Επικαιρότης
Το πασοκικό συνέδριο έληξε με τεράστια επιτυχία! Και αμέσως άρχισε η αντίστροφη μέτρηση και μιά αγωνιώδης εβδομάδα.
Η στήλη, αλλά και ολόκληρος ο ελληνικός λαός κρατάει, πλέον, την ανάσα της, (ίσα που αναπνέει από μισό ρουθούνι), μέχρι ν’ ανοίξει και ο τελευταίος φάκελος της κρίσιμης ψηφοφορίας της επόμενης Κυριακής.
Αναρωτιέμαι αν θα φτάσουν τα δέκα νύχια μου γιά το σχετικό αγωνιώδες μασούλημα. (Ήδη από χθές, πάει αυτό του αριστερού παράμεσου!). Ελπίζω ν’ αντέξω μέχρι τέλους και το αυτό εύχομαι στα εκατομμύρια των Ελλήνων που αγωνιούν μαζί μου.
Το ερώτημα ένα, αλλά βασανιστικό. Θα εκλεγεί, επί τέλους, ο βουλιμικός γιά οφίτσια κ. Ευφράδειας αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ή θα έρθει πάλι δεύτερος κι ας τρέχει μόνος του; Εκτός απροόπτου, όπως είπε και δαιμόνιος ρεπόρτερ στο ραδιόφωνο, θα πρέπει να βγει! Όχι τίποτε άλλο, αλλά γιά να υλοποιηθεί κι η περίφημη άφεση που είχε δώσει, ως μελλοντικός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, σ’ εκείνον τον μισοπάλαβο Ρέλλο, που του είχε πετάξει καφέ, προ πενταετίας!
Πάντως το δίλημμα είναι οπωσδήποτε μεγάλο κι η απάντηση δύσκολη. Αν ζούσε σήμερα ο Σαίξπηρ και ξανάγραφε τον Άμλετ, στο σχετικό δραματικό διάλογο, ο πρωταγωνιστής θα κρατούσε μιά γουρουνοκεφαλή και θα έλεγε με πάθος:
- To βγει or not to βγει ?
Η αναμέτρηση τιτάνια, ανάλογη του πληθωρικού του δέματός του, της εκχυλίζουσας φλυαρίας και της πολιτικής του φαυλότητος!
Από την άλλη πλευρά, η απογοήτευση του εκπροσώπου του «βαθέως» ΠΑΣΟΚ κ. Παπουτσή, καθώς και του «τσέλιγκα» του κινήματος κ. Τζουμάκα, ήταν φανερή και μεγάλη. Ο πρώτος, κατά το κοινώς λεγόμενο την «παπούτσισε» κανονικά, διαθέτοντας μόλις μία ντουζίνα υποστηρικτές, (πολύ λιγότερους από όσους θα έπαιρνα εάν διενοούμην να κατέβω υποψήφιος αποθηκάριος στον αθλητικό σύλλογο της Άνω Βάθειας) ενώ ο δεύτερος έμεινε με τα… τρία του στο χέρι! (Μέλη εννοείται!).
Την διάχυτη μελαγχολία επιδεινώνει η κωμικοτραγική εικόνα του απερχομένου «ηγέτη», ο οποίος με ένα κύκνειο άσμα αναλόγου σοβαρότητος, (και σαρδάμ), με όσα μας είχε συνηθίσει, απέδειξε άλλη μία φορά πως βρίσκεται αλλού γι’ αλλού! Ίσως στην Ανδρομέδα, ή το Άλφα του Κενταύρου! Το όποιο χειροκρότημα στο τέλος της ομιλίας του, πιστώνεται στην ανακούφιση του «ξεφορτώματος», παρά οπουδήποτε αλλού!
- Άει σιχτίρ, ξεκουμπίδια επί τέλους, που μας έκανες το κόμμα, απόκομμα!
Και φεύγει, χωρίς να έχει καταλάβει τίποτε από όσα συνέβησαν επί παντοδυναμίας του και κυρίως το μέγεθος της συμφοράς που επέφερε στη χώρα! «Σήκω Αντρέα για να δεις το παιδί της «Αλλαγής»!
Και γιά να σκεφτεί κανείς το μέγεθος της μηδαμινότητος του ανθρώπου, αρκεί να αναλογιστεί ότι αυτός τελειώνει, αποτυχημένος και χλευαζόμενος, στην ίδια ηλικία που ο πατέρας του γινόταν πρωθυπουργός και άρχιζε! Βεβαίως κάποιος μπορεί να αντιτάξει πως από όση καταστροφή κατάφερε να κάνει σε 15 χρόνια ο πατέρας, ο γιός πρόλαβε πολύ μεγαλύτερη σε, μόλις, δύο!
Το πασοκικό συνέδριο έληξε με τεράστια επιτυχία! Και αμέσως άρχισε η αντίστροφη μέτρηση και μιά αγωνιώδης εβδομάδα.
Η στήλη, αλλά και ολόκληρος ο ελληνικός λαός κρατάει, πλέον, την ανάσα της, (ίσα που αναπνέει από μισό ρουθούνι), μέχρι ν’ ανοίξει και ο τελευταίος φάκελος της κρίσιμης ψηφοφορίας της επόμενης Κυριακής.
Αναρωτιέμαι αν θα φτάσουν τα δέκα νύχια μου γιά το σχετικό αγωνιώδες μασούλημα. (Ήδη από χθές, πάει αυτό του αριστερού παράμεσου!). Ελπίζω ν’ αντέξω μέχρι τέλους και το αυτό εύχομαι στα εκατομμύρια των Ελλήνων που αγωνιούν μαζί μου.
Το ερώτημα ένα, αλλά βασανιστικό. Θα εκλεγεί, επί τέλους, ο βουλιμικός γιά οφίτσια κ. Ευφράδειας αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ή θα έρθει πάλι δεύτερος κι ας τρέχει μόνος του; Εκτός απροόπτου, όπως είπε και δαιμόνιος ρεπόρτερ στο ραδιόφωνο, θα πρέπει να βγει! Όχι τίποτε άλλο, αλλά γιά να υλοποιηθεί κι η περίφημη άφεση που είχε δώσει, ως μελλοντικός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, σ’ εκείνον τον μισοπάλαβο Ρέλλο, που του είχε πετάξει καφέ, προ πενταετίας!
Πάντως το δίλημμα είναι οπωσδήποτε μεγάλο κι η απάντηση δύσκολη. Αν ζούσε σήμερα ο Σαίξπηρ και ξανάγραφε τον Άμλετ, στο σχετικό δραματικό διάλογο, ο πρωταγωνιστής θα κρατούσε μιά γουρουνοκεφαλή και θα έλεγε με πάθος:
- To βγει or not to βγει ?
Η αναμέτρηση τιτάνια, ανάλογη του πληθωρικού του δέματός του, της εκχυλίζουσας φλυαρίας και της πολιτικής του φαυλότητος!
Από την άλλη πλευρά, η απογοήτευση του εκπροσώπου του «βαθέως» ΠΑΣΟΚ κ. Παπουτσή, καθώς και του «τσέλιγκα» του κινήματος κ. Τζουμάκα, ήταν φανερή και μεγάλη. Ο πρώτος, κατά το κοινώς λεγόμενο την «παπούτσισε» κανονικά, διαθέτοντας μόλις μία ντουζίνα υποστηρικτές, (πολύ λιγότερους από όσους θα έπαιρνα εάν διενοούμην να κατέβω υποψήφιος αποθηκάριος στον αθλητικό σύλλογο της Άνω Βάθειας) ενώ ο δεύτερος έμεινε με τα… τρία του στο χέρι! (Μέλη εννοείται!).
Την διάχυτη μελαγχολία επιδεινώνει η κωμικοτραγική εικόνα του απερχομένου «ηγέτη», ο οποίος με ένα κύκνειο άσμα αναλόγου σοβαρότητος, (και σαρδάμ), με όσα μας είχε συνηθίσει, απέδειξε άλλη μία φορά πως βρίσκεται αλλού γι’ αλλού! Ίσως στην Ανδρομέδα, ή το Άλφα του Κενταύρου! Το όποιο χειροκρότημα στο τέλος της ομιλίας του, πιστώνεται στην ανακούφιση του «ξεφορτώματος», παρά οπουδήποτε αλλού!
- Άει σιχτίρ, ξεκουμπίδια επί τέλους, που μας έκανες το κόμμα, απόκομμα!
Και φεύγει, χωρίς να έχει καταλάβει τίποτε από όσα συνέβησαν επί παντοδυναμίας του και κυρίως το μέγεθος της συμφοράς που επέφερε στη χώρα! «Σήκω Αντρέα για να δεις το παιδί της «Αλλαγής»!
Και γιά να σκεφτεί κανείς το μέγεθος της μηδαμινότητος του ανθρώπου, αρκεί να αναλογιστεί ότι αυτός τελειώνει, αποτυχημένος και χλευαζόμενος, στην ίδια ηλικία που ο πατέρας του γινόταν πρωθυπουργός και άρχιζε! Βεβαίως κάποιος μπορεί να αντιτάξει πως από όση καταστροφή κατάφερε να κάνει σε 15 χρόνια ο πατέρας, ο γιός πρόλαβε πολύ μεγαλύτερη σε, μόλις, δύο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου