Το σεξ κι ο «σεξισμός» στην πολιτική.

Η αξία του αρχέγονου, του αυθεντικού, του χειροποίητου σεξ. 

Η νηνεμία πριν την θύελλα

 

    Όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και στις πολιτικές συμπεριφορές, υπάρχουν δύο όψεις. Η σοβαρή και η… σοβαρότερη.

   Τελευταίως γίνεται πολύς λόγος, και ντόρος, με την ανάμειξη του «σεξ» στο φέρσιμο των μελών του Κοινοβουλίου και ιδίως στα «κονταροχτυπήματα» ετερόφυλων βουλευτών. Και με το παραμικρό, το ωραίο φύλο διαμαρτύρεται γιά… «σεξισμό», «σεξιστική συμπεριφορά» και άλλες τέτοιες συμπλεγματικές κουτοπονηριές που προδίδουν έλλειψη στέρεων επιχειρημάτων και αδυναμία αντιπαράθεσης με ίσους όρους και με δεδομένη την πολυθρύλητη ισότητα των δύο φύλων. Γράφω «παραμικρό» και όχι «ψύλλου πήδημα» γιά προφανείς… λόγους και αποφυγή άδικων συνειρμών!

    

   Από τη σοβαρή τους πλευρά ορώμενα τα πράγματα, δεν καταλαβαίνω γιατί λέξεις και φράσεις, όπως λ.χ. «ολοκληρώνω κ. Πρόεδρε», «αφήστε με να ολοκληρώσω», «ολοκληρώστε, παρακαλώ» και άλλα τέτοια συναφή, όταν λέγονται από άντρες, ή απευθύνονται σ’ αυτούς, έχουν καλώς και κανείς δεν τους δίνει σημασία, αλλά όταν μπαίνει στη μέση και πρωταγωνιστεί στη συζήτηση γυναίκα, τότε το πράγμα… αλλάζει και το μειδίαμα, ή ο καγχασμός, θα πρέπει να συνοδεύει την σχετική αναφορά και να στέλνει το μυαλό… αλλού! Δηλαδή, αν θέσουμε το ζήτημα σε βάση… πονηρή, οι άντρες… δεν «ολοκληρώνουν» ποτέ;

    

   Από την σοβαρότερη, τώρα, σκοπιά του θέματος, υπάρχει όντως σεξουαλικό πρόβλημα σε ορισμένα πρόσωπα και είναι λυπηρό το ότι απουσιάζει από την παρούσα Βουλή ο κ. Ασκητής. Ως αρμοδιότερος πάντων θα έδινε την επιστημονική ερμηνεία κάποιων φαινομένων, αλλά και, το σπουδαιότερο, τις δέουσες οδηγίες θεραπείας τους.

   

    Αναφέρομαι, κατ’ αρχήν, στον μεγάλο Έλληνα συγγραφέα και σπουδαίο λαϊκό φιλόσοφο, τον Νίκο Καζαντζάκη, και ανασύρω από τη μνήμη ένα απόφθεγμά του. Μάλλον λόγια που έβαλε στο στόμα του Ζορμπά. (Επ’ αυτού δεν παίρνω όρκο γιατί τα βιβλία του Καζαντζάκη τα διάβασα πάνω από μισό αιώνα πριν και ίσως μπερδεύω τα πρόσωπα). Είπε λοιπόν ο σοφός Καζαντζάκης, σε ελεύθερη απόδοση: «Ο Θεός είναι Πανάγαθος και μ’ ένα σφουγγάρι συγχωρεί και σβήνει όλες τις αμαρτίες που είναι γραμμένες στον μαυροπίνακα του μητρώου σου. Όλες εκτός από μία. Ν’ αφήσεις...  «παραπονεμένη» γυναίκα»!

   Αποδεχόμενος πλήρως τον παραπάνω αφορισμό, είναι οφθαλμοφανές πως σε κάποιες συμπεριφορές κυριών στη Βουλή, αυτό το «παράπονο» είναι πέρα γιά πέρα υπαρκτό, ογκώδες και… αβάστακτο! Όμως αυτοί που θα λογοδοτήσουν γι’ αυτό το «αδίκημα» στον Μεγαλοδύναμο, όταν έρθει η ώρα τους, πιστεύω πως θα αθωωθούν καθ’ όσον θα προτάξουν ατράνταχτα δικαιολογητικά.

    

   Κάποιοι ψίθυροι που ακούστηκαν γιά τα πραγματικά αίτια «εμφυλίων» συρράξεων και αποχωρήσεων, λόγω άρνησης ικανοποιήσεως τέτοιων… «παραπόνων», από κατ’ εξοχήν ειδήμονα τεραστίας σχετικής εμπειρίας, (μέσα στη μισή Αθήνα αρνήθηκε, πεισματικά, να συμπεριλάβει -γιά καθαρά θεραπευτικούς λόγους- και μία «απότιστη» συντρόφισσα), ελέγχονται ως ανακριβείς και κακοήθεις. Όπως επίσης και η οργισμένη αντίδρασή του, αν και «ειδικού», στις απεγνωσμένες κομματικές εκκλήσεις γιά… συνδρομή:

   - Αυτή δεν «παίρνεται» με τίποτα! Ούτε με σφαίρες! Εξ ου  και το βελούδινο διαζύγιό του με την παράταξη.

    

   Κατόπιν των ανωτέρω ανατρέχω, διά την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων, στο γνωστό ανέκδοτο του κουμπάρου και της κουμπάρας, όπου το… «πράμα» της δεύτερης, συνεχώς μετακινούμενο -μπρος, πίσω- στερούσε την απόλαυση ψαριού στην οικογένεια του πρώτου και συμπεραίνω εκ του ασφαλούς, πως αν δεν αρθούν τα… «παράπονα», με την αυτοθυσία κάποιου δυστυχούς ηρωικού εθελοντού, («…. και τώρα φέρτε μου την αρκούδα να την σκοτώσω!!»), η Βουλή δεν πρόκειται να ηρεμήσει και να εξασφαλιστεί η ομαλή της λειτουργία.

    

   Και αν δεν πιστεύετε, ρωτήστε και τον κ. Ασκητή. Είμαι σίγουρος πως θα συμφωνήσει.