Την έλεγαν «Ίρμα»…….

                         ....και σε λίγο κανείς δεν θα την θυμάται.

   Βρέθηκε ουρανοκατέβατη, τρία χρόνια πριν, στην πιό κάτω γειτονιά. Άντε να είχε κι άλλον ένα χρόνο στην πλάτη.

   Ήμερη, τρυφερή, άκακη και γλυκιά. Ίσως γι’ αυτό να την βάφτισαν «Ίρμα»! Φιλική με όλους και κυρίως με τα παιδιά.

   Οι γείτονες, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι», έκαναν τη μισή δουλειά. Την τάϊζαν, την πότιζαν, την στείρωσαν και την άφηναν να τριγυρίζει ανάμεσά τους, χωρίς κανείς να κάνει το βήμα παραπάνω. Το αποφασιστικό και σωτήριο. Μπαινόβγαινε μόνο στις αυλές τους, στα σπίτια τους. Άκακη όπως ήταν τους αγαπούσε όλους, αλλά κάποιους πιό πολύ. Τους έδειχνε την εύνοιά της ακολουθώντας όταν πήγαιναν με τα πιτσιρίκια τους στη θάλασσα. Υπομονετικά σε κάποια σκιά, αρχοντικά καθισμένη στην ακροθαλασσιά, σαν κυρία σαλονιού, παρακολουθούσε και περίμενε να τελειώσουν το μπάνιο και να γυρίσουν, όλοι μαζί, πίσω. Όμως κανείς δεν τόλμησε το μεγάλο βήμα. Ν’ ανοίξει διάπλατα καρδιά και αγκαλιά μαζί με την αυλόπορτά του. Να την κλείσει μέσα, να την υιοθετήσει, να την προστατέψει, να την ασφαλίσει. Η γνωστή ελληνική ανευθυνότητα κι ευθυνοφοβία. «Και μαζί και χώρια»! 

   Προχθές νύχτα, αργά προς το ξημέρωμα, ένας θόρυβος αυτοκινήτου έσπαγε τη σιγαλιά της κοιμισμένης γειτονιάς. Σταμάτησε μπροστά στην κουλουριασμένη Ίρμα, που κοιμόταν ανύποπτη στην άκρη του πεζοδρομίου, έξω από μιά αγαπημένη πόρτα. Ο Χάρος κατέβηκε με τη μορφή άντρα. Η Ίρμα του κούνησε αγουροξυπνημένη την ουρά της. Τελευταία φορά που το έκανε, κοιτώντας τον με τα αγαθά της μάτια. Ένας πυροβολισμός, εξ επαφής, αντήχησε σαν κραυγή θανάτου, κάνοντας τους πιό λαγοκοιμισμένους να πεταχτούν στο πόδι. Σπινάρισμα τροχών και το αμάξι χάθηκε στο σκοτάδι. Στο ίδιο σκοτάδι που τύλιξε και τη ζωή της άδολης Ίρμας. Άδικα, αναίτια, βάρβαρα.

   Το άψυχο κορμάκι της βρέθηκε με το πρόσωπο γεμάτο σκάγια και τα αθώα της μάτια ανοιχτά, να κοιτούν κατάματα τον κτηνώδη δολοφόνο της. Το «ΓΙΑΤΙ», πελώριο, βουβό, πονεμένο κι αναπάντητο, πλανιέται σε όλη την περιοχή. Ίσως μαζί με κάποιες τύψεις που εκτονώνονται καθυστερημένα σε ατελέσφορες και αλυσιτελείς κατάρες γιά τον φονιά. Κάποιοι ισχυρίζονται πως είναι έργο με εντολή του Δημάρχου. Ενός ολοστρόγγυλου μηδενικού, που μην κάνοντας τίποτε σε ολόκληρη θητεία, αποφάσισε, τώρα που αυτή τελειώνει, να μιμηθεί τον Ηρόστρατο.
   Η Ίρμα θάφτηκε χθες. Με τα μάτια ανοιχτά κι απορημένα....