Θέσεις - Απόψεις
Επ’ ευκαιρία της περίπτωσης του συγκροτήματος άτακτων κοριτσιών Pussy Riot, που στα καλά του καθουμένου και γιά γίνουν παγκοσμίως διάσημες, έκαναν «ούρδου», (τσιφορικός όρος της λέξης «μπάχαλο»), σε μιά εκκλησία της Μόσχας και τώρα κλαψουρίζουν αλυσοδεμένες με δυό χρόνια στην πλάτη, ανεσύρθη από τα βάθη της μνήμης μου ο διάσημος Ρούσντι Σάλμαν και το περιβόητο «αριστούργημά» του, οι «Σατανικοί Στίχοι». Ό,τι ανιαρότερο ανάγνωσμα έπεσε ποτέ στα χέρια μου, (μετά, εννοείται, από το best seller της ανίας, το «Κεφάλαιο» του Μαρξ).
Τελειώνοντάς το, μετά κόπων και βασάνων, (και είναι πάνω από 600 σελίδες το αφιλότιμο!), κινούμενος από περιέργεια και μόνο, γιά να βρω πού στο διάλο προσέβαλε τόσο βλάσφημα τον Προφήτη των μουσουλμάνων και προκάλεσε αυτή τη φρενίτιδα οργής του αφιονισμένου ισλαμικού παπαδαριού, τον αφορισμό και την επικήρυξη της «κουνημένης» κεφαλής του. Ομολογώ δεν βρήκα κάτι, μέσα στον παρδαλό κυκεώνα της φλύαρης ασυναρτησίας και μπουρδολογίας του βιβλίου που να την δικαιολογεί.
Έτσι το κατέταξα κι’ αυτό, μαζί με το πολυτελές δερματόδετο αντίτυπο του «Κεφαλαίου», που διαθέτω, (δώρο ενός υποκρίταρου κουκουέ θείου, οικοπεδοφάγου, με σπίτι στο Ψυχικό και "μερσεντέ" είκοσι μέτρα), στα ειδικού σκοπού αναγνώσματα, που φυλάω σε, επίσης ειδικό, κουτί γιά ειδική περίπτωση.
Συνήθως ο Μαρξ κοσμεί, μαζί με διάφορους άλλους σημαντικούς, επίσης δερματόδετους και λαμπερούς καφέ ή κόκκινους τόμους, (ο Μαρξ υποχρεωτικά μαύρος), ηχηρών και περισπούδαστων τίτλων, (π.χ. «Οι προφητείες του Νοστράδαμου», «Ο Ναστραδίν Χότζας», «Ο Τσελεμεντές», «Ο Μπερτόλδος και ο υιός αυτού Μπερτολδίνος», «Τσακιντζής, ο εφές του Αϊδινίου» και ανάμεσά τους η Ιστορία του Παπαρρηγόπουλου, η Δομή, τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και διάφορα άλλα τέτοια, χρήσιμα και διδακτικά), τη μεγαλόπρεπη δρύινη ή καρυδένια βιβλιοθήκη πολλών νεόπλουτων μαυραγοριτών, μεγαλοεργολάβων, λαδέμπορων, μεγαλομιζαδόρων και λοιπών αμόρφωτων, πλην ευυπόληπτων στελεχών της νεοελληνικής μεταπρατικής κοινωνίας. Ένα «συνολάκι» γιά το οποίον καμαρώνουν σα φουσκωμένοι διάνοι, αλλά δεν πλησιάζουν ποτέ σε απόσταση κάτω του μέτρου, μπας και τους «πιάσει» το μελάνι! Όμως το επιδεικνύουν υπερηφάνως στους ομοειδείς προσκεκλημένους. Όπως με μπόλικο καμάρι διακοσμούν τα σαλόνια τους διάφοροι ζάπλουτοι μεγαλομαιευτήρες, (πηδάει ο κόσμος φίλε μου και γεννάει. Ή, το συνηθέστερο σήμερα, κάνει αμβλώσεις, αλλά το ίδιο είναι και καλύτερο, μπορώ να πω), με όλη τη πλαστοσαβούρα της νεοελληνικής ζωγραφικής.
Η περίπτωση που προανέφερα ως ειδική, αφορά εκείνη που απεύχομαι σφόδρα, δηλαδή τον εγκλεισμό μου, κάποτε, σε κάποια φυλακή! Τότε όλα αυτά τα ανιαρά θα μου φανούν απολύτως χρήσιμα, καθώς θα διευκολύνουν το πέρασμα του χρόνου και θα δώσουν τη δυνατότητα, σ’ εμένα τον στούρνο, (ουδέν κακόν αμιγές καλού), ν’ αποκτήσω μιά, τέλος πάντων, «ανώτερη κουλτούρα». Κάτι που θα με οδηγήσει, τσιφ και αριστείνδην, στα ανώτερα ηγετικά αξιώματα κάποιας συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ. (Κατά προτίμηση της Ρόζας, της….. ναζιάρας. Γουστάρω!).
Η κυρία «Ευρυδίκη» έχει ειδικές, σχετικά, εντολές αριθμημένης προσκόμισης!
Ξέρω πως, αναφέροντας τέτοια, θα χαρακτηριστώ «άσχετος», στενοκέφαλος και καθυστερημένος από την «υψηλή διανόηση» των θαυμαστών του Ρούσντι που, κόβω το κεφάλι μου, κινούνται στη λογική του παραμυθιού του Άντερσεν με τον ματαιόδοξο γυμνό βασιλιά που, δήθεν, φορούσε ρούχα που μόνο οι έξυπνοι μπορούσαν να διακρίνουν. Οπότε όλοι καμωνόντουσαν ό,τι έβλεπαν μετάξια, χρυσοκλωστές και περίτεχνα διαμαντοποίκιλτα κεντήματα, ενώ το μόνο που έβλεπαν ήταν το... πουλί και τον πισινό του βασιλιά!
Συνεπώς, τέτοιοι χαρακτηρισμοί με τιμούν και με ικανοποιούν, γιατί μοιάζω με το παιδάκι που φώναξε.
- Τι λέτε, ρε βλάκες, ο βασιλιάς είναι ξεβράκωτος!
Γι' αυτό μη ξεγελιέστε από κυκλοφορίες τίτλων που οφείλονται στην προβολή και τη διαφήμιση. Ούτε στα διάφορα βραβεία. Αφήστε το μυαλό σας να επιλέξει και την ψυχή σας ν' απολαύσει ένα ανάγνωσμα, ανάλογα με το τι σας ταιριάζει. Κυκλοφορίες, διαφήμηση και βραβεία αποτελούν συγκοινωνούντα και αλληλοτροφοδοτούμενα δοχεία.
Πολλές φορές, μαζί με τους σοβαρούς και άξιους συγγραφείς που ξεχωρίζουν, π.χ. ο εξαίρετος Περουβιανός νομπελίστας Μάριο Βάργκα Γιόσα, («Ο Πανταλέων και οι επισκέπτριες», ασύλληπτο χιούμορ), επιπλέει και κάποιος φελλός, όπως ο Ρούσντι!
Όσο το σκέπτομαι, καταλήγω σε δύο ενδεχόμενα που μπορεί να έκαναν έξαλλο τον Χομεϊνί και τον οδήγησαν στην απηνή καταδίωξη του τύπου. Είτε, διαβάζοντας το αλλοπρόσαλλο βιβλίο, ξεσαγωνιάστηκε από το αδιάκοπο χασμουρητό που του προκάλεσε η αφόρητη πλήξη και από αγιατολάχ του έμεινε μόνο το «αχ, αχ», είτε τακιμιάσανε με τον συγγραφέα και τα βάλανε κάτω:
- Τόσος ο πληθυσμός της Γης, τόσοι οι παγκόσμιοι αναγνώστες. Γράφεις το βιβλίο εσύ, χαλάω τον κόσμο εγώ και γίνεται παγκόσμιο τζέρτζελο. Μετά, «τσιμπώντας» αυτό το ποσοστό των αναγνωστών, που θα τσιμπήσουνε με το ντόρο που θα γίνει και μ’ αυτή τη τιμή ανά κομμάτι, πιάνουμε τόσα. Μείον το μερτικό του εκδότη, μας μένουν τόσα! Τα μοιραζόμαστε και πλουτίζουμε! Φίνα! Δεκατριάρι μετά από πολλά πολλά τζακ ποτ!
Και μη μου πείτε πως αυτά τα πράγματα δεν είναι σοβαρά, θα αντιτάξω πως ούτε αυτό το βιβλίο είναι. Τολμήστε να το ανοίξετε και τα ξαναλέμε! Αν καταφέρετε και φτάσετε άυπνοι στη 50η σελίδα, μπράβο σας. Πάτε για εγγραφή στο Γκίνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου