Η υποκριτική απορία της κ. Λαγκάρντ.

Επικαιρότης

   Απορεί η επί κεφαλής του ΔΝΤ, γιατί οι Έλληνες αντιδρούν τόσο έντονα στις μειώσεις μισθών και συντάξεων, μη συναισθανόμενοι τη δεινή θέση της ελληνικής οικονομίας, την στιγμή που οι αντίστοιχες αποδοχές στις άλλες Βαλκανικές, αλλά και τις Βαλτικές χώρες υπολείπονται σημαντικά των ελληνικών.

   Η πρώτη απορία της στήλης είναι πώς είναι δυνατόν να φτάνει τόσο ψηλά ένα δημόσιο πρόσωπο, όταν αδυνατεί να καταλάβει μερικά πολύ απλά πράγματα. Εκτός και αν κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, οπότε και πάλι η «απορία» της είναι επιλήψιμη.

   Και οι πιό αδαείς περί τα οικονομικά ξέρουν πολύ καλά πως το μείζον πρόβλημα του κάθε νοικοκυριού δεν είναι τα έσοδα, αλλά τα έξοδα. Όχι το πόσα βγάζεις αλλά το πόσα χρειάζεσαι γιά μιά στοιχειώδη, όπως καταντήσαμε, διαβίωση.

   Στις χώρες τις οποίες επικαλείται η κ. Λαγκάρντ και συγκρίνει εισοδηματικά με την Ελλάδα, δεν υπάρχει η ληστρική φορολογική επιδρομή, ούτε η καλπάζουσα ακρίβεια σε βασικά είδη διατροφής και διαβίωσης, που υπάρχουν στην Ελλάδα.

   Καλή και σκόπιμη η αναπροσαρμογή του επιπέδου των απολαβών στα μέτρα της παραγωγικότητος της χώρας, αλλά θα έπρεπε, προηγουμένως και πρωτίστως, να αναπροσαρμοσθούν όλες οι ανελαστικές δαπάνες των πολιτών. Να μειωθούν πρώτα οι φόροι, τα τέλη, τα χαράτσια και όλα τα καιροσκοπικά «τσιμπολογήματα» των γλίσχρων εισοδημάτων μας. Να μειωθούν πρώτα τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, των καυσίμων και των σούπερ μάρκετ και μετά, αν εξακολουθήσουμε να γκρινιάζουμε, να απορήσει η κ. Λαγκάρντ! Νωρίτερα «δεν δικαιούται διά να ομιλεί», όπως έλεγε κάποτε ένας μακαρίτης, πλέον, αρχιμπαγαπόντης μεγαλοπασόκος.

   Αν δεν γίνει αυτό, ή μέχρι να γίνει, η συνέχιση της τακτικής οικονομικής αφαίμαξης του λαού οδηγεί, κατ’ ευθείαν, στην δυσαρέσκεια, την εξαθλίωση, την ασφυξία και, μοιραία, στην έκρηξη. Το ότι δεν έχει συμβεί ακόμη σε γενικό επίπεδο, παρά τα μεμονωμένα περιστατικά καταστρεπτικής βίας, οφείλεται κατ’ άλλους στην ωριμότητα, ανεκτικότητα και υπομονή του ελληνικού λαού και, κατ’ άλλους, στα ραγιαδίστικα κατάλοιπα που μας κληροδότησε η μακρόχρονη τουρκοκρατία. Όμως γιά τα πάντα υπάρχουν όρια.