Παρελάσεις. Νόημα και σκοπιμότητες.

Επικαιρότης

   Οι τωρινές επικείμενες παρελάσεις, μαθητική και στρατιωτική, αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω της οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας που επικρατούν στη χώρα.
   Η στήλη, αν και στα μαθητικά και φοιτητικά της χρόνια είχε πολλές ευκαιρίες να συμμετάσχει σε κάποιες παρελάσεις της εποχής, δεν έλαβε μέρος ποτέ και σε καμία, γιά διάφορους λόγους. Μιά αδιόρατη κι ανεξήγητη άπωση την κρατούσε ανέκαθεν μακριά από κάθε είδους επίδειξη και «πασαρέλα»! Καθαρά προσωπική επιλογή.
   Όμως αυτό δεν με εμπόδιζε, από τα πολύ παιδικά μου χρόνια, κρατώντας στο χέρι μία μικρή χάρτινη ελληνική σημαία, πάντοτε αυτή με το σταυρό στη μέση, (η λεγόμενη της «ξηράς»), να παρακολουθώ από το πεζοδρόμιο, στις αρχές της Πανεπιστημίου, όλες τις παρελάσεις, κουνώντας μάλιστα μ’ ενθουσιασμό τη σημαιούλα μου. Μία συνήθεια που κράτησα και σαν πατέρας, αργότερα, με τη μικρή σημαία στα χέρια της κόρης μου, αφού τα δικά μου κρατούσαν και σήκωναν ψηλά την μικρή γιά να μπορεί να βλέπει καλύτερα!
   Μου άρεσε να παρακολουθώ τους συμμαθητές και συμμαθήτριές μου να παρελαύνουν καμαρωτοί, ζυγισμένοι-στοιχημένοι, σε άψογους σχηματισμούς και με πολύ καμάρι και λεβεντιά, μέσα στα μπλε παντελόνια ή φούστες και τα λευκά πουκάμισα και μπλούζες τους. Όπως επίσης, την ίδια υπερηφάνεια ένοιωθα όταν αντίκριζα, στις στρατιωτικές παρελάσεις της επομένης, το ξεδίπλωμα των στρατευμένων «παιδιών» μας, όπως έλεγε με φωνή παλλόμενη από συγκίνηση ο εκφωνητής του σταθμού, που ακούγαμε από τα γύρω ανοιχτά τρανζιστοράκια. Από μιά ακόμη ιδιοτροπία την εύρισκα, κυρίως, με τα πεζοπόρα τμήματα και κυρίως τις περίεργες, όπως μου φαίνονταν τότε, στολές των στρατιωτικών σχολών, π.χ. Ευέλπιδων, Δοκίμων, Ικάρων, κ.λπ., καθώς διαφοροποιούνταν από το γενικό χακί χρώμα που κυριαρχούσε, όπως και με τα αεροπλάνα που πετούσαν χαμηλά, λίγο πάνω από τα κεφάλια των ενθουσιώντων θεατών, κάνοντας με τον διαβολικό τους θόρυβο, βζνννννν, τα γύρω τζάμια να τρίζουν! Εκείνες τις στιγμές το στήθος μου φούσκωνε από περηφάνεια και η ψυχή μου γέμιζε με σιγουριά κι εμπιστοσύνη γιά την ασφάλεια και το μέλλον μου.

   Με την πάροδο της ηλικίας και την ωρίμανση, έμαθα να προσπερνώ το φολκλόρ της υπόθεσης και άρχισα να μπαίνω στο νόημα αυτού του ιδιαίτερου γεγονότος των παρελάσεων. Του βαθύτερου νοήματος που περιέχουν και της σκοπιμότητος που εξυπηρετούν. Κατάλαβα πως μία παρέλαση έχει δύο σκοπούς και δύο στόχους. Ο ένας κοιτάζει το παρελθόν κι ο άλλος στοχεύει στο μέλλον.
   Κοιτώντας πίσω του ένας λαός αποτίει τιμές προς όλους εκείνους που πολέμησαν, μάτωσαν και πέθαναν γιά να μπορούν οι παρελαύνοντες να παρελάσουν και οι θεατές να τους θαυμάσουν. Ελεύθεροι κι αδούλωτοι άπαντες! Ένας ελάχιστος φόρος τιμής κι ευγνωμοσύνης προς τους πεσόντες ήρωες της ελευθερίας της πατρίδος.
   Ο δεύτερος σκοπός εκφράζει την υπόσχεση του «παρόντος» προς το «παρελθόν» γιά συνέχιση και διατήρηση των παρακαταθηκών που του κληροδότησε και τήρηση των υποθηκών του και στο «μέλλον». Με εγγύηση τα άλκιμα νιάτα του λαού και την διαρκή και άγρυπνη ετοιμότητα των ενόπλων δυνάμεών του. Μιά υπόμνηση, χωρίς έπαρση και αλαζονεία, προς εχθρούς και φίλους, και έμπρακτη απόδειξη γιά πίστη και προσήλωση στα πεπρωμένα της φυλής.
   Χώρες μικρές, όπως η δική μας, με ελεύθερα δημοκρατικά καθεστώτα δίνουν προτεραιότητα στον φόρο τιμής προς το ένδοξο παρελθόν και πολύ λίγο, έως καθόλου, προβάλλουν με μιλιταριστική αυστηρότητα την ένοπλη ισχύ τους. Μόνο στρατοκρατούμενες χώρες ακραίων κι ανελεύθερων καθεστώτων, (τα δύο άκρα συγκλίνουν εντυπωσιακά στο σημείο αυτό), προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, (και πολλές φορές το πετυχαίνουν), με πελώριες κι εντυπωσιακές παρελάσεις ρομποτοποιημένων ανθρώπων!

   Ξαναγυρίζοντας στα δικά μας, οι παρελάσεις προς εξυπηρέτηση της ιστορικής μνήμης των δύο μεγάλων εθνικών μας εορτών, (25ης Μαρτίου και 28ης Οκτωβρίου), υπήρξαν ανέκαθεν γεγονότα χαράς, εθνικής συγκίνησης και πατριωτικής έξαρσης. Δύο μεγάλα εθνικά πανηγύρια στα οποία μετείχε ομόθυμα κι ομόψυχα ολόκληρος ο ελληνικός λαός, μαζί με την ηγεσία του, παραμερίζοντας προς στιγμήν, ό,τι πιθανή διαφορά τον διακατείχε!
   Στη σημερινή εκτρωματική κατάσταση, τόσον από πλευράς συνθηκών ασφαλείας και προστασίας πολιτών και επισήμων από προοιωνιζόμενα επεισόδια, όσο και από τα πρωτοφανή δρακόντεια μέτρα που αποκόπτουν την συμμετοχή του λαού από το εθνικό ραβαΐσι και, στην ουσία, τον αποθαρρύνουν να παρακολουθήσει τις παρελάσεις σχολείων και ενόπλων δυνάμεων, ποιός αναγνωρίζει κανένα από τους προαναφερθέντες λόγους και στόχους των παρελάσεων; Εγώ πάντως, όχι! Αλήθεια, σε μιά μέρα εθνικής ανάτασης και υπερηφάνειας, τα μέτρα αυτά προστατεύουν ποιούς, από ποιούς, από τι και, κυρίως, γιατί;  Αμείλικτα ερωτήματα, χωρίς απάντηση!
   Γιατί, άραγε, να εκτίθεται η χώρα σε έναν ακόμη εθνικό εξευτελισμό, με τους δημοσιογράφους από όλο τον κόσμο να μαζεύονται, όχι γιά να παρακολουθήσουν ένα πανηγυρικό εορτασμό, αλλά γιά να καταγράψουν έναν ακόμη ελληνικό γύρο βίας, ένα πρόσθετο μπάχαλο, σε μιά χώρα που είναι, τελικά, ολόκληρη γιά τα… πανηγύρια!
   Εορτασμός με διαμαρτυρίες, μούντζες, γιαούρτια και νεράντζια δεν εκφράζει εθνική ανάταση, αλλά εθνική κατάντια. Και καλύτερα να μας έλειπε.

   ΥΓ. Η στήλη έχει την αίσθηση και εύχεται αύριο να κυλήσουν όλα ομαλά. Θέλει να πιστεύει πως, έστω την υστάτη, θα πρυτανεύσει η λογική και η συναίσθηση του νοήματος της ημέρας. Σε όλους.