Η αποκαθήλωση των ειδώλων

Θέσεις - Απόψεις

   Η αποκαθήλωση ενός ειδώλου πάντα προκαλεί θλίψη. Και σ’ αυτούς που το πιστεύουν και σ’ αυτούς που το αποδέχονται, ή έστω, το ανέχονται ως είδωλο κάποιων άλλων.

   Όπως κι αν έχει το πράγμα, ο Μανώλης Γλέζος αποτελεί ένα πραγματικό σύμβολο αντίστασης στην περίοδο της γερμανικής κατοχής. Έτσι τον καθιέρωσε μιά ηρωική του πράξη, (το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας από την Ακρόπολη), το μήνυμα της οποίας θα έπρεπε να διαφυλάττει πρώτος ο ίδιος, μαζί με το προσωπικό κύρος που προσδίδει η κάθε σπουδαία ενέργεια.

   Όμως, ήδη στη μικρή του θητεία ως βουλευτής, πρόλαβε να κάνει αρκετές γκέλες,

μεγαλύτερη των οποίων η πρόσφατη, που δίνουν το δικαίωμα σε κάθε εχέφρονα πολίτη να κάνει…. κακές σκέψεις και ν’ αμφισβητήσει τη συνδρομή του συνειδότος σ’ εκείνο το παλιό, το όντως μεγαλειώδες κατόρθωμα.

   - Μήπως ο τότε πελώριος ηρωισμός δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μιά παιδιάστικη τρέλα, του τύπου: « Ρε συ, πας στοίχημα πως μπορώ να πηδήξω απ’ αυτή την ταράτσα στην απέναντι»; Και απλώς πέσαμε στην περίπτωση, μιά νεανική αποκοτιά να πάρει την ηρωική της διάσταση, χωρίς την πλήρη συνειδητοποίηση εκείνου που την πραγματοποιεί;

   Οι πραγματικοί ήρωες, ανεξαρτήτως ηλικίας, διαθέτουν ώριμη σκέψη και έχουν πλήρη επίγνωση των πράξεών τους, κάτι που διαφαίνεται στην μετέπειτα πορεία τους. Παραμένουν σεμνοί, συγκροτημένοι και μετρημένοι. Και συνδέουν πάντα το μυαλό με τη γλώσσα. Πολύ περισσότερο όταν η πείρα της ζωής και η ηλικία, έρχονται να συμμαχήσουν μαζί τους. Κάτι που δυστυχώς δεν αποδεικνύουν τα λόγια και η στάση του κ. Μ. Γλέζου στη Βουλή.

   Οι άφρονες κουβέντες αποδυναμώνουν την εκτίμηση στην κρίση του κάθε «ήρωα», πολλώ δε μάλλον, όταν αυτές πηγάζουν από άκρατη σκοπιμότητα. Επιπροσθέτως και ανεξάρτητα πολιτικής τοποθέτησης και κομματικής ένταξης, η σοβαρότητα κάθε μέλους του κοινοβουλίου είναι προαπαιτούμενο και η απόδειξη αυτής συνεχές ζητούμενο.

   Ο βουλευτής, πλέον, Μ. Γλέζος, ανταγωνιζόμενος σε μωρία τους ιδεολογικά αντιδιαμετρικούς του Χρυσαυγίτες, σε ομιλία του σχετικά με το αναπτυσσόμενο νέο κύμα φυγής των Ελλήνων προς τα έξω, (προφανώς εις αναζήτηση καλύτερης τύχης), τους πέταξε, μεταξύ άλλων, και το εξής αμίμητο:

   - «Θα ήθελα να ξέρω τι θα κάνετε. Θα στείλετε εντολή στους ομοϊδεάτες σας στις άλλες χώρες να τσακίσουν τους Έλληνες»;

   Προσπάθησε, δηλαδή, ο σύντροφος Μανώλης να συγκρίνει ανόμοια πράγματα, αφού οι Έλληνες μετανάστες, (παλαιάς και νέας κοπής), ποτέ δεν υπήρξαν «λαθρομετανάστες» και δεν έχουν κανένα από τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά που έχουν τα εξαθλιωμένα ασκέρια που ήρθαν, με το έτσι θέλω, και μας κάθισαν στο σβέρκο.

   Οι δικοί μας, όπου πήγαν, πήγαν νόμιμα, σεμνά και με τη σύμφωνη γνώμη των χωρών υποδοχής. Δούλεψαν σε συγκεκριμένες εργασίες, γιά τις οποίες διέθεταν τα ζητούμενα προσόντα που απαιτούσαν οι υποψήφιοι εργοδότες τους και η διαγωγή τους υπήρξε «κοσμιωτάτη»!

   Δεν κοπροσκύλαγαν ποτέ άσκοπα σε δρόμους και πλατείες, δεν ασχημόνησαν, δεν έκλεψαν, δεν λήστεψαν, δεν γέμισαν φυλακές, αλλά και δεν αλλοίωσαν την κοινωνική και πολιτιστική φυσιογνωμία των χωρών και των λαών που τους «φιλοξένησαν». Δούλεψαν και πρόκοψαν, νομοταγείς και φιλήσυχοι. Δεν έβλαψαν, ωφέλησαν.

   Ποία λοιπόν η σχέση τους με τις τριτοκοσμικές μουσουλμανικές ορδές που ενέσκηψαν και ενσκήπτουν σαν ακρίδες στη χώρα, που αν κυβερνιόταν από Φαραώ, σήμερα θα μιλούσαμε γιά μιά ακόμη «πληγή» του;

   Το ξεσήκωμα των τοπικών κοινωνιών, επί τω ακούσματι οργανωμένης και ελεγχόμενης προσέγγισης λαθρομεταναστών στη γειτονιά τους, που προκαλεί θύελλες, (όχι βέβαια ενθουσιασμού!), δεν το βλέπει ο κ. Γλέζος; Αυτός ο λίαν ευαισθητοποιημένος στη «θέληση του λαού», δεν ακούει τίποτα; Έτσι μεταναστεύουν κι οι Έλληνες;

   Κρίμα γιά τον παλιό ήρωα, που με τα χέρια του μουτζουρώνει την εικόνα του, προδίδοντας τους πατριώτες του γιά χάρη Αφγανών, Πακιστανών, Νιγηριανών και πάει λέγοντας, και μετατρεπόμενος σε σύγχρονο Δημάρατο.

   Βέβαια, γιά το «φαινόμενο Γλέζος», υπάρχει και η εξήγηση της βιολογικής αλλοίωσης που επιφέρει ο «πανδαμάτωρ». Όμως στην περίπτωση αυτή κάθεσαι σπίτι σου, αναπαυμένος στις δόξες της ακμής σου και δεν δέχεσαι να σε περιφέρουν σε «πολιτικές λιτανείες» σαν «άγιο λείψανο». (Πρόσφατα είδα τον Κάσιους Κλαίυ στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων και μελαγχόλησα). Γιατί πιστεύω πως είναι προτιμότερο να σε θυμούνται και να σε θαυμάζουν, παρά να σε βλέπουν και να σε λυπούνται.