκλησία πιστών την θεωρώ ως το κυρίαρχο και βαρύτερο ατόπημα. Η προσβολή των Θείων απλά επιβαρύνει το αδίκημα. Έναντι αυτής της απρέπειας, του μη σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, θα συμφωνούσα σε βαριά και παραδειγματική τιμωρία. Όσο γιά την προσβολή στο Θεό, ο Ίδιος ας «καθαρίσει» μόνος Του, όταν έρθει η ώρα. Ξέρει Αυτός!
Έχω διαβάσει τους περίφημους «Σατανικούς στίχους» του Ρούσντι Σαλμάν, ο οποίος καταδικάστηκε γι’ αυτούς από τον… «προοδευτικό» Πέρση Αγιατολάχ Χομεϊνί σε ισόβια επικήρυξη γιά θανάτωση, επί τη εμφανίσει, από τους απανταχού της Γης φανατικούς μουσουλμάνους, χριζόμενους, εν δυνάμει, ευλογημένο «εκτελεστικό απόσπασμα». Και έκτοτε ζει, ο δύστυχος, τρέμοντας τη σκιά του και κρυπτόμενος συνεχώς, υπό το άγχος του ελλοχεύοντος θανάτου, που τον περιζώνει συνεχώς και αόριστα. Ομολογώ πως δεν κατάλαβα γρι από την … σατανικότητα των στίχων του (τί θέλει να πει ο ποιητής;) αλλά, πολύ περισσότερο, δεν αντιλήφθηκα πού και πώς προσβάλλεται ο Μωάμεθ!
Κατ’ αναλογία, προσπαθώ να φανταστώ τι θα συνέβαινε στις ανόητες Pussy Riot, (γιά τις οποίες πιστεύω απόλυτα πως στόχευαν σε διαφήμιση και όχι διαμαρτυρία), αν η έμπνευσή τους ήταν φαεινότερη και τολμούσαν να την υλοποιήσουν, αντί σε χριστιανική εκκλησία, μέσα σε μουσουλμανικό τζαμί! Αναλογίζομαι σε πόσα δεύτερα θα είχαν λιντσαριστεί και διαμελιστεί, αφού προηγουμένως, βέβαια, είχαν βιαστεί επανειλημμένα και μέχρι θανάτου, από τους οργισμένους πιστούς.
Κατά συνέπειαν, ας αφήσουν στην άκρη τις εκδηλώσεις συμπαράστασης προς τις πανκ «καλλιτέχνιδες» (sic) οι πάσης φύσεως άθεοι θολοκουλτουριαρέοι, τύπου Μαντόνας, (που βαρύνεται κι αυτή, παλιά, με κάποια παρεμφερή ασέβεια, αλλά τη γλίτωσε φτηνά, χάριν της χριστιανικής αδιαφορίας), οι εραστές της μηδενιστικής ασυδοσίας και οι «δημοκράτες» αντικαθεστωτικοί του Πούτιν. Κάτι τέτοιες συμπεριφορές και η ανοχή σ’ αυτές των πολλών, έφεραν την παγκόσμια κοινότητα στoν σημερινό αμοραλισμό.
{ Σημ. Κάθε διάσημος «διασκεδαστής» που γίνεται ίνδαλμα της νεολαίας, (και όχι μόνο), δεν σημαίνει υποχρεωτικά πρότυπο και παράδειγμα. Π.χ. ο Μαραντόνα, ο Μάικλ Τζάκσον, η Μαντόνα , ο δικός μας Λαζόπουλος, κ.α., των οποίων ο θετικός ρόλος στην κοινωνία τελειώνει με το πέσιμο της αυλαίας της «παράστασής» τους και καλό θα ήταν η λάμψη κι η επιρροή τους να σταματά εκεί, αφού η γενικότερη στάση ζωής και τα «καμώματά» τους αποτελούν παραδείγματα προς αποφυγή μάλλον παρά προς μίμηση}
Έτσι με τέτοιο παγκόσμιο «ξεχαρβάλωμα», καταντήσαμε να βλέπουμε κατάπληκτοι να διαπληκτίζονται, «ξεκατινιαζόμενες» δημόσια, η πρώην σύζυγος του Γάλλου Προέδρου με την αμετροεπή νυν «Πρώτη Κυρία», την φέρουσα επισήμως τον τίτλο «σύντροφος του Προέδρου», (σωστότερα διάβαζε «γκόμενα»!), κάτω από την ανοχή του γαλλικού λαού και το πονηρό βλέμμα του διαπρεπούς μπιρμπάντη και κρονόληρου «αρχιπηδήκουλα», τέως επί κεφαλής του ΔΝΤ, του εξοχότατου κ. Στρος-(Όλο το) Κάν, που δεν προλαβαίνει να μαζεύει τα σάλια του και να κουμπώνει τα παντελόνια του!
Αιδώς Αργείοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου