«Όμορφος κόσμος, ηθικός….»

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Διαβάζω, μεταξύ άλλων, στο υπόμνημα που υπέβαλε στο Συμβούλιο Πλημ/κών Λαρίσης ο διαβόητος ισοβίτης πολυφονιάς, ληστής, δραπέτης, κ.λπ., Μ. Μακρυγιάννης, προκειμένου να συγκινήσει τους Πλημμελειοδίκες, να πάρει την 5/ήμερη άδεια και να γίνει…. Πουλόπουλος, και τα εξής θαυμαστά!

   «Ως γνωστόν, έχω επιδείξει αρίστη διαγωγή με καθημερινή ποιότητα και υπευθυνότητα, πηγάζουσα από τα εσωτερικά υπόβαθρά μου, (sic), κι από τα μύχια της συνείδησής μου, (double sic), από την οποία συνεπάγεται η ηθική βελτίωση…..(εδώ τρελαίνομαι!)» και παρακάτω: «Ευρίσκομαι στο ύψιστο στάδιο της ηθικής ανύψωσης….». Και αλλού: «Σήμερα έχω μνηστή, τα δύο παιδιά της που με θεωρούν πρότυπο…», κ.λπ, κ.λπ.!

   Και βεβαίως οι καλοί άνθρωποι που αποφασίζουν σχετικά…. επείσθησαν!

   Η ιστορία αυτή, μου έβγαλε από τα βάθη της μνήμης μία άλλη, την εξής ανάλογη και αμίμητη.

   Ήταν καλοκαίρι του 1963 στο Πταισματοδικείο της Τροχαίας, κάπου στο τέρμα της οδού Φειδίου. Ζέστη και ασφυξία σε μιά μικρή αίθουσα, τίγκα από μικροπαραβάτες μεταξύ αυτών κι εγώ, οι οποίοι στοιβάζονταν ιδροκοπώντας και περιμένοντας τη σειρά τους να δικαστούν.

   Ο πρόεδρος, ένα καλόκαρδο μικροσκοπικό ανθρωπάκι, με καραφλίτσα, γυαλάκια και λιγδιασμένο κουστούμι ντάλα καλοκαίρι, (αμφίβολο αν είχε κι άλλο),  μέσα στο οποίο έβγαζε τη μπέμπελη, ίδρωνε-ξίδρωνε και συνεχώς αεριζόταν με τους φακέλους των δικογραφιών, (πού κλιματισμοί εκείνη την εποχή), ήταν ένας άγγελος. Ή, μπορεί να εκδικιόταν το κατεστημένο που τέτοια εποχή, αντί να ξαπλώνει κάτω από κανένα δροσερό πλατάνι στο καφενείο του χωριού του, ήταν υποχρεωμένος να μαζεύει πρόστιμα, σαν κοινός κρατικός φοροεισπράκτορας.

   - Γιατί περάσατε με κόκκινο κύριε;

   - Ξέρετε κύριε Πρόεδρε, μου φάνηκε λιγάκι πορτοκαλί και νόμισα….

   - Καλά, καλά, αθώος! Ο επόμενος.

   Ο επόμενος είχε παρκάρει στην Πανεπιστημίου και έτρωγε στο «Ιντεάλ», κατά το όργανο της Τροχαίας που τον έγραψε!

   - Γιατί παρκάρατε παρανόμως κύριε;

   - Ξέρετε κύριε Πρόεδρε, μιά στιγμούλα πετάχτηκα και πήρα φαγητό σε πακέτο και ο κύριος πόλισμαν….

   - Καλά, καλά, αθώος! Ο επόμενος

   Ο επόμενος ήταν ένας που πήγαινε ανάποδα στη Σόλωνος!

   - Ξέρετε κύριε Πρόεδρε, 5 μέτρα μόνο, μου τέλειωνε η βενζίνη και πήγα στο βενζινάδικο που ήταν δίπλα και …!

   - Εντάξει, εντάξει, αθώος! Ο επόμενος.

   Μετά την εκδίκαση 5-6 υποθέσεων, με καραμπινάτες παραβάσεις και αθωωτικές αποφάσεις, το ακροατήριο αντιλήφθηκε την αγαθότητα του Προέδρου και όλοι επιστράτευαν ό,τι απίθανη δικαιολογία μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους και την σκαπουλάριζαν, προς μεγάλη δυσφορία τόσο των τροχονόμων-μαρτύρων, αλλά κι ενός υψηλόβαθμου Αστυνομικού που έπαιζε ρόλο δημόσιου κατήγορου και τον οποίο ο καλός Πρόεδρος … έγραφε δεόντως, αθωώνοντας τους πάντες!

   Ώσπου έφτασε η σειρά ενός τύπου, λαϊκού και καθόλου ξύπνιου, ο οποίος βαρυνόταν με παραβάσεις του μισού ΚΟΚ.

   - Εδώ το όργανο σας κατηγορεί ότι περάσατε με κόκκινο!

   - Μάλιστα, κύριε Πρόεδρε, αλλά ξέρετε…

   - Να ξέρω τι; (πάει να βοηθήσει ο αγαθός Πρόεδρος). Μήπως δεν το είδατε;

   - Όχιιιι, τον είδα, κύριε Πρόεδρε, αλλά να….

   - Τέλος πάντων, όταν σας σφύριξε να σταματήσετε, γιατί πατήσατε γκάζι και πήγατε να την κοπανήσετε; Μήπως δεν ακούσατε το σφύριγμα; (πετάει ασίστ ο πρόεδρος).

   - Όχι, το άκουσα, αλλά να ….

   - Και μετά, όταν σας κυνήγησε με τη μηχανή, γιατί περάσατε με κόκκινο 5 διαδοχικά φανάρια, γιατί μπήκατε ανάποδα σε μονόδρομο, γιατί ανεβήκατε στο πεζοδρόμιο; Τα κάνατε όλα αυτά; Γιατί, γιατί , γιατί;

   - Μάλιστα, τα έκανα, κύριε Πρόεδρε, αλλά ξέρετε…..

   - Ξεράδια! Τι να ξέρω ρε παιδί μου, τι να ξέρω;

   Ο Πρόεδρος φύσαγε και ξεφύσαγε. (Σκεπτόμενος προφανώς, «Αυτός ο κόπανος θα μου χαλάσει το αγαθό σερί»!)

   - Εγώ είμαι καλός άνθρωπος και θέλω να βοηθήσω, αλλά δεν με βοηθάς κι εσύ…

   - Ξέρετε, κύριε Πρόεδρε, κι εγώ είμαι καλός άνθρωπος, αλλά να, ξέρετε…

   Άστραψε, αμέσως, το πρόσωπο του Προέδρου!

   - Τι είπες! Είσαι καλός άνθρωπος; Και γιατί δεν το λες τόση ώρα, ρε παιδάκι μου και μας έσκασες! Αθώος!!!

   Αυτά, ακριβή 100%, συνέβησαν στην Αθήνα πριν από 50, σχεδόν, χρόνια! Στα χρόνια της αθωότητος. Σήμερα, αν δεν τα έχουν πιάσει χοντρά, όλοι όσοι συναίνεσαν υπογράφοντας στην «κοπάνα» του Μακρυγιάννη, να μου τρυπήσετε τη μύτη!

   Όμορφος κόσμος, ηθικός! Αγγελικά πλασμένος!