Τα σκαμπίλια κι οι κρανιοεγκεφαλικές επιπτώσεις τους!

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Παρακολούθησα την Παρασκευή, (όσο άντεξα δηλαδή), σε πρωινή εκπομπή, την πληθωρική συντρόφισσα Λιάνα. Ναι, εκείνη την εκπρόσωπο της τοπικής του ΚΚΕ Εκάλης!

   Όπως πάντα ήταν ποταμός και με άψογα, κυριολεκτικά, ελληνικά. (η αλήθεια νά λέγεται, οποθενδήποτε προερχομένη!).

   Σε γενομένη ερώτηση του σχολιαστή γιά το φόνο του πρέσβη των ΗΠΑ στη Λιβύη, η συντρόφισσα απογειώθηκε, σαν Σογιούζ προ Πούτιν!

   Προσπάθησα, επιστρατεύοντας όσες νοητικές δυνάμεις μου απέμειναν, να την παρακολουθήσω, αλλά στάθηκε αδύνατον!

   Ιδίως όταν άρχισε τις γεωπολιτικές και κοινωνικοπολιτικές της σαλάτες με εκείνες τις θεσπέσιες λεκτικές φιοριτούρες και τα περίπλοκα υπονοούμενα, που μόνο αυτή ξέρει να ξεφουρνίζει με θολοκουλτουριάρικο ύφος, (ατιμούλι!, τύφλα να ’χουν ο κ. Ευφράδειας κι ο «σανοπώλης-υιός», μαζί), με μπέρδεψε και έκανε όλα τα λαμπάκια του μυαλού μου ν’ αναβοσβήνουν με μανία!

   Δεν το άντεξα και άλλαξα κανάλι. Με τη διαπίστωση πως η μοιραία συνάντησή της με τον γνωστό αλάστορα της ακροδεξιάς, τον μέγα εθναμύντορα Ηλία, υπήρξε μοιραία και δυσμενώς καθοριστική γιά το μέλλον όλων μας.

   Γι’ αυτήν, βασικά, λόγω της βαριάς διάσεισης που της προκάλεσε η πολιτισμένη «ιδεολογική» τους διαμάχη και της ανήκεστου βλάβης, που είχε μεν  ανέκαθεν, αλλά επιδεινώθηκε από την «πειστικότητα της δεξιάς» …. «κροσσέ-επιχειρηματολογίας» του Λιάκου!

   Γιά μας τους υπόλοιπους δε, άκρως βασανιστική, αφού το ν’ αντέξεις τη ρητορεία της Λιάνας, (όσο και να το κάνεις), πάντα ήθελε κάποια ψυχική αντοχή. Σκέψου τώρα!