Επικαιρότης
Αναντίρρητα, η ισότητα όλων, ανεξαιρέτως, απέναντι στο Νόμο είναι και πρέπει να είναι απόλυτη. Αυτό θεωρείται δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο. (Ασχέτως του πώς γίνεται αυτό αντιληπτό στην Ελλάδα!). Καθώς και το ότι οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης θα πρέπει να γίνονται απολύτως σεβαστές, έστω κρινόμενες ή σχολιαζόμενες από την κοινή γνώμη. Αυτό το παραμύθι: «Οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης δεν κρίνονται», καλόν είναι να σταματήσει κάποτε γιατί αποτελεί στρέβλωση της λογικής και μεγάλη, εκ του πονηρού, παρανόηση. Άλλο το «κρίνω» κι άλλο το «σέβομαι». Σε μία ευνομούμενη, πολιτισμένη και μορφωμένη κοινωνία συνυπάρχουν, ωραιότατα, και τα δύο. Η αποδοχή μιάς δικαστικής απόφασης είναι μεν δεσμευτική, αλλά αυτό δεν εμποδίζει το κριτικάρισμά της. Άλλωστε, στη ζωή, όλοι και όλα κρίνονται! Τα πάντα!
Θα πρέπει να διευκρινιστεί, ώστε να γίνει κατανοητό απολύτως, ότι οι αποφάσεις περί προφυλάκισης ή όχι, δεν «δικάζουν» μία υπόθεση στην ουσία της. Αυτό γίνεται σε μελλοντικό χρόνο, στην τακτική δίκη που ακολουθεί. Το δίδυμο ανακριτής-εισαγγελέας -και σε περίπτωση διαφωνίας, το Συμβούλιο Εφετών- απλώς κρίνει αν ο κατηγορούμενος θεωρείται ύποπτος φυγής ή πιθανολογείται έντονα πως, αν μείνει ελεύθερος, μπορεί να διαπράξει και άλλα, παρόμοια, κακουργήματα! Γι’ αυτό και αποφασίζεται η προφυλάκισή του, ή όχι, ως προληπτικό και αποτρεπτικό μέτρο. Και μέχρις εκεί!
Εννοείται ότι η λέξη «κατηγορούμενος» δεν σημαίνει τίποτε πριν από την τελική, την τελεσίδικη απόφαση. Αποτελεί έννοια τελείως παρεξηγημένη και, πάρα πολύ κακώς, ο κόσμος στο άκουσμά της τρομάζει, ή προκαταλαμβάνεται. Το να καθίσει κάποιος στο «σκαμνί», δεν λέει τίποτα, εκείνο που μετράει είναι το πώς θα σηκωθεί απ’ αυτό! Γνωρίζω πολλές περιπτώσεις που αθώοι άνθρωποι ταλαιπωρήθηκαν, μεν, άδικα αλλά στο τέλος δικαιώθηκαν και αποδόθηκαν άσπιλοι στην κοινωνία.
Στην υπόθεση του ηγούμενου Εφραίμ διατάχτηκε προφυλάκιση που, κατά τα προηγούμενα, δεν σημαίνει, οπωσδήποτε, κι ενοχή κατά το κατηγορητήριο. Αυτό θα προκύψει από την προσεχή δίκη, οπότε επ’ αυτού ουδέν σχόλιον. Αν κριθεί ένοχος, ας πάει μέσα, εκατό φορές! Σχολιάζεται όμως η τωρινή, περί προφυλάκισής του, απόφαση.
Απερίφραστα, την θεωρώ προσχηματική, άδικη και υποβολιμαία. Ανήκει σ’ εκείνα τα τερτίπια που εκθέτουν ανεπανόρθωτα τη Δικαιοσύνη και αποτελεί έναν ακόμη κρίκο της μεγάλης αλυσίδας των αποδείξεων περί της πλήρους διάλυσης και αποσύνθεσης θεσμών, κοινωνίας και, εν τέλει, ολόκληρου του ελληνικού κράτους.
Είναι προφανές, μάλλον καταφανές, πως ο γέροντας Εφραίμ, ο οποίος «τσακίστηκε» να γυρίσει από την Ρωσία γιά να παρευρεθεί στην τελευταία φάση των διαδικασιών της «περιπετείας» του, δεν είναι δυνατόν να την «κοπανήσει» και να κρύβεται, φυγόδικος εδώ κι εκεί, σαν κοινός εγκληματίας, διακυβεύοντας το κύρος και τη θέση του, όπως π.χ. ο διαβόητος Ψωμιάδης, ή «Αγαπούλας», προκειμένου ν’ αποφύγει την προφυλάκιση, η οποία, πλην των άλλων, θα τον ηρωοποιήσει, (μάλλον υπερβολικά), αφού η όποια κράτησή του δεν θα πραγματοποιηθεί, λόγω ονόματος, ηλικίας και κύρους, σε συνθήκες Κορυδαλλού ή Γιεντί Κουλέ, αλλά θα του δώσει προσχήματα να μιλάει γιά «σταυρούς μαρτυρίου» και άλλα τέτοια λαϊκίστικα και πονοψυχιάρικα! Εγώ, αν ήμουν ο Εφραίμ, πολύ ευχαρίστως θα το επιθυμούσα, αφού αυτές οι υπερβολικές δικαστικές αστειότητες πιό πολύ θα με «ανέβαζαν», παρά θα με «κατέβαζαν» στην παγκόσμια κοινή γνώμη και θα με καθιστούσαν «νεομάρτυρα» της χριστιανικής πίστης και θύμα πολιτικών παιχνιδιών!
Επίσης, πολύ γελοίος φαντάζει, γιά την περίπτωση, ο δεύτερος λόγος που δικαιολογεί μιά προφυλάκιση. Δηλαδή την πρόληψη διάπραξης νέων παρεμφερών «κακουργημάτων»! Αν είναι δυνατόν να σταθεί λογικά ένας τέτοιος παραλογισμός!!
Κοντολογίς, δεν υπήρχε κανένας λόγος να συρθεί, χριστουγεννιάτικα, ο ηγούμενος της Μονής Βατοπεδίου, σε μιά τέτοια περιπέτεια. Όταν μάλιστα δεκάδες άλλοι συγκατηγορούμενοί του γιά την ίδια υπόθεση έχουν, ήδη, απαλλαγεί.
Επισημαίνεται ότι η όλη ιστορία του, δήθεν, σκανδάλου αυτού, στην ουσία της δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία προσπάθεια αντιπερισπασμού στην πληθώρα των πραγματικών λοβιτούρων του πασοκικού εσμού. Όταν η χώρα όζει από την μπόχα των πάσης φύσεως Τσοχανταρέων, Μαντέληδων, Τσουκάτων, και λοιπών, που «κατασπάραξαν» σε μίζες και απάτες άφθονο δημόσιο χρήμα, αλλά και τόσων άλλων που κάνουν τώρα την «πάπια», μπας και διασωθούν διά της σιωπής, (γιά να μην πάω βαθύτερα στο χρόνο, σε Κουτσόγιωργες, πάμπερς, Κοσκωταίους, Μαυράκηδες κι Αντρέηδες), και όταν οι ίδιοι οι πασόκοι βουλευτές, παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειές τους, δεν μπόρεσαν να βρουν στοιχεία γιά υπουργούς της ΝΔ και αναγκάστηκαν να τους αθωώσουν, ο γέροντας Εφραίμ μας μάρανε!!!
Εδώ θα πρέπει να τονιστεί η διαφορά μεταξύ αθώωσης και παραγραφής. Ο Μαντέλης κι ο Τσοχαντζόπουλος, λαδιάρηδες όντες, την γλύτωσαν λόγω παραγραφής του αδικήματος. Όμως Ρουσόπουλοι, Δούκες, Κοντοί, ψηλοί και σία, αθωώθηκαν πανηγυρικά!
Πιστεύω πως η όλη ιστορία, στη γελοιότητά της, αποτελεί μία ακόμη ίντριγκα του βυθιζόμενου πασοκικού σκάφους, έμπνευση του «βαθέως» ΠΑΣΟΚ κι εφαρμογή μέσω του γνωστού «καλλιγωτή» των ψύλλων και των δικαστικών του διασυνδέσεων, προκειμένου να εμψυχωθεί το χαχολικόν πλήρωμά του. Κίνηση αντιπερισπασμού και αποπροσανατολισμού, που την πληρώνει ο Εφραίμ και… η κοινή λογική! Αυτή που λείπει απ’ το πασοκικό χαχολολόι. Όλους όσοι, στη φανατισμένη ανοησία τους, προτιμούν να αποδιαλυθεί η μισοδιαλυμένη χώρα, παρά να γλιτώσει από την «εμπνευσμένη» ηγεσία του προσφιλούς τους… Γιωργάκη και της λοιπής πασοκικής κομπανίας! Ο αείμνηστος Τσώρτσιλ επαληθεύεται και πάλι:
- Κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει!
Αναντίρρητα, η ισότητα όλων, ανεξαιρέτως, απέναντι στο Νόμο είναι και πρέπει να είναι απόλυτη. Αυτό θεωρείται δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο. (Ασχέτως του πώς γίνεται αυτό αντιληπτό στην Ελλάδα!). Καθώς και το ότι οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης θα πρέπει να γίνονται απολύτως σεβαστές, έστω κρινόμενες ή σχολιαζόμενες από την κοινή γνώμη. Αυτό το παραμύθι: «Οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης δεν κρίνονται», καλόν είναι να σταματήσει κάποτε γιατί αποτελεί στρέβλωση της λογικής και μεγάλη, εκ του πονηρού, παρανόηση. Άλλο το «κρίνω» κι άλλο το «σέβομαι». Σε μία ευνομούμενη, πολιτισμένη και μορφωμένη κοινωνία συνυπάρχουν, ωραιότατα, και τα δύο. Η αποδοχή μιάς δικαστικής απόφασης είναι μεν δεσμευτική, αλλά αυτό δεν εμποδίζει το κριτικάρισμά της. Άλλωστε, στη ζωή, όλοι και όλα κρίνονται! Τα πάντα!
Θα πρέπει να διευκρινιστεί, ώστε να γίνει κατανοητό απολύτως, ότι οι αποφάσεις περί προφυλάκισης ή όχι, δεν «δικάζουν» μία υπόθεση στην ουσία της. Αυτό γίνεται σε μελλοντικό χρόνο, στην τακτική δίκη που ακολουθεί. Το δίδυμο ανακριτής-εισαγγελέας -και σε περίπτωση διαφωνίας, το Συμβούλιο Εφετών- απλώς κρίνει αν ο κατηγορούμενος θεωρείται ύποπτος φυγής ή πιθανολογείται έντονα πως, αν μείνει ελεύθερος, μπορεί να διαπράξει και άλλα, παρόμοια, κακουργήματα! Γι’ αυτό και αποφασίζεται η προφυλάκισή του, ή όχι, ως προληπτικό και αποτρεπτικό μέτρο. Και μέχρις εκεί!
Εννοείται ότι η λέξη «κατηγορούμενος» δεν σημαίνει τίποτε πριν από την τελική, την τελεσίδικη απόφαση. Αποτελεί έννοια τελείως παρεξηγημένη και, πάρα πολύ κακώς, ο κόσμος στο άκουσμά της τρομάζει, ή προκαταλαμβάνεται. Το να καθίσει κάποιος στο «σκαμνί», δεν λέει τίποτα, εκείνο που μετράει είναι το πώς θα σηκωθεί απ’ αυτό! Γνωρίζω πολλές περιπτώσεις που αθώοι άνθρωποι ταλαιπωρήθηκαν, μεν, άδικα αλλά στο τέλος δικαιώθηκαν και αποδόθηκαν άσπιλοι στην κοινωνία.
Στην υπόθεση του ηγούμενου Εφραίμ διατάχτηκε προφυλάκιση που, κατά τα προηγούμενα, δεν σημαίνει, οπωσδήποτε, κι ενοχή κατά το κατηγορητήριο. Αυτό θα προκύψει από την προσεχή δίκη, οπότε επ’ αυτού ουδέν σχόλιον. Αν κριθεί ένοχος, ας πάει μέσα, εκατό φορές! Σχολιάζεται όμως η τωρινή, περί προφυλάκισής του, απόφαση.
Απερίφραστα, την θεωρώ προσχηματική, άδικη και υποβολιμαία. Ανήκει σ’ εκείνα τα τερτίπια που εκθέτουν ανεπανόρθωτα τη Δικαιοσύνη και αποτελεί έναν ακόμη κρίκο της μεγάλης αλυσίδας των αποδείξεων περί της πλήρους διάλυσης και αποσύνθεσης θεσμών, κοινωνίας και, εν τέλει, ολόκληρου του ελληνικού κράτους.
Είναι προφανές, μάλλον καταφανές, πως ο γέροντας Εφραίμ, ο οποίος «τσακίστηκε» να γυρίσει από την Ρωσία γιά να παρευρεθεί στην τελευταία φάση των διαδικασιών της «περιπετείας» του, δεν είναι δυνατόν να την «κοπανήσει» και να κρύβεται, φυγόδικος εδώ κι εκεί, σαν κοινός εγκληματίας, διακυβεύοντας το κύρος και τη θέση του, όπως π.χ. ο διαβόητος Ψωμιάδης, ή «Αγαπούλας», προκειμένου ν’ αποφύγει την προφυλάκιση, η οποία, πλην των άλλων, θα τον ηρωοποιήσει, (μάλλον υπερβολικά), αφού η όποια κράτησή του δεν θα πραγματοποιηθεί, λόγω ονόματος, ηλικίας και κύρους, σε συνθήκες Κορυδαλλού ή Γιεντί Κουλέ, αλλά θα του δώσει προσχήματα να μιλάει γιά «σταυρούς μαρτυρίου» και άλλα τέτοια λαϊκίστικα και πονοψυχιάρικα! Εγώ, αν ήμουν ο Εφραίμ, πολύ ευχαρίστως θα το επιθυμούσα, αφού αυτές οι υπερβολικές δικαστικές αστειότητες πιό πολύ θα με «ανέβαζαν», παρά θα με «κατέβαζαν» στην παγκόσμια κοινή γνώμη και θα με καθιστούσαν «νεομάρτυρα» της χριστιανικής πίστης και θύμα πολιτικών παιχνιδιών!
Επίσης, πολύ γελοίος φαντάζει, γιά την περίπτωση, ο δεύτερος λόγος που δικαιολογεί μιά προφυλάκιση. Δηλαδή την πρόληψη διάπραξης νέων παρεμφερών «κακουργημάτων»! Αν είναι δυνατόν να σταθεί λογικά ένας τέτοιος παραλογισμός!!
Κοντολογίς, δεν υπήρχε κανένας λόγος να συρθεί, χριστουγεννιάτικα, ο ηγούμενος της Μονής Βατοπεδίου, σε μιά τέτοια περιπέτεια. Όταν μάλιστα δεκάδες άλλοι συγκατηγορούμενοί του γιά την ίδια υπόθεση έχουν, ήδη, απαλλαγεί.
Επισημαίνεται ότι η όλη ιστορία του, δήθεν, σκανδάλου αυτού, στην ουσία της δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία προσπάθεια αντιπερισπασμού στην πληθώρα των πραγματικών λοβιτούρων του πασοκικού εσμού. Όταν η χώρα όζει από την μπόχα των πάσης φύσεως Τσοχανταρέων, Μαντέληδων, Τσουκάτων, και λοιπών, που «κατασπάραξαν» σε μίζες και απάτες άφθονο δημόσιο χρήμα, αλλά και τόσων άλλων που κάνουν τώρα την «πάπια», μπας και διασωθούν διά της σιωπής, (γιά να μην πάω βαθύτερα στο χρόνο, σε Κουτσόγιωργες, πάμπερς, Κοσκωταίους, Μαυράκηδες κι Αντρέηδες), και όταν οι ίδιοι οι πασόκοι βουλευτές, παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειές τους, δεν μπόρεσαν να βρουν στοιχεία γιά υπουργούς της ΝΔ και αναγκάστηκαν να τους αθωώσουν, ο γέροντας Εφραίμ μας μάρανε!!!
Εδώ θα πρέπει να τονιστεί η διαφορά μεταξύ αθώωσης και παραγραφής. Ο Μαντέλης κι ο Τσοχαντζόπουλος, λαδιάρηδες όντες, την γλύτωσαν λόγω παραγραφής του αδικήματος. Όμως Ρουσόπουλοι, Δούκες, Κοντοί, ψηλοί και σία, αθωώθηκαν πανηγυρικά!
Πιστεύω πως η όλη ιστορία, στη γελοιότητά της, αποτελεί μία ακόμη ίντριγκα του βυθιζόμενου πασοκικού σκάφους, έμπνευση του «βαθέως» ΠΑΣΟΚ κι εφαρμογή μέσω του γνωστού «καλλιγωτή» των ψύλλων και των δικαστικών του διασυνδέσεων, προκειμένου να εμψυχωθεί το χαχολικόν πλήρωμά του. Κίνηση αντιπερισπασμού και αποπροσανατολισμού, που την πληρώνει ο Εφραίμ και… η κοινή λογική! Αυτή που λείπει απ’ το πασοκικό χαχολολόι. Όλους όσοι, στη φανατισμένη ανοησία τους, προτιμούν να αποδιαλυθεί η μισοδιαλυμένη χώρα, παρά να γλιτώσει από την «εμπνευσμένη» ηγεσία του προσφιλούς τους… Γιωργάκη και της λοιπής πασοκικής κομπανίας! Ο αείμνηστος Τσώρτσιλ επαληθεύεται και πάλι:
- Κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου