Επιστροφή στις ρίζες.

Στοχασμοί

   Σήμερα δεν έχει πολιτική επισκόπηση και αναλύσεις. Σήμερα είναι μιά ημέρα αλλιώτικη. Από την εποχή της επαγγελματικής μου… απόσυρσης, ζώντας αποτραβηγμένος σε μιά γωνιά της Εύβοιας είχα την ευκαιρία να πλησιάσω τη γη και ν’ ασχοληθώ με κάποιες από τις δουλειές των προγόνων μου, αν και γνήσιος γόνος του Οίκου των Μουρμουρανσί, καθ’ όσον η μητέρα μου, όσο τη γνώρισα και τη θυμάμαι, ήταν όλο γκρίνια και μουρμούρα!

   Απ’ όλες τις αγροτικές απασχολήσεις που η μοίρα μου επιφύλαξε, (από άνθρωπος καλλιεργημένος, άνθρωπος καλλιεργητής), λατρεύω τη διαδικασία της ελιάς. Κάθε δύο χρόνια, (η ελιά καρπίζει ανά διετία), το μάζεμα του ελαιοκάρπου και, εν συνεχεία, το «ξεζούμισμά» του και η παραγωγή του χρυσού παχύρρευστου υγρού, του λαδιού, με ξετρελαίνει και το περιμένω, και όλη η οικογένεια μαζί, όπως η διψασμένη γη το πρωτοβρόχι κι ο Σαμαράς τις εκλογές!

   Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές αισθάνομαι την κούραση να μου γεμίζει, εκτός από όλα τα μέλη του σώματος και τις κυψέλες του μυαλού μου. (Όσες, τέλος πάντων, απέμειναν σε λειτουργία!). Και δυστυχώς υπάρχει και συνέχεια, αύριο.

   Αναλογιζόμενος, αφ’ ενός, το στρογγυλό μεγάλο νούμερο της ηλικίας μου και, αφ’ ετέρου, το ότι το ίδιο πανηγύρι θα συμβεί μετά διετία, δηλαδή όταν η χώρα θα ξαναβγεί… στις αγορές (!), (εμένα μου λες), πολύ φοβάμαι ότι στην επόμενη ελαιοσυγκομιδή δεν θα μπορώ να συμμετάσχω, λόγω φυσιολογικής, καθολικής ανημποριάς, ή μπορεί και να την παρακολουθώ… αφ’ υψηλού, (διόλου απίθανο). Γι' αυτό σφίγγω τα δόντια, κάνω κουράγιο και προσπαθώ να την απολαύσω, όπως ένας οδοιπόρος χαμένος στην έρημο, την τελευταία σταγόνα του παγουριού του.

   Επ’ ευκαιρία, αναρτώ ένα στιχούργημα που κάποιος καλός φίλος, απελπισμένος κι αυτός από τη γενική μαυρίλα, μου το έστειλε, κάνοντας με πρώτο κοινωνό του έργου αυτού, γεγονός που με τιμά ιδιαίτερα. Στιχούργημα που θα μπορούσε να έχει πολλούς αποστολείς και πολλούς αποδέκτες. Θα μπορούσε, π.χ. να το απευθύνει το ΠΑΣΟΚ στον πρόεδρό του. Θα μπορούσε… οτιδήποτε! Μου είπε, πάντως, πως του "ήρθε" χθες,… στον ύπνο του!

       Το τέλος του ταξιδιού
  
    - Ξεκίνησες μακρύ ταξίδι
     στην άλλη άκρη τ’ ουρανού,
     θλίψη σκορπίζοντας παντού,
     πολύτιμο της γης στολίδι.

   - Η μέρα έχασε τον ήλιο
      και γίνηκε το φως σκοτάδι,
      χάθηκαν όλα αυτό το βράδυ
      σ’ ένα δωμάτιο ανήλιο.

    - Σ’ άγνωστους κόσμους που πλανιέσαι
       λεύτερο, ξέγνοιαστο και μόνο,
       πληγές αγιάτρευτες και πόνο,
       γλυκιά μορφή που δεν ξεχνιέσαι.

     -΄Ένα μυαλό σταματημένο
       σε ένα γέρικο σαρκίο,
       σπουργίτης μόνος μεσ’ στο κρύο,
       παλιό πηγάδι, ξεραμένο.

     - Με πόρτα της ζωής κλειστή,
       τώρα το τέλος περιμένω,
       ίδιο τσιγάρο αναμμένο,
       αφηρημένου καπνιστή.

     - Καθώς η μοίρα έχει κλειδώσει
        το πεπρωμένο το δεινό,
        μόνο μου μέλημα, στερνό
        ο Χάρος που θα με λυτρώσει.


                       Ι Β Α , Νοέμβρης ’11