Οι μεγάλες στιγμές των μικρών ανθρώπων.

Νοσοκομείο "Ευαγγελισμός"

 

    Κάποτε, θέμα τύχης ή συμπτώσεως -όχι στην εμφάνιση, αλλά στην αποκάλυψή τους-  έρχονται στιγμές που δικαιώνουν το ευαγγελικό: «πλούσιος ή πένης, βασιλεύς ή στρατιώτης…». Είναι οι στιγμές εκείνες που η ομοιομορφία της σάρκας βγάζει τις ίδιες ακριβώς αδυναμίες, φθορές ή καταπονήσεις της κοινής μοίρας. Οι στιγμές της ανθρώπινης αδυναμίας μπροστά στην παντοδυναμία του Δημιουργού και η νομοτέλεια της φθοράς των δημιουργημάτων του. Οι στιγμές της ήττας του Ανθρώπου, με την επιβεβαίωση της ασημαντότητος, του εφήμερου και της ματαιότητος  των εγκοσμίων. Αλλά ταυτόχρονα, οι στιγμές που απελευθερώνουν τις κρυμμένες δυνάμεις των δικών τους, που τους παραστέκουν, αγωνιούν και συντρέχουν ακούραστοι, ξαγρυπνώντας δίπλα τους. 

   «Γέλα παλιάτσο…»! Γέλα, αστειέψου, άντλησε κουράγιο, στύβοντας την ψυχή σου, και δώστη να την βυζάξει, όσο μπορεί και όσο αντέχει, εκείνος ο αδύνατος μίσχος δίπλα σου, που κατάκοιτος παλεύει να κρατηθεί στη ζωή.

   Αυτή τη στιγμή δυό άγνωστοι-γνωστοί μου, φορτωμένοι τον σταυρό του ατομικού τους πεπρωμένου, τραβούν το δικό τους ανηφόρι, τον δικό τους μαρτυρικό Γολγοθά και δίνουν την άνιση μάχη με τη μοίρα, απλώνοντας το δράμα στους γύρω τους.

   Η γνωριμία μου έμμεση αλλά η επαφή συνεχής και το ενδιαφέρον αδιάπτωτο. Η Μάρθα στο πλευρό του Μηνά κι ο Γιάννης στο προσκέφαλο της Μαρίας, κάπου στην εντατική του Ευαγγελισμού, μετέχουν με τον ίδιο πόνο και περισσή καρτερία, στο παιχνίδι της Ζωής με το Θάνατο, ξοδεύοντας όση δύναμη, υπομονή κι αγάπη κρύβουν στην ψυχή τους.

   Θεατής σιωπηλός, σ’ αυτές τις «μεγάλες» ανθρώπινες στιγμές που όλοι θα ζήσουμε κάποτε, μιά λέξη μόνο διαγράφεται στο μυαλό μου: «Κουράγιο»! Το μεγαλείο του κάθε ανθρώπου μετριέται από το πώς αντιμετωπίζει τις ήττες της ζωής και κυρίως την Μεγάλη  Ήττα! Στις νίκες, τα πράγματα είναι εύκολα γιά όλους….