Αλληλεγγύη, σύμπνοια και άλλα παραμύθια!

Σκέψεις

   Λένε πολλοί πως η κρίση, κάθε κρίση, γεννά ευκαιρίες. Στη λογική του «ουδέν κακόν, αμιγές καλού». Όμως, όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα, έτσι κι αυτή η μεγάλη αλήθεια υπόκειται σε παρερμηνείες, διαστρεβλώσεις και αλά κάρτ τοποθετήσεις, κατά το δοκούν, που συνηθέστατα έχουν πολιτική διάσταση και κομματική σκοπιμότητα. Η ανθρώπινη ιδιοτέλεια, κουτοπονηριά και μπαμπεσιά δουλεύει στο φουλ, ιδίως όταν τα πράγματα στραβώνουν πολύ, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της.

   Η πρώτη και βασική ευκαιρία που γεννά μιά μεγάλη και γενική κρίση, όπως η παρούσα, είναι η ευκαιρία ενδοσκόπησης, απολογισμού και αλλαγής πλεύσης, όταν και όπου διαπιστώνεται το λανθασμένο της προηγούμενης. Αυτό αποτελεί και ζητούμενο και ευκταίο.

   Όμως έναντι αυτού, του απολύτως λογικού και χρήσιμου, τί βλέπουμε να γίνεται;

   Η κάθε τάξη, η κάθε κοινωνική ομάδα, το κάθε συνδικάτο, η κάθε συντεχνία, η κάθε τοπική κοινωνία αλλά και το κάθε μεμονωμένο άτομο, προβάλλει τα δικά του δίκαια, τις δικές του προτεραιότητες, τις δικές του απαιτήσεις. Όλοι, και έκαστος ξεχωριστά, διαγκωνίζονται στην υπερπροβολή της «ιδιαιτερότητος» των δικών του «πολύτιμων» υπηρεσιών και της «ανώτερης» κοινωνικής προσφοράς και ζητούν από την πολιτεία, ως πιο ίσοι από τους υπόλοιπους…. ίσους, να «σκύψει» πάνω από το δικό τους πρόβλημα και να ικανοποιήσει το δικό τους δικαιότερο… «δίκιο»!

   Έτσι παραγνωρίζεται πως και η μεγαλύτερη μηχανή έχει ανάγκη και το μικρότερο εξάρτημά της, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να λειτουργήσει.

   Δυστυχώς η μακρά περίοδος καλοπέρασης, της πνευματικής ραστώνης, της ήσσονος προσπαθείας, των 4χ4 με τα αχρησιμοποίητα πέδιλα του σκι και της φιγούρας στην οροφή, της αραχτής και αδικαιολογήτως πανάκριβης φραπεδιάς, της χρήσης «ανταλλακτικών» εργατικών χεριών από χώρες του τρίτου κόσμου, των «εορτοδάνειων»  και «διακοποδάνειων» και της «δανεικής»… αστακομακαρονάδας, απονεύρωσε κάθε διάθεση παραγωγικής εργασίας και απονέκρωσε κάθε έννοια κοινωνικής αλληλεγγύης. Το «εμείς» διαλύθηκε και χάθηκε διυλιζόμενο μέσα στο «εγώ» και το αρχαίο σύνθημα, ο άριστος των οιωνών, το «αμύνεσθαι περί πάτρης», υπέστη μικρόν αναγραμματισμό, (λόγω και της γενικής αγραμματοσύνης που επικρατεί στη χώρα), και το «πάτρης» έγινε «πάρτης»!

   Όμως με τέτοια μυαλά και τέτοιες συμπεριφορές, πώς μπορεί να πάει ο τόπος μπροστά;

   Θυμάμαι, από στενότατο συγγενικό πρόσωπο που εργαζόταν στην Εθνική Τράπεζα, πως τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και μέχρι να στρώσει η ελληνική οικονομία, οι αμοιβές στην Τράπεζα, από διευθυντή μέχρι κλητήρα, ήσαν όλες ίδιες! Μισθός με το κεφάλι και όχι με τη θέση! Σκοπός η επιβίωση και οι ανάγκες κοινές γιά όλους.

   Η στήλη εύχεται να μην φτάσουμε σε τέτοιες καταστάσεις, όμως αν χρειαστεί ας μην αποκλείεται κι αυτό και καλό θα είναι, σε κάποιο πίσω μέρος του μυαλού μας, να υπάρχει σαν απώτερο ενδεχόμενο. Σκόπιμο είναι να συνηθίζουμε και σε μιά τέτοια ιδέα, γιά να μην ξαναπιαστούμε πάλι «μωρές παρθένες». Ο μιθριδατισμός έχει και τα καλά του!

   Πάντως, εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση της χώρας, (στο απόλυτο μηδέν), οι ιδεολογίες μοιάζουν απογυμνωμένες από δυνατότητες εναλλακτικής λύσεως, («Δει δη χρημάτων….»), και οι πολιτικές κόντρες και αντιπαλότητες φαντάζουν, τουλάχιστον, αστείες, αφού η ίντριγκα, το ψεύδος κι η ιδιοτέλεια είναι προφανείς. Οι δε πολιτικοί εμπίπτουν, ως συμπαθής… «κοινωνική συνομοταξία», στην ίδια προαναφερθείσα χορεία που διαγκωνίζεται κι αυτή γιά τα… δικαιώματά της!

   Εκείνο που, τραγικά, λείπει από τη σύγχρονη Ελλάδα, είναι η τάξη των εθνικών ευεργετών. Άτομα σαν τον Σίνα, τον Αβέρωφ, τον Βαρβάκη, κ.λπ., των οποίων η πατριωτική φλόγα έδωσε παράδειγμα και κίνητρο προσφοράς και ο παράς τους μαγιά αναγέννησης.

   Σημείο κι αυτό των καιρών, όπου η ύλη επικρατεί, κατά κράτος, του πνεύματος και το συναίσθημα συντρίβεται από την αδιαφορία και το ατομικό συμφέρον. Κρίμα!