Θέσεις - Απόψεις
Τώρα που κι οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές της μεγάλης φενάκης που λέγεται «παγκοσμιοποίηση», βιώνουν στο πετσί τους τις καταστροφικές συνέπειες των οικονομικώς συγκοινωνούντων δοχείων αυτού του αποτυχημένου πειράματος, έρχεται η ώρα της περίσκεψης και του απολογισμού. Μαζί με τους υπολογισμούς των ζημιών. Ο κόσμος μετράει, ήδη, τις πληγές του, έντρομος γιά τον αιφνιδιασμό του σήμερα και απογοητευμένος γιά τις προοπτικές του αύριο.
Η στήλη, ανέκαθεν ήταν και παραμένει αντίθετη σε κάθε ιδέα, σκέψη και φόρμουλα, που στοχεύει στην, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, «αγελοποίηση» που διαχέει και εκμηδενίζει το ανθρώπινο άτομο στο καζάνι του ανθρώπινου χυλού! Διαφωνεί και απορρίπτει κάθε ιδεολόγημα που υποτάσσει την ιδιαιτερότητα, την μοναδικότητα και την προσωπικότητα του ατόμου, ανεξαρτήτως μεγέθους και ειδικού βάρους και απεχθάνεται ό,τι μετατρέπει ένα σύνολο ανθρώπων σε «ανθρωπολόι». Κάθε έννοια απρόσωπης «μαζικότητος» της φέρνει αναγούλα και, στην πιθανότητα επικράτησης τέτοιων θεωριών, ανατριχίλα. Οι μυριάδες παρελαύνοντες, ομοιόμορφα ντυμένοι, με απόλυτη τάξη, ζύγιση, στοίχιση και συγχρονισμένο βήμα, ή οι χιλιάδες διαδηλούντες, δίκην αφρισμένης λαοθάλασσας, με άναρθρες κραυγές και υψωμένες γροθιές, την τρομάζουν, της δίνουν αίσθηση κακόγουστης χυδαιότητος και της προκαλούν ανασφάλεια και τρόμο.
Πίστευε, και πιστεύει, στην αξία, (οιαδήποτε και οσηδήποτε), του κάθε συγκεκριμένου ατόμου, την αυτοτέλεια, την μοναδικότητα και τις δυνατότητες συμμετοχής στην οικοδόμηση της κοινωνίας στην οποία ανήκει και την επικοινωνία, συνεργασία και συνεννόηση με τις «άλλες» κοινωνίες που συναποτελούν κάποια «άλλα» άτομα, που σκέφτονται αλλιώτικα και, πιθανότατα, λειτουργούν διαφορετικά. Η ισοπέδωση και ο καταναγκαστικός «συναγελασμός» αποτελούν, κατά τη γνώμη μου, το φερετζέ της ασημαντότητος των ανικάνων και το καταφύγιο της ανικανότητος και του φθόνου τους κατά των ικανών.
Το φαινόμενο είναι σύμφυτο με τον άνθρωπο και εκδηλώθηκε τους τελευταίους αιώνες, κυρίως, με το κομμουνιστικό πείραμα και την επιδίωξη προλεταριοποίησης των Ανθρώπων. Τα αποτελέσματα γνωστά και η αποτυχία του πειράματος πλήρης, γεγονός που αποδεικνύουν τα γελοία κατάλοιπα σε Βόρειο Κορέα, Κούβα και Βιρμανία και τα ποτάμια του αίματος που χύθηκαν, άδικα και εγκληματικά, σε Σοβιετική Ένωση, Κίνα, Καμπότζη και αλλαχού. Την θεωρητική χρεοκοπία του κομμουνιστικού μοντέλου την επιβεβαιώνουν, με τον καλύτερο και πειστικότερο τρόπο, οι ιδιοτελείς συμπεριφορές των περισσότερων Ελλήνων ψευτοκομμουνιστών, (μαζί με τις κουτοπόνηρες δικαιολογήσεις), τύπου Λιάνας Κανέλλη, που δείχνουν ότι οι «ξύπνιοι» και ικανοί πάντα βολεύονται, με προβολές, οφίτσια και Εκάλες, εις βάρος των μη ξύπνιων, αγνών ιδεολόγων, «δουλεύοντας» τα κορόιδα-οπαδούς τους με ωραία λόγια, φιλολαϊκές κορώνες και άλλα φούμαρα.
Αντίστοιχο αποτυχημένο μοντέλο της απέναντι «όχθης» αποτελεί η θεωρία της «παγκοσμιοποίησης», που οδηγεί, τελικά, τους λαούς σε αντίστοιχη μιζέρια και δυστυχία. Οικονομικό εφεύρημα της νηνεμίας εποχών «παχιών» αγελάδων, άρχισε να κλυδωνίζεται στην πρώτη μεγάλη φουρτούνα κι ετοιμάζεται, μισομπαταρισμένο όπως κατάντησε, γιά ολοκληρωτικό φούντο στην επερχόμενη καταιγίδα των «ισχνών». Άλλο ένα αποτυχημένο πείραμα, προϊόν άφρονης σκέψης κι επιπόλαιων χειρισμών, που μεταδίδει το μικρόβιο οικονομικής καχεξίας μιάς χώρας σε όλες τις υπόλοιπες, μολύνοντας, επικίνδυνα έως καταλυτικά, όλη την αλυσίδα του οικονομικού γκρουπ.
Χωρίς, δυστυχώς, το φαινόμενο να μπορεί να λειτουργήσει και αντίστροφα. Έτσι η οικονομική καλοκαιρία, π.χ. της Γερμανίας δεν μπολιάζει, γιά προφανείς λόγους, την χειμάζουσα αντίστοιχη της Ελλάδος.
Σήμερα, ολόκληρο το οικοδόμημα του ευρώ, κατ’ αρχήν, και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατ’ επέκταση, ταρακουνιέται συνθέμελα, τρίζει και απειλείται με θεαματική κατάρρευση. Θύμα του μοιραίου και πανανθρώπινου νόμου που θέλει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης να προβαδίζει παντός αισθήματος αλληλεγγύης και κάθε άλλου λογικού, ανθρωπίνου και ανθρωπιστικού μορφώματος. Όταν χτυπήσουν τα καμπανάκια του συναγερμού, κάθε ωραίο χαλί μετατρέπεται, εν ριπή οφθαλμού, σε θλιβερή κουρελού. Ήδη ο Βρετανός Κάμερον έφυγε από τη Σύνοδο των Βρυξελών με το πρώτο ξέφτι της Ε.Ε. στο χέρι! Η επάνοδος στην αυθυπαρξία και αυτονομία των, επί μέρους, κρατικών οικονομιών αποτελεί, ίσως, τη μόνη λύση γιά την αποφυγή ενός απολύτου και καθολικού ναυαγίου. Με ποικίλου μεγέθους αβαρίες γιά κάθε χώρα. Άλλη πολλές, άλλη λίγες. Στο μέλλον θα φανεί το μέγεθος της ζημιάς.
Ένα σκάφος με πολλά στεγανά διαμερίσματα δεν βουλιάζει, αν κάποιο απ’ αυτά παρουσιάσει ρήγμα, αφού θα πλημμυρίσει μόνον το διαμέρισμα αυτό. Αν, όμως, το σκάφος δεν διαθέτει τέτοια στεγανά, αλλά έχει μονοκόμματα ύφαλα, η παραμικρότερη τρύπα, κάπου, θα το στείλει στον πάτο αύτανδρο!
Δυστυχώς, οι υπολογισμοί, κάποτε, των Αντενάουερ, Ντε Γκωλ, Σπάακ, Ντε Γκάσπερι και σία, δεν μέτρησαν τα σημερινά αδιέξοδα. Ίσως να μην ήσαν δυνατές τόσο μακροχρόνιες προβλέψεις. Όμως τους μεγάλους πολιτικούς τους χαρακτηρίζουν, μεν, οι οραματισμοί κα τα μεγάλα έργα αλλά, τελικά, τους κρίνει η Ιστορία, εκ του αποτελέσματος. Και ή τους δικαιώνει, ή τους απορρίπτει. Η Ευρώπη κι ο Δυτικός Κόσμος, γενικότερα, βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού, μπροστά σ’ ένα αποφασιστικό σταυροδρόμι. Ο καιρός θα δείξει προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα και τι κόσμος θα προκύψει….
Τώρα που κι οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές της μεγάλης φενάκης που λέγεται «παγκοσμιοποίηση», βιώνουν στο πετσί τους τις καταστροφικές συνέπειες των οικονομικώς συγκοινωνούντων δοχείων αυτού του αποτυχημένου πειράματος, έρχεται η ώρα της περίσκεψης και του απολογισμού. Μαζί με τους υπολογισμούς των ζημιών. Ο κόσμος μετράει, ήδη, τις πληγές του, έντρομος γιά τον αιφνιδιασμό του σήμερα και απογοητευμένος γιά τις προοπτικές του αύριο.
Η στήλη, ανέκαθεν ήταν και παραμένει αντίθετη σε κάθε ιδέα, σκέψη και φόρμουλα, που στοχεύει στην, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, «αγελοποίηση» που διαχέει και εκμηδενίζει το ανθρώπινο άτομο στο καζάνι του ανθρώπινου χυλού! Διαφωνεί και απορρίπτει κάθε ιδεολόγημα που υποτάσσει την ιδιαιτερότητα, την μοναδικότητα και την προσωπικότητα του ατόμου, ανεξαρτήτως μεγέθους και ειδικού βάρους και απεχθάνεται ό,τι μετατρέπει ένα σύνολο ανθρώπων σε «ανθρωπολόι». Κάθε έννοια απρόσωπης «μαζικότητος» της φέρνει αναγούλα και, στην πιθανότητα επικράτησης τέτοιων θεωριών, ανατριχίλα. Οι μυριάδες παρελαύνοντες, ομοιόμορφα ντυμένοι, με απόλυτη τάξη, ζύγιση, στοίχιση και συγχρονισμένο βήμα, ή οι χιλιάδες διαδηλούντες, δίκην αφρισμένης λαοθάλασσας, με άναρθρες κραυγές και υψωμένες γροθιές, την τρομάζουν, της δίνουν αίσθηση κακόγουστης χυδαιότητος και της προκαλούν ανασφάλεια και τρόμο.
Πίστευε, και πιστεύει, στην αξία, (οιαδήποτε και οσηδήποτε), του κάθε συγκεκριμένου ατόμου, την αυτοτέλεια, την μοναδικότητα και τις δυνατότητες συμμετοχής στην οικοδόμηση της κοινωνίας στην οποία ανήκει και την επικοινωνία, συνεργασία και συνεννόηση με τις «άλλες» κοινωνίες που συναποτελούν κάποια «άλλα» άτομα, που σκέφτονται αλλιώτικα και, πιθανότατα, λειτουργούν διαφορετικά. Η ισοπέδωση και ο καταναγκαστικός «συναγελασμός» αποτελούν, κατά τη γνώμη μου, το φερετζέ της ασημαντότητος των ανικάνων και το καταφύγιο της ανικανότητος και του φθόνου τους κατά των ικανών.
Το φαινόμενο είναι σύμφυτο με τον άνθρωπο και εκδηλώθηκε τους τελευταίους αιώνες, κυρίως, με το κομμουνιστικό πείραμα και την επιδίωξη προλεταριοποίησης των Ανθρώπων. Τα αποτελέσματα γνωστά και η αποτυχία του πειράματος πλήρης, γεγονός που αποδεικνύουν τα γελοία κατάλοιπα σε Βόρειο Κορέα, Κούβα και Βιρμανία και τα ποτάμια του αίματος που χύθηκαν, άδικα και εγκληματικά, σε Σοβιετική Ένωση, Κίνα, Καμπότζη και αλλαχού. Την θεωρητική χρεοκοπία του κομμουνιστικού μοντέλου την επιβεβαιώνουν, με τον καλύτερο και πειστικότερο τρόπο, οι ιδιοτελείς συμπεριφορές των περισσότερων Ελλήνων ψευτοκομμουνιστών, (μαζί με τις κουτοπόνηρες δικαιολογήσεις), τύπου Λιάνας Κανέλλη, που δείχνουν ότι οι «ξύπνιοι» και ικανοί πάντα βολεύονται, με προβολές, οφίτσια και Εκάλες, εις βάρος των μη ξύπνιων, αγνών ιδεολόγων, «δουλεύοντας» τα κορόιδα-οπαδούς τους με ωραία λόγια, φιλολαϊκές κορώνες και άλλα φούμαρα.
Αντίστοιχο αποτυχημένο μοντέλο της απέναντι «όχθης» αποτελεί η θεωρία της «παγκοσμιοποίησης», που οδηγεί, τελικά, τους λαούς σε αντίστοιχη μιζέρια και δυστυχία. Οικονομικό εφεύρημα της νηνεμίας εποχών «παχιών» αγελάδων, άρχισε να κλυδωνίζεται στην πρώτη μεγάλη φουρτούνα κι ετοιμάζεται, μισομπαταρισμένο όπως κατάντησε, γιά ολοκληρωτικό φούντο στην επερχόμενη καταιγίδα των «ισχνών». Άλλο ένα αποτυχημένο πείραμα, προϊόν άφρονης σκέψης κι επιπόλαιων χειρισμών, που μεταδίδει το μικρόβιο οικονομικής καχεξίας μιάς χώρας σε όλες τις υπόλοιπες, μολύνοντας, επικίνδυνα έως καταλυτικά, όλη την αλυσίδα του οικονομικού γκρουπ.
Χωρίς, δυστυχώς, το φαινόμενο να μπορεί να λειτουργήσει και αντίστροφα. Έτσι η οικονομική καλοκαιρία, π.χ. της Γερμανίας δεν μπολιάζει, γιά προφανείς λόγους, την χειμάζουσα αντίστοιχη της Ελλάδος.
Σήμερα, ολόκληρο το οικοδόμημα του ευρώ, κατ’ αρχήν, και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατ’ επέκταση, ταρακουνιέται συνθέμελα, τρίζει και απειλείται με θεαματική κατάρρευση. Θύμα του μοιραίου και πανανθρώπινου νόμου που θέλει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης να προβαδίζει παντός αισθήματος αλληλεγγύης και κάθε άλλου λογικού, ανθρωπίνου και ανθρωπιστικού μορφώματος. Όταν χτυπήσουν τα καμπανάκια του συναγερμού, κάθε ωραίο χαλί μετατρέπεται, εν ριπή οφθαλμού, σε θλιβερή κουρελού. Ήδη ο Βρετανός Κάμερον έφυγε από τη Σύνοδο των Βρυξελών με το πρώτο ξέφτι της Ε.Ε. στο χέρι! Η επάνοδος στην αυθυπαρξία και αυτονομία των, επί μέρους, κρατικών οικονομιών αποτελεί, ίσως, τη μόνη λύση γιά την αποφυγή ενός απολύτου και καθολικού ναυαγίου. Με ποικίλου μεγέθους αβαρίες γιά κάθε χώρα. Άλλη πολλές, άλλη λίγες. Στο μέλλον θα φανεί το μέγεθος της ζημιάς.
Ένα σκάφος με πολλά στεγανά διαμερίσματα δεν βουλιάζει, αν κάποιο απ’ αυτά παρουσιάσει ρήγμα, αφού θα πλημμυρίσει μόνον το διαμέρισμα αυτό. Αν, όμως, το σκάφος δεν διαθέτει τέτοια στεγανά, αλλά έχει μονοκόμματα ύφαλα, η παραμικρότερη τρύπα, κάπου, θα το στείλει στον πάτο αύτανδρο!
Δυστυχώς, οι υπολογισμοί, κάποτε, των Αντενάουερ, Ντε Γκωλ, Σπάακ, Ντε Γκάσπερι και σία, δεν μέτρησαν τα σημερινά αδιέξοδα. Ίσως να μην ήσαν δυνατές τόσο μακροχρόνιες προβλέψεις. Όμως τους μεγάλους πολιτικούς τους χαρακτηρίζουν, μεν, οι οραματισμοί κα τα μεγάλα έργα αλλά, τελικά, τους κρίνει η Ιστορία, εκ του αποτελέσματος. Και ή τους δικαιώνει, ή τους απορρίπτει. Η Ευρώπη κι ο Δυτικός Κόσμος, γενικότερα, βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού, μπροστά σ’ ένα αποφασιστικό σταυροδρόμι. Ο καιρός θα δείξει προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα και τι κόσμος θα προκύψει….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου