Οι Έλληνες … Νταγιάκ!

Επικαιρότης

   Το Βόρνεο είναι ένα από τα μεγαλύτερα νησιά του κόσμου, το 3ο, νομίζω. Κάπου στα βάθη του ζουν απομονωμένες από τον γύρω κόσμο και, φυσικά, τον πολιτισμό κάποιες ομάδες φυλών, οι Νταγιάκ. Διαθέτουν δική τους κουλτούρα και δικό τους τρόπο ζωής, μακριά από τα σύγχρονα κρατούντα. Με τα δικά τους ήθη κι έθιμα και τους δικούς τους κανόνες δικαίου και…. διατροφής!

   Μικρόσωμα, ήρεμα ανθρωπάκια, ζαρωμένα και κακομούτσουνα, που από νεαρής ηλικίας σπάνια διατηρούν ακέραια την οδοντοστοιχία τους. Μοιάζουν πολύ φιλειρηνικοί και φιλήσυχοι, καθώς η επίσκεψη και συζήτηση με όλο το οικογενειακό τσούρμο μέσα στην καλύβα, καθισμένοι όλοι κατάχαμα, εξελίσσεται σε πολύ φιλικούς τόνους. Ενδιαφέρουσα και πρόσχαρη.

   Ώσπου το βλέμμα μου πέφτει ψηλά, στην περίμετρο της καλύβας, όπου φιγουράρουν κρεμασμένα, το ένα δίπλα στο άλλο, πλήθος από μικρά μαύρα κεφαλάκια, μεγέθους γροθιάς. Η πρώτη εντύπωση στέλνει την σκέψη στην πατροπαράδοτη ινδονησιάνικη επιτηδειότητα στις καλές τέχνες, μεταξύ των οποίων και το σκάλισμα του ξύλου, αφού το μαύρο χρώμα των μινιατουρίστικων κεφαλών, παρέπεμπε ευθέως στον έβενο, που αφθονεί στο νησί.

   Η έμφυτη περιέργεια κι η δίψα γιά γνώση κάθε ιδιόμορφου και ιδιότροπου νίκησε την, επίσης, έμφυτη άπωση, αηδία και τρόμο σε κάθε μακάβριο συναπάντημα. Τα κεφαλάκια, μου εξήγησαν, ήσαν μουμιοποιημένα κατάλοιπα… αυθεντικών ανθρώπων. Ό,τι περίσσεψε δηλαδή, αφού οι… κάτοχοί τους εκολατσίστηκαν κανονικότατα από την… πρόσχαρη οικογένεια που, αφελέστατα, φυσικότατα και πολύ πρόσχαρα, μου περιέγραφαν τα… κατορθώματά τους στο κυνήγι των θυμάτων, τη σύλληψη, τον αποκεφαλισμό, το μαγείρεμα και, τελικά, την επεξεργασία μετατροπής του κεφαλιού τους σε…. μπιμπελό!! Το κύρος κι η εκτίμηση της κάθε οικογένειας στο χωριό είναι ευθέως ανάλογα με το πλήθος των ανηρτημένων κεφαλών στην καλύβα τους!
   Με την τρίχα κάγκελο σκαρφάλωσα και είδα από κοντά το περίτεχνο αποτέλεσμα! Μιά θαυμαστή και πανάρχαια τεχνική κονιορτοποιεί τα κόκαλα του κρανίου, χωρίς να το καταστρέψει εξωτερικά. Με μακριές λαβίδες κι έξοχη χειρουργική δεινότητα «αδειάζουν» το περιεχόμενο, και σαν παλιό δερμάτινο πουγκί, το γεμίζουν πυρωμένη άμμο. Έτσι προκύπτει το κατάμαυρο, συρρικνωμένο κεφαλάκι, του οποίου η περαιτέρω παραμόρφωση μπερδεύεται και χάνεται μέσα στη γενική ασχήμια των φυλών. Μακάβριες καρικατούρες!

   Τώρα θα μου πείτε, γιατί θυμήθηκα αυτή την εποχή τέτοιες ανατριχιαστικές εικόνες;

   Μήπως όλα αυτά τα κανιβαλίστικα που βγαίνουν σήμερα στη φόρα, (τυχαία, άραγε;), οι χυδαίες κι αγοραίες ανταλλαγές ύβρεων και απειλών, εκατέρωθεν, με λαχαναγορίτικες εκφράσεις, μεταξύ των αμαρτωλών συγκοινωνούντων δοχείων πολιτικής, δημοσιογράφων και τρωκτικών, αποτελεί απλή σύμπτωση, ή μήπως η μνήμη οδηγείται από κάποιον υποσυνείδητο συνειρμικό συσχετισμό;

   Υ.Γ. Γιά μιά ακόμη φορά, μέσα στον βόρβορο που συνεχώς αποκαλύπτεται απειλητικός, δηλητηριώδης και αποδιοργανωτικός του όποιου πολιτικού στοιχείου από το σάπιο, συνολικά, σύστημα που μπορεί να στέκεται ακόμη όρθιο και του πλήρους αποχαυνωτικού αποπροσανατολισμού του παραπαίοντος λαού, στην όζουσα διαπλοκή των πολιτικών με τους μεγαλοεκδότες και μεγαλοεργολάβους, έλαμψε η ευπρεπής μεγάλη κυρία της δημοσιογραφίας Κυρία Κατερίνα Ακριβοπούλου. Μορφωμένη, σοβαρή, εύστοχη και ακέραιη δημοσιογράφος. Γι’ αυτό και αλεξικέραυνο όλων των κεραυνών και μύδρων της φαυλότητος του συναφιού της και όχι μόνο.