ΣΥΡΙΖΑ «ΑΝΤΕ PORTAS»

Έ- έ- έρχεται!

   Μολονότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αναπτύξει πολύ ισχυρό πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινή γνώμη, φαίνεται πως η απελπισία και η απόγνωση σπρώχνει ένα σημαντικό μέρος του λαού στην αγκαλιά του νεαρού και αμετροεπούς Τσίπρα.

   Το φαινόμενο δεν είναι πρωτοφανές γιά τα χαρακτηριστικά του ελληνικού λαού ο οποίος, σε πείσμα του Φαλμεράιερ και όλων των ομοϊδεατών του, αποδεικνύει την αδιατάρακτη συνέχεια και συνέπειά του, διά μέσου των αιώνων. Από την εποχή της περίφημης Αθηναϊκής Δημοκρατίας, ψευδεπίγραφης 100%, αφού μόνο μιά χούφτα βέρων και «πούρων» Αθηναίων απολάμβαναν τα πλήρη δικαιώματα του Αθηναίου πολίτη, ενώ πολλές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, (μέτοικοι, δούλοι), είχαν μόνο… υποχρεώσεις ως πολίτες β' κατηγορίας, οι δημαγωγοί και ο όχλος ήσαν πάντοτε τα κυρίαρχα στοιχεία της δημόσιας ζωής των Ελλήνων. Οι πρώτοι γιά προφανείς και ιδιοτελείς λόγους «πετούσαν» το δόλωμα και ο δεύτερος το «έχαφτε»! Τα αποτελέσματα γνωστά και καταστροφικά. Ενδεικτικά αναφέρονται, η εκτέλεση του Σωκράτη, ο εξοστρακισμός του Αριστείδη, η καταδίκη σε θάνατο του νικητή της μάχης του Μαραθώνα, Μιλτιάδη που «πρόλαβε» όμως και πέθανε… μόνος του στη φυλακή από γάγγραινα, πριν τον εκτελέσουν και πλήθος άλλων τέτοιων… ωραίων και αχάριστων περιστατικών. Ο σπουδαίος Περικλής κατ’ επανάληψη σύρθηκε σε δίκη από τους δημαγωγούς αντιπάλους του. Σε μία, μάλιστα, απ’ αυτές ο συγκατηγορούμενός του Φειδίας, ο μέγας γλύπτης, κλείστηκε στη φυλακή όπου και πέθανε, προφανώς από την… καλοπέραση! Όποιος κάνει τον κόπο και διαβάσει γιά την σχετική ιστορική περίοδο θα διαπιστώσει μία εντυπωσιακή πολιτική ομοιότητα δράσης και αντιμετώπισης από τον λαό, μεταξύ των Περικλή-Κλέωνα και Κωνσταντίνου Καραμανλή-Ανδρέα Παπανδρέου!

   Δεν θα πρέπει να μας ξεγελάει το επίπεδο του πολιτισμού που ανέβλυσε από την κλασσική αρχαιότητα. Δυστυχώς, αυτό ήταν προϊόν των ολίγων και φωτισμένων «πρωταγωνιστών» και με σύγχρονο αποδέκτη μικρή ελίτ. Οι πολλοί ήσαν μιά απέραντη μάζα «κομπαρσαρίας». Αμόρφωτη, ρυπαρή, ελεεινή και τρισάθλια, η οποία λειτουργούσε άκριτα και με το ένστικτο. Κατάλληλα διεγειρόμενο και ρυμουλκούμενο από διάφορους επιτήδειους και, συνήθως, καλούς ρήτορες. Όχλος τεράστιος, ευάλωτος στη δημαγωγία και ευεπίφορος στον λαϊκισμό. 

   

   Με τον γαλλικό διαφωτισμό (Βολταίρος, Μοντεσκιέ) και την ελληνική εκδοχή του, αρχικά εκφραζομένη  από τον Αδαμάντιο Κοραή, άρχισε -αργά-αργά- η μετατροπή της αδιαμόρφωτης άκριτης «μάζας» σε σκεπτόμενους πολίτες. Χωρίς όμως αυτό, ακόμη και σήμερα, να έχει συντελεστεί πλήρως και σε ολόκληρο τον λαό. Η παρακολούθηση των «παραθύρων» της TV, των τυχαίων συζητήσεων στον δρόμο, αλλά και των διαλόγων εντός του ναού της… δημοκρατίας, της Βουλής των Ελλήνων, αποδεικνύει την κατάφωρη πολιτική ανωριμότητα των Ελλήνων.

   Κατά συνέπεια, και με την κοντή μνήμη που διαθέτουμε ως λαός, είναι αδύνατον να τύχουν προσοχής και να προεκτιμηθούν δεόντως διάφορες πολιτικές ανοησίες, τύπου «λεφτά υπάρχουν», «μακάρι να γινόμαστε Αργεντινή», «θα επιβάλλουμε στη μαντάμ… Μέρκελ...», κ.λπ. Το πείραμα του 1981 που ξεκίνησε με κάποιους Υπουργούς του ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής να πηγαίνουν στην πρώτη ορκωμοσία με «παπάκια» και μετά να καταλήγουν όπως όλοι ξέρουμε πώς, στις νέες γενιές δεν έχει απήχηση. Γι’ αυτό θα πρέπει να το βιώσουν κι αυτές, γιά να αργαστεί καλά στο πετσί τους!

   Οι εθνικές εκλογές έχουν χρονικό ορίζοντα το πολύ ένα χρόνο από τώρα. Οπότε ο κάθε πολίτης θα ψηφίσει και ο λαός θ’ αποφασίσει γιά την μελλοντική του πορεία. Θα πρέπει, όμως, να γίνει κατανοητό από όλους πως λύσεις με μαγεία και ταχυδακτυλουργία δεν γίνονται, πως τα λεφτά δεν φυτρώνουν στους μπαξέδες και πως σε συνασπισμένες ομάδες κρατών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, τσαμπουκάδες δεν περνάνε. Υπάρχει, βέβαια, ανοιχτός πάντοτε ο υπερήφανος μοναχικός δρόμος:

- A', παένετε ρε! Διαγράφω τα βερεσέδια, δεν σας δίνω μία και άντε κόψτε το σβέρκο σας!

    Όπως ακριβώς έκανε κάποτε η Αλβανία και κάνουν ακόμη και σήμερα η Βόρεια Κορέα και εν μέρει, η Κούβα, με τα γνωστά επακόλουθα.

   Πάντως καλό θα ήταν, όσοι ρομαντικοί προσδοκούν μεγάλες αλλαγές με την πιθανότητα διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, (κάτι που μάλλον χλωμό μοιάζει), ας κρατήσουν μικρό καλάθι, αφού μάλλον με το μεγάλο θ’ απογοητευτούν. Γιατί, απλά, είτε κι αυτός θα «προσκυνήσει», προσαρμοζόμενος στην σκληρή πραγματικότητα, είτε θα διαλυθεί εκ των έσω, τορπιλιζόμενος από τους σκληρούς… γουναράδες του. Σε κάθε περίπτωση θα υπάρξει μία ακόμη απογοήτευση της παγκόσμιας Αριστεράς που επιμένει, ξεπερασμένη από τα δεδομένα της σύγχρονης εποχής, να αιθεροβατεί. Όσο γιά την δικαιολογία, αυτή είναι κλισέ και έτοιμη: «Βρήκαμε καμένη γη! Τί θέλατε να κάνουμε;». Οπότε μόνος στόχος η περιέργεια να πάρουμε το… τιμόνι και βλέπουμε. Και ισχυρότατο δέλεαρ η γλύκα της εξουσίας. Η εξουσία γιά... την εξουσία! Να δούμε κι εμείς, βρε παιδάκι μου, τί θέα υπάρχει από τα ρετιρέ της;

   Δυστυχώς και νομοτελειακά, η μόνη περίπτωση επιτυχούς σταδιοδρόμησης μιάς συνεπούς και σώφρονος Αριστεράς είναι να βρίσκεται πάντα στην αντιπολίτευση… διεκδικώντας γενικώς!