Βίοι παράλληλοι, ή "οι καιροί αναπλάθουν αλλήλους"!

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Η βλακώδης μπουφονική φαρσοκωμωδία, με τον κορεάτικο «θρήνο», που έκλεισε το κεφάλαιο Κιμ κ.λπ. στην Βορ. Κορέα, ανοίγοντας το νέο κεφάλαιο Κιμ κ.λπ.(!!), έφερε στο μυαλό μου, με αφορμή χθεσινό δημοσίευμα σε πρωινή εφημερίδα, ένα άλλο, ελληνικό αυτή τη φορά, δείγμα βλακώδους προσωπολατρίας. Στη στήλη γνωστού γιά την ποιότητα πνεύματος δημοσιογράφου, γράφτηκε μέρος ενός «επικού» ποιήματος (;) που «εμπνεύστηκε»  ο Γιάννης Ρίτσος, λάβρος, γεμάτος πόνο, έμπλεος συγκίνησης και απέραντου κομμουνιστικού φανατισμού και ορμής, επί τη αναγγελία του θανάτου του μεγάλου σφαγέα, του «πατερούλη» Στάλιν, τον Μάρτιο του ’53. Ένα αγλάισμα λιβανιστικής μπουρδολογίας, όχι μόνο στην ελληνική ποίηση, αλλά σ’ ολόκληρη την παγκόσμια λογοτεχνία!
   Ανέτρεξα -κάτι είχα ακούσει μικρός γιά το «ποίημα» αυτό- στα πλούσια οικογενειακά κομμουνιστικά αρχεία και κατάστιχα που διαθέτω και ξετρύπωσα, ολόκληρο, το σπαραχτικό λογοτεχνικό «αριστούργημα» που παραθέτω, ατόφιο κι αυτούσιο. Προς δόξα της παγκόσμιας ποιητικής κακογουστιάς, της φανατικής, κολλημένης, προσωπολατρίας και της διανοητικής μειονεξίας κάποιων παθιασμένων πρωταγωνιστών μιάς ταραγμένης, ιστορικά, εποχής.
   Αφού το τάλαντο δεν αποτελεί απαραίτητο συνοδευτικό ευφυΐας διατηρώ την ελπίδα πως ο δημιουργός του, στην μετέπειτα λογοτεχνική του διαδρομή, πιθανόν να κατάλαβε και να το κατέταξε στα ποιητικά του περιττώματα. Και, ίσως-ίσως, να ντρεπόταν γι’ αυτό.
   Απολαύστε το!

    ΙΩΣΗΦ ΒΗΣΑΡΙΟΝΟΒΙΤΣ ΣΤΑΛΙΝ

   - Όχι δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.
Ό Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε.
Είναι παρών ο Στάλιν,
στο παγκόσμιο πόστο του.
Ό Στάλιν ανεβάζει στις επάλξεις
των πέντε Ηπείρων
τις σημαίες τής ειρήνης.
Ό Στάλιν ετοιμάζει
με το σκόρπιο αλεύρι του κόσμου
ένα ολοστρόγγυλο καρβέλι υγείας.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.
   - Όσο κι' αν τα μονόφθαλμα κανόνια
στρέφουν το μαύρο ρύγχος τους
ίσα κατά την υψικάμινο της ελπίδας μας
ο Στάλιν αγρυπνεί
στο παγκόσμιο πόστο του.
Σώπα γιαγιά
και σκούπισε με το μαύρο τσεμπέρι σου τα μάτια σου.
Όταν σβύνει ή φωτιά σου κάτου απ’ το τσουκάλι σου
είναι ο Στάλιν πού σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου ν' ανάψει.
   - Όταν λείπει απ’ το τραπέζι μας το ψωμί
κι' απ’ το στρώμα μας τ' όνειρο
κι' απ’ το δώμα μας το λυχνάρι
είναι ο Στάλιν πού ανάβει τα μεγάλα
ηλεκτρικά στον ορίζοντα
κι' ακούμε κάτου απ’ τα τούνελ της νύχτας
την βουή των τραίνων.
πού μεταφέρουν λάδι και ψωμί και κάρβουνο στους πεινασμένους.
Γιατί ο Στάλιν είναι
ό πρωτογιός των προλετάριων
κι' ό Στάλιν είναι κι ο πατέρας τους.
Γιά τούτο κι' ο πιο μαύρος τοίχος
τής πιο μαύρης νύχτας
είναι γιομάτος απ’ τούς σωλήνες του φωτός.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες.
Οι αιώνες σκαρφαλώνουν
στην κορφή τής ψυχής του ν' ανασάνουν.
Μην πείτε πώς ο ήλιος ορφάνεψε.
Κυτάχτε.
Κάθε ήλιος και σελίδα —μέρα με την μέρα—
με τούς ήλιους των 74 χρόνων του,
έφτιαξε ένα χοντρό βιβλίο από ατσάλι
και τ' ακούμπησε στα γόνατα του κόσμου Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν.
Με τ' όνομά του ανοίγει ή Ιστορία τις Πύλες της στον Άνθρωπο.
Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν. το έργο του:
Λευτεριά.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες κι' ακούστε.
Πάνου απ’ την κόκκινη πλατεία στην εξέδρα του ήλιου.
Ό Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν μιλάει:
«Υπερασπίστε, λαοί, την Ειρήνη».


ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ 4-3-53

   Όπου η θεία τέχνη ανταμώνει την ανθρώπινη μα…ία και προχωρούν, χέρι-χέρι! Κρίμα, γιατί κάποτε εκτιμούσα τον άνθρωπο. Τον ποιητή του εξαίρετου «Επιταφίου» και της σπουδαίας «Ρωμιοσύνης»!
   Φαίνεται πως, ενίοτε, το τυφλό πάθος, πολιτικό ή άλλο, είναι ικανό να οδηγήσει και τον πιό ταλαντούχο δημιουργό στη γελοιότητα και ανυποληψία, αφού μπορεί να τον σπρώξει στο να «δημιουργεί» κάτι τέτοιες, (επιεικέστατα), αφελείς βλακείες, αναξιοπρεπή γλυψίματα και αηδή λογοπλαστικά ξεράσματα!
   Όταν ένα έργο τέχνης δημιουργείται βεβιασμένα, χάριν σκοπιμότητος, π.χ. πολιτικής, και υπό πίεση χρόνου, το αποτέλεσμα θα είναι από κακόγουστο έως γελοίο.
   - Γράφω γιατί πρέπει να γράψω και όχι γιατί μου ’ρθε να γράψω!
   Προϋποθέσεις μιάς ποιοτικής καλλιτεχνικής δημιουργίας είναι -πάνω απ' όλα- η ελευθερία σκέψης, (έμπνευση), του καλλιτέχνη, η ανεξάρτητη, σφαιρική, θεώρηση του υλικού και άυλου κόσμου γύρω του, τα πραγματικά και όχι «επιστρατευμένα» και κατευθυνόμενα ερεθίσματα και η αποδέσμευση από πιέσεις χρόνου.

   Αφού στην χώρα που γέννησε το φως, το πνεύμα και τον πολιτισμό, πριν από χιλιάδες χρόνια, γράφονται τέτοιες σαχλαμάρες από, υποτίθεται, καταξιωμένους πνευματικούς ανθρώπους, (έστω κι αν η καταξίωση «στήνεται», κυρίως, από ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, γεγονός που δικαιώνει τον μεγάλο Χατζηδάκι στο απόφθεγμά του περί των προϋποθέσεων επιτυχίας εν Ελλάδι -γιά να πετύχεις εδώ, είπε, πρέπει να είσαι ή κομμουνιστής ή π… ης- ), τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς από μιά εσαεί τριτοκοσμική χώρα που γεννά μόνο «άχεστους» (!) ηγέτες, όπως η Βόρεια Κορέα. Και πάλι καλά γι’ αυτήν. (Την Κορέα, εννοείται!).
   Η μόνη, μεγάλη, απορία που μένει γιά τον Ρίτσο, είναι πώς με τέτοια ποιητική αρλουμπολογία του ξέφυγε το Νόμπελ λογοτεχνίας του έτους 1968! όπου σίγουρα κάποια αριστερή «διανόηση» θα τον είχε προτείνει. Βεβαίως, το βραβείο Λένιν που του απονεμήθηκε το 1977, ήταν, όπως και να το κάνουμε, μιά κάποια ανταμοιβή και αναγνώριση! Πιό πολύ γιά το πιστό του νεροκουβάλημα στον κομμουνιστικό μύλο, παρά γιά την ποιητική του αξία και έργο. Αφού είναι γνωστό ποιοί, πώς και γιατί καταξιώνονται, κυρίως, σ’ αυτό το βραβείο.