Θέσεις - Απόψεις
Η κρισιμότητα των στιγμών, η σοβαρότητα των αποφάσεων και οι τρομακτικές συνέπειες που έχουν αυτές στο παρόν και το μέλλον του τόπου, φέρνουν στην επιφάνεια και διατηρούν, συνεχώς, σ’ αυτήν μερικές λέξεις και έννοιες, που σε καιρούς ηρεμίας και μακαριότητας φαντάζουν πολύ κοινότοπες και περνούν, μάλλον, απαρατήρητες. Όπως η λέξη «συνείδηση» και η ελλιπώς συνειδητοποιημένη της έννοια!
Συνείδηση αποτελεί το έσχατο όριο στο οποίο μπορούν να φθάσουν οι ενέργειες και πράξεις μας. Ένα αξεπέραστο τείχος, πέρα από το οποίο δεν προχωρείς ούτε ρούπι με τη θέλησή σου. Δεν μπορείς να πας! Με τίποτα! Όταν θεωρείς, γιά κάποιους λόγους, ότι το υπερβαίνεις, απλά έχεις λάθος επίγνωση του ορίου. Τα πραγματικά σου όρια βρίσκονται, πάντα, εκεί που σταματάς.
Κατά συνέπειαν, όσοι λένε «ενήργησα κόντρα στη συνείδησή μου» ή «προχώρησα πέρα από τη συνείδησή μου», στην καλύτερη περίπτωση λαθεύουν και στη χειρότερη ψεύδονται! Στη πρώτη, απλώς, δεν έχουν επίγνωση των συνειδησιακών τους ορίων και στη δεύτερη, κλασική περίπτωση φαυλότητας, θέλουν να επιδείξουν στοιχεία ηθικής που δεν διαθέτουν και στη βάση του «τράβα με κι ας κλαίω», καμώνονται ότι ενδίδουν στη σκοπιμότητα κάποιου υψηλότερου, δήθεν, σκοπού υπερβαίνοντας τη συνείδησή τους! Αυτό αποτελεί και την κλασική περίπτωση της λεγόμενης «ελαστικής συνείδησης». Τεντώνεται ή μαζεύεται κατά περίπτωση, ανάλογα με το προσωπικό συμφέρον και τη βολή του κατόχου της. Τέτοια συνείδηση διαθέτουν, κατά κανόνα, άτομα χαμηλής ή ανύπαρκτης καλλιέργειας, ρηχού πνευματικού επιπέδου, φανατισμένοι και παρωπιδιασμένα «στρατευμένοι» σε κάποιο σκοπό, άτομα με στρεβλές απόψεις περί ηθικής, ακόρεστα πάθη και αχαλίνωτες φιλοδοξίες. Δηλαδή όλοι όσοι ενστερνίζονται το μακιαβελικό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»!
Σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις πραγματικής υπέρβασης συνειδησιακών ορίων υπάρχει αυτόματος διορθωτικός μηχανισμός, οι τύψεις! Μιά διαδικασία που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στην αυτοχειρία, ανάλογα με την πράξη και τις επιπτώσεις της. (Περίπτωση Ιούδα).
Η συνείδηση κρατά πάντοτε χαμηλό προφίλ, λίγα λόγια, πολλή περίσκεψη και μεγάλη επίγνωση καθήκοντος. Γι’ αυτό, οι μεγαλοστομίες, οι γελοιότητες τύπου «κόκκινες γραμμές» από «καταπράσινους» ασυνείδητους και διάφορους «χρυσοκάνθαρους» γλειψιματίες, τα κροκοδείλια δάκρυα και οι πάσης φύσεως κουτοπονηριές, περί τη «συνείδηση», δεν πιάνουν τόπο. Ο σκεπτόμενος άνθρωπος δεν «μασάει»!
Ο παμμέγιστος Καβάφης, στο «Che fece…. il gran rifiuto», έδωσε λιτά, σοφά και συγκλονιστικά την ουσία της «συνείδησης».
Ανατρέξατε, μελετήσατε και προβληματιστείτε. Σίγουρα κάτι θα ωφεληθείτε!
Η κρισιμότητα των στιγμών, η σοβαρότητα των αποφάσεων και οι τρομακτικές συνέπειες που έχουν αυτές στο παρόν και το μέλλον του τόπου, φέρνουν στην επιφάνεια και διατηρούν, συνεχώς, σ’ αυτήν μερικές λέξεις και έννοιες, που σε καιρούς ηρεμίας και μακαριότητας φαντάζουν πολύ κοινότοπες και περνούν, μάλλον, απαρατήρητες. Όπως η λέξη «συνείδηση» και η ελλιπώς συνειδητοποιημένη της έννοια!
Συνείδηση αποτελεί το έσχατο όριο στο οποίο μπορούν να φθάσουν οι ενέργειες και πράξεις μας. Ένα αξεπέραστο τείχος, πέρα από το οποίο δεν προχωρείς ούτε ρούπι με τη θέλησή σου. Δεν μπορείς να πας! Με τίποτα! Όταν θεωρείς, γιά κάποιους λόγους, ότι το υπερβαίνεις, απλά έχεις λάθος επίγνωση του ορίου. Τα πραγματικά σου όρια βρίσκονται, πάντα, εκεί που σταματάς.
Κατά συνέπειαν, όσοι λένε «ενήργησα κόντρα στη συνείδησή μου» ή «προχώρησα πέρα από τη συνείδησή μου», στην καλύτερη περίπτωση λαθεύουν και στη χειρότερη ψεύδονται! Στη πρώτη, απλώς, δεν έχουν επίγνωση των συνειδησιακών τους ορίων και στη δεύτερη, κλασική περίπτωση φαυλότητας, θέλουν να επιδείξουν στοιχεία ηθικής που δεν διαθέτουν και στη βάση του «τράβα με κι ας κλαίω», καμώνονται ότι ενδίδουν στη σκοπιμότητα κάποιου υψηλότερου, δήθεν, σκοπού υπερβαίνοντας τη συνείδησή τους! Αυτό αποτελεί και την κλασική περίπτωση της λεγόμενης «ελαστικής συνείδησης». Τεντώνεται ή μαζεύεται κατά περίπτωση, ανάλογα με το προσωπικό συμφέρον και τη βολή του κατόχου της. Τέτοια συνείδηση διαθέτουν, κατά κανόνα, άτομα χαμηλής ή ανύπαρκτης καλλιέργειας, ρηχού πνευματικού επιπέδου, φανατισμένοι και παρωπιδιασμένα «στρατευμένοι» σε κάποιο σκοπό, άτομα με στρεβλές απόψεις περί ηθικής, ακόρεστα πάθη και αχαλίνωτες φιλοδοξίες. Δηλαδή όλοι όσοι ενστερνίζονται το μακιαβελικό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»!
Σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις πραγματικής υπέρβασης συνειδησιακών ορίων υπάρχει αυτόματος διορθωτικός μηχανισμός, οι τύψεις! Μιά διαδικασία που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στην αυτοχειρία, ανάλογα με την πράξη και τις επιπτώσεις της. (Περίπτωση Ιούδα).
Η συνείδηση κρατά πάντοτε χαμηλό προφίλ, λίγα λόγια, πολλή περίσκεψη και μεγάλη επίγνωση καθήκοντος. Γι’ αυτό, οι μεγαλοστομίες, οι γελοιότητες τύπου «κόκκινες γραμμές» από «καταπράσινους» ασυνείδητους και διάφορους «χρυσοκάνθαρους» γλειψιματίες, τα κροκοδείλια δάκρυα και οι πάσης φύσεως κουτοπονηριές, περί τη «συνείδηση», δεν πιάνουν τόπο. Ο σκεπτόμενος άνθρωπος δεν «μασάει»!
Ο παμμέγιστος Καβάφης, στο «Che fece…. il gran rifiuto», έδωσε λιτά, σοφά και συγκλονιστικά την ουσία της «συνείδησης».
Ανατρέξατε, μελετήσατε και προβληματιστείτε. Σίγουρα κάτι θα ωφεληθείτε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου