ΑΘΕΪΑ ΚΑΙ ΑΘΡΗΣΚΕΙΑ. Η μεγάλη παρανόηση.

Παιχνίδια «εν ου παικτοίς»

Σύμπαν

   Οι πολιτικοί δεν έχουν τον… Θεό τους! Κυριολεκτικά. Οπότε στο πολιτικό ανταγωνισμό δεν διστάζουν να εμπλέξουν ό,τι θεωρούν πως θα τους φανεί χρήσιμο στην άγρα ψήφων. Σημείο κι αυτό των καιρών, όπως διαπίστωνε κάποτε ο Κικέρων. Άποψη που αποδεικνύεται, κι αυτή, διαχρονική και παγκόσμια. Πάντοτε οι καιροί και τα ήθη θα συμβαδίζουν αρμονικά.

   Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει άθεος. Δικαίωμά του να δηλώνει ό,τι θέλει και να πιστεύει ό,τι θέλει. Το ίδιο δικαίωμα ανήκει και στον τελευταίο πολίτη, ο οποίος μπορεί να το ασκεί και να το δηλώνει ανεμπόδιστα. Κανονικά, δεν πρέπει αυτό να έχει καμία επίπτωση στην πολιτική αντιπαράθεση. Βεβαίως, ως πολιτικός, είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να λοξοκοιτάει και προς τη μεγάλη δεξαμενή των Ελλήνων θρησκευόμενων ψηφοφόρων οπότε κάπου εκεί… του χαλάει η συνταγή. Στην προσπάθεια να συνταχθεί «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ»!

   Πέραν όμως από τα περί θρησκευτικών πεποιθήσεων στην εφηρμοσμένη πολιτική, το ερώτημα, περί υπάρξεως, ή μη, του Θεού έχει μεγάλο φιλοσοφικό προβληματισμό και παγκόσμια και διαχρονική υπόσταση. Υπάρχει, άραγε, Θεός; Θα φανεί περίεργο, κατ’ αρχήν, αλλά η απάντηση θα πρέπει να είναι ένα μεγάλο και απόλυτο ναι. Με την παρατήρηση και διαπίστωση πως, τελικά και στην πράξη, όλοι -ανεξαιρέτως όλοι- πιστεύουν στην ύπαρξή Του! Ακόμη και όσοι δηλώνουν άθεοι!!

   Η μεγάλη πλάνη και παρεξήγηση αρχίζει από μία πλατειά και διάχυτη παρανόηση. Μπερδεύεται και ταυτίζεται η έννοια του Θεού με εκείνη της θρησκείας. Ένα λάθος τεράστιο που οδηγεί, μέσω της άρνησης των θρησκευτικών δοξασιών, στην άρνηση του Θεού.

   Οι θρησκείες όλες είναι κι αυτές δημιουργήματα του ανθρώπινου πνεύματος, στην προσπάθειά του Ανθρώπου να εξηγήσει τη γένεση και λειτουργία του Σύμπαντος, τη Ζωή, τον Θάνατο και να δώσει κατευθύνσεις γιά την ομαλή συμβίωση και εξέλιξη της κοινωνίας των ανθρώπων. Ανάλογη με την πνευματικότητα και την σοφία των εμπνευστών της κάθε θρησκείας είναι και η πειστικότητα αυτής. Κάποιες πρωτόγονες κοινωνίες θεοποιούσαν φυσικά φαινόμενα και απλοϊκά είδωλα, ενώ οι πιο προηγμένες έδιναν βαθύτερες ερμηνείες και προεκτάσεις στο θρησκευτικό συναίσθημα με αποτέλεσμα να γίνουν πειστικότερες και ευρύτερα αποδεκτές οι θρησκευτικές τους δοξασίες και θεωρίες. Χωρίς να αποφεύγεται εντελώς το «δόγμα», όταν η λογική επαγωγή οδηγούσε σε αδιέξοδο.

   Απτή, αμάχητη, θεόπεμπτη και αυτονόητη απόδειξη της «αλήθειας» που διδάσκει η κάθε θρησκεία δεν υπάρχει. Αν υπήρχε, αυτή θα είχε γίνει αποδεκτή παγκοσμίως και το θέμα θα έκλεινε αναντίρρητα και αδιαμφισβήτητα για το σύνολο της Ανθρωπότητος. Όπως, π.χ. δεν αμφισβητείται ο ήλιος, του οποίου η ύπαρξη πιστοποιείται καθημερινά. Κατά συνέπεια, όποιον δεν τον ικανοποιούν οι διάφορες θεωρίες και τα δογματικά θεωρήματα των υπαρχουσών θρησκειών δικαιούται, αμφισβητώντας όλες τους, να δηλώνει και να είναι άθρησκος. Δικαίωμά του, λογικό και αναφαίρετο.

   Όμως ο προβληματισμός περί της ύπαρξης, ή μη, Θεού είναι τελείως αλλιώτικη υπόθεση. Είναι διαπιστωμένο από όλο το φάσμα των επιστημών και επιστημόνων το δυσθεώρατο και δυσθεώρητο μέγεθος του Σύμπαντος. Η πολυπλοκότητα όλων των στοιχείων αυτού, (π.χ. ο οργανισμός έμβιων όντων), τα δισεκατομμύρια των Γαλαξιών και η απειρία των ουρανίων σωμάτων. Επίσης είναι απτά διαπιστωμένη η με ακρίβεια ελβετικού ωρολογίου λειτουργία του χαώδους Σύμπαντος καθώς και ότι ο παγκόσμιος χρόνος, στην ουσία, είναι ανύπαρκτος και αποτελεί απλό ανθρώπινο εφεύρημα μέτρησης του «χρόνου» στην ανθρώπινη κλίμακα και για ενδοανθρώπινη συνεννόηση.

   Με δεδομένη την ύπαρξη αυτού του θαυμαστού, σε έκταση και λειτουργία, Σύμπαντος γεννιούνται αυτόματα τα ερωτήματα: «Ποιος Δημιουργός έφτιαξε το Σύμπαν και ποιος μηχανισμός επιβλέπει τη λειτουργία του»! Το ερώτημα είναι φυσιολογικό και αμείλικτο που επιβάλλει απάντηση και επιδέχεται πλήθος διαφορετικών υποκειμενικών ερμηνειών. Αυτό το υποκειμενικό Αίτιο που έκαστος θα επικαλεστεί ως Δημιουργό και Επιβλέποντα του Κόσμου, αυτό είναι ο Θεός! Ακόμη και αν κάποιος ισχυριστεί πως όλα έγιναν τυχαία, τότε Θεός είναι η Τύχη!

   Κατά συνέπεια και ο τελευταίος που δηλώνει άθεος, στην πραγματικότητα είναι μόνον… άθρησκος ο οποίος πιστεύει στον Θεό, τον οποίον, απλά, αποκαλεί Τύχη!