Επικαιρότης
Ποτέ μου δεν συμφωνούσα με το θεσμό της απεργίας, ως μέσον διεκδίκησης. Πάντα τον θεωρούσα έναν εκβιαστικό τρόπο εκπλήρωσης δικαίων, έστω, αιτημάτων. Πίστευα μόνο στο διάλογο και την συνεννόηση και όχι στη σύγκρουση, πράγμα που πίστευα ότι είναι εφικτή σε κάθε πολιτισμένη κοινωνία, κάτι το ουτοπιστικό, όπως προκύπτει, γιά την ελληνική.
Όσο δε, θυμάμαι εαυτόν, (δυστυχώς πολύ καλά και επί μακρότατο διάστημα), οι πλείστες των απεργιών ήσαν καταχρηστικές και άδικες. Με παράλογους ή μαξιμαλιστικούς στόχους και έξαλλες ή εγωιστικές συντεχνιακές αναφορές.
- Τα ταξικά οικονομικά μου αιτήματα να ικανοποιηθούν και…. «γαία πυρί μιχθήτω»!
Έτσι παρακολούθησα την Αθήνα να στενάζει, κατ’ επανάληψη, κάτω από τόνους σκουπιδιών γιά το δίκαιο, έστω, χατίρι μιάς χούφτας εργαζομένων, τα κρητικά αγροτικά προϊόντα να σαπίζουν στα φορτηγά, επειδή οι ναυτεργάτες…. διεκδικούν και πάει λέγοντας.
Παλαιότερα, όταν το παιχνίδι παιζόταν πιό κομψά και πιό υποκριτικά, οι απεργοί «κατέβαζαν» μιά μακριά λίστα «θεσμικών», τάχα, αιτημάτων και στο τέλος έβαζαν και 1-2 οικονομικά. Όταν η κυβέρνηση τους ικανοποιούσε τα τελευταία, η απεργία λυνόταν αυτόματα και όλα τα προηγούμενα πετιόνταν στα σκουπίδια!
Βέβαια, γιά να μην χαρακτηριστώ υπερβολικός κι απόλυτος, σε κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις, μιά απεργία είναι και θεμιτή και σκόπιμη, π.χ. η πανεργατική στην Κατοχή, ή κάποιες ανάλογες, όταν ψυχορραγούσε η Χούντα!
Τον σημερινό, όμως, απεργιακό καταιγισμό ομολογώ πως δεν τον καταλαβαίνω και τον θεωρώ, πέρα για πέρα, ανόητο, ατελέσφορο και αυτοκαταστροφικό. Θυμίζει εκείνον που έκοψε τα….. του γιά να τιμωρήσει τη γυναίκα του! Αφού είναι πασίγνωστο πως σε όλα, ανεξαιρέτως, τα κρατικά -και ιδιωτικά- ταμεία δεν υπάρχει… σάλιο! (Όπως είπε κάποτε κι ο "Ξανθόπουλος" της πολιτικής, το παιδί του λαού, Ανδρ. Λοβέρδος).
Κατά συνέπειαν κάθε απεργιακή διεκδικητική κινητοποίηση καθίσταται, εκ των πραγμάτων, μάταια αφού σκοντάφτει στην καταλυτική «ένσταση του Μενίππου». (Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος). Και διακόσια χρόνια να απεργούν οι πάντες, κανείς δεν πρόκειται να πάρει μία! Από πού;
Απλά, χάνονται ώρες εργασίας, μειώνεται η εθνική παραγωγή, οι πολύτιμες εξαγωγές, η ανταγωνιστικότητα, η αξιοπιστία, η προσδοκία ανάκαμψης! Όλα πάνε πίσω και η κατάσταση γίνεται χειρότερη. Τουλάχιστον οι κινητοποιήσεις αν στόχευαν στη μείωση των αποδοχών των μελών του συστήματος διοικήσεως, όλων των βαθμίδων, κάποιο νόημα θα είχαν.
Τελικά, από όλο αυτό το «μακελειό», ποιός ωφελείται; Ποιός σκοπός εξυπηρετείται, αν μη τι άλλο, παρά η, και με τη βούλα, πτώχευση της χώρας και επιστροφή της σε εθνικό νόμισμα.
Όσο δύσκολη κι αν είναι η κατάσταση και όσο επώδυνα τα μέτρα, τέτοιες ενέργειες την κάνουν χειρότερη, αφού είναι αδύνατον να την βελτιώσουν! Στην κατάσταση που έχει περιέλθει ο τόπος μία μόνο λέξη έχει ουσιαστική αξία και χρησιμότητα. Η λέξη «δουλειά»!
Γιά μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ο εγωισμός, ο φαβοριτισμός, η έλλειψη αλληλεγγύης και η αδιαφορία του ενός γιά τον άλλον. Σήμερα όλοι την πάρτη τους βλέπουν και στο βόλεμά τους προσβλέπουν. Δυστυχώς! Ο θάνατός σου η ζωή μου.
- «Εγώ να γλιτώσω, εγώ να προηγηθώ, αφού είμαι ο καλύτερος, ο χρησιμότερος, ο…., ο….., ο περιούσιος και συ κόψε το σβέρκο σου!
Αυτό το μπαράζ των επερχόμενων απεργιών είναι βλακώδες! Ναι βλακώδες, όπως βλακώδες είναι κάθε τί που φέρνει αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο. Η απελπισία και η απόγνωση δεν επαρκούν, ως δικαιολογία.
Επόμενο βήμα, ο κανιβαλισμός. Καλομελέτα κι έρχεται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου