Ελληνικές υπερβολές!

Θέσεις - Απόψεις

   Με την κομμουνιστική φιλοσοφία, όπως είναι γνωστόν, με χωρίζουν παρασάγγες. Τόσο ως οικονομικό σύστημα, όσο και ένεκα του καταναγκαστικού τρόπου επιβολής και του μονολιθικού του χαρακτήρα.
   Όμως, πέραν από κάθε διαφωνία, θα ήμουν άδικος, (και δεν θέλω να είμαι), αν δεν παραδεχόμουν πως σαν πολιτικός οργανισμός το ΚΚΕ αποτελεί το πιό έντιμο και πιό λεβέντικο κόμμα, από όλο το ελληνικό πολιτικό φάσμα. Χωρίς πολλές περιστροφές στις θέσεις του και χωρίς πολιτικάντικες κωλοτούμπες. Απελπιστικά αμετακίνητο, παρά τους «προοδευτικούς» του αυτοχαρακτηρισμούς.
   Βεβαίως, ως ΚΚΕ εννοώ τα παλιά ιστορικά και «διαβασμένα» στελέχη, που καθορίζουν την ιδεολογική γραμμή και όχι τα συμπλεγματικά νεαρούδια της εποχής μας, στα οποία κυριαρχεί ο «τριαμισμός», ( 3Μ = Μιζέρια, Μοχθηρία, Μίσος), και η «κατεδαφισιομανία».
   Σαν παράδειγμα παίρνω τον Πασαλίδη, τον Ηλιού, τον Θεοδωράκη, τον Γλέζο, κ.α. Και πάνω απ' όλους τον ασύλληπτης, κατ' εμέ, εντιμότητος και ευπρέπειας, Λεωνίδα Κύρκο.
   Βασικά θεωρώ τις δογματικές γραμμές του ΚΚΕ ξεπερασμένες από την σύγχρονη εποχή, που την καθορίζει, (όπως και όλες τις εποχές άλλωστε), η τεχνολογία της. (Γιά μένα οι παγκόσμιες και αναλλοίωτες πνευματικές αξίες «φοράνε» πάντα το εκάστοτε τεχνολογικό κουστουμάκι της εποχής τους και αναλόγως προβάλλονται).
   Πάντως, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ιδεολογική καθαρότητα, αυτοσεβασμό στα δόγματά του και, προ πάντων, συνέπεια. Και εγώ το κάνω αδίστακτα.

   Επομένως, δεν ξενίζει καθόλου η επίσημη τοποθέτηση του κόμματος, τόσο στο θέμα της πατάτας, όπως και, παλαιότερα, στο θέμα των «αγανακτισμένων», (που μετέτρεψε, στο τέλος, το Σύνταγμα σε βραζιλιάνικη φαβέλα), με τις οποίες συμφωνώ απολύτως!
   Θεωρώ και τα δύο φαινόμενα ως τις δύο όψεις του αυτού νομίσματος. Κοινό τους χαρακτηριστικό η δικαιολογημένη αγωνία του κόσμου και η απελπισμένη αναζήτηση διεξόδου στα αδιέξοδα που βιώνει. Και όπως είναι φυσικό, ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του. Χωρίς όμως να αποφεύγει, τελικά, τον πάτο!
   Εν προκειμένω, και τα δύο τα χαρακτηρίζει η σπουδή, η υπερβολή, η προχειρότης στην οργάνωση και, το σπουδαιότερο, η αλυσιτελής προοπτική. Μοιάζουν και τα δυό, (και ό,τι άλλο σχετικό ήθελε επακολουθήσει στο μέλλον), σαν πασχαλιάτικο πυροτέχνημα. Όπως ξεφούσκωσαν οι «αγανακτισμένοι», έτσι θα ξεφουσκώσει και το «πατατικό»!

   Σαν προσωρινή λύση και έμπνευση, η «επανάσταση της πατάτας», είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και δίνει μιά μικρή οικονομική ανάσα και ένα μήνυμα αλληλεγγύης, όμως, μεσοπρόθεσμα, πιστεύω ότι κρύβει και αρκετές παγίδες, (κατανάλωση και σαβούρας, ταξική ανθρωποφαγία, κ.λπ.), χωρίς να παραβλέψουμε και την δημιουργούμενη πατατοϋστερία που οδηγεί σε βλακώδεις ενέργειες. Π.χ. είδα σε κανάλι «ξανθιά», (το χρώμα της κώμης δικαιώνει, τυχαία, κάποια ρατσιστικά ανέκδοτα τα οποία βρίσκω σαχλά), να δηλώνει υπερηφάνως ότι αγόρασε 60 κιλά πατάτες! Αλήθεια, σαν πόσα άτομα έχει η οικογένειά της και πόσες πατάτες θα τρώνε ημερησίως, προλαβαίνοντας το σάπισμα του προϊόντος!
   Αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς πως το όλο «πατατικό ζήτημα» γίνεται γιά μερικά λεπτά ανά κιλό, ενώ γύρω μας χορεύουν και χάνονται δισεκατομμύρια, σε μειώσεις μισθών ή συντάξεων, κομπίνες, μίζες, χαράτσια, φοροδιαφυγές και σπατάλες, τότε το πράγμα παίρνει μιά άγρια γραφικότητα!
  
   Μιά θαυμάσια και ουρανοκατέβατη ευκαιρία αποπροσανατολισμού του ζαλισμένου, από τις αλλεπάλληλες σφαλιάρες, κοσμάκη!
   Οι απανταχού πολιτικάντηδες τρίβουν τα χέρια τους και οι λαϊκιστές των καναλιών, που βλέπουν τα νούμερα της τηλεθέασής τους ν' ανεβαίνουν, το ίδιο!
   Εδώ ο κόσμος χάνεται και το μ…ί «πατατίζεται»!