Αρχολίπαρος και σπουδαρχίδης! Αναλύσεις, εμπλουτισμοί και σχόλια.

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Με αφορμή τους, οπωσδήποτε, εύστοχους κι επιτυχημένους χαρακτηρισμούς του κ. Γ. Καρατζαφέρη (ο γιός του σανοπώλη), που στοιχηματίζω ότι ανεφέρθησαν με την ευγενική υπόδειξη του κ. Αδώνιδος Γεωργιάδου, (σίγουρα έτσι θα προτιμούσε ο ίδιος να τον αποκαλούν), τέως απλού βουλευτού και νυν υπάρχου (ύπαρχος = β’ καπετάνιος), στο τάνκερ του Υφυπουργείου Ναυτιλίας, η στήλη γύρισε, νοερά, στα μαθητικά της χρόνια. Σκάλισε τη μνήμη της και ανακάλυψε μερικές, πιό κάτω αναφερόμενες, σχετικές αρχαιοελληνικές λέξεις, τις οποίες παραθέτει με υπερηφάνεια, συμβάλλοντας στην …. διά βίου μάθηση των αναγνωστών της.
   Η σχετική καθυστέρηση αυτής της ανάρτησης οφείλεται στον καταιγισμό των γεγονότων, τα οποία, ευλόγως, την επισκίασαν.
   Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

   - αρχολίπαρος = Όπως είπε και ο κ. Γ. Καρατζαφέρης, είναι αυτός που εκλιπαρεί γιά ανάληψη εξουσίας, ο διψασμένος να κυβερνήσει.
   Σχετικές λέξεις-προσθήκες, (κατ’ αλφαβητική σειρά):
   - αρχολιπαραναρρόφηση = ψυχιατρική μέθοδος, φιλοσοφικής διαδικασίας, θεραπείας ενός αρχολίπαρου.
   - αρχολιπαρότης = Ιδιότης κατά την οποίαν ο επιθυμών διακαώς την ηγεσία, αρχηγία, (εξουσία γενικώς), διαθέτει πάρα πολλά κιλά λίπους. Π.χ. ο κ. Πάγκαλος, ο κ. Βενιζέλος, ένας Ιάπων φέρελπις πρωταθλητής κόσμου στο σούμο και, παλαιότερα, ο βασιλιάς της Αιγύπτου Φαρούκ.
   - σπουδαρχίδης = Όπως είπε ο «μεγάλος», ο σπεύδων, (έρχομαι με σπουδή, βιαστικά, με φούρια), να καταλάβει την αρχή (εξουσία).
   Σχετικές λέξεις-προσθήκες (αλφαβητικά):
   - ζαλαρχίδης = από τις λέξεις ζάλη και αρχή. Εκείνος που ζαλίζεται στην προοπτική να αναλάβει κάποια εξουσία. Ο «ιδιώτης», με την αρχαία έννοια. (Σημ. Τυχόν χρήση του όρου γιά απεικόνιση του ενοχλητικού, ή πεισματάρη που προκαλεί ζάλη….«κάπου», είναι εντελώς λανθασμένη και αδόκιμος, καθ’ όσον αποκλείει το ήμισυ, και πλέον, του πληθυσμού, δηλαδή τις γυναίκες, οι οποίες, εάν ευσταθούσε ο όρος, θα αποκλείονταν της ενόχλησης!)
   - κλαπαρχίδης = αυτός που επικροτεί, χειροκροτεί, (κλαπ, κλαπ, κλαπ), την εξουσία! Και μεταφορικά, ο γλείφτης, ο σφουγγοκωλάριος.
   - κλασαρχίδης = αυτός που θραύει, «κομματιάζει» την εξουσία. Ο επαναστάτης, ο αντάρτης! (Σημ. Κάθε άλλος συνειρμός αποτελεί αποκύημα νοσηρής φαντασίας και προδίδει, συν τοις άλλοις, αγραμματοσύνη και κουτοπονηριά. Θυμάμαι σχετικά, μαθητής τότε, σε λειτουργία Μυστικού Δείπνου της Μεγάλης Εβδομάδας, όταν ο παπάς που διάβαζε το Ευαγγέλιο έφτασε στο σημείο όπου ο Χριστός μοίρασε τον άρτο στους μαθητές του, με αλληγορία την κοινωνία του σώματός Του, είπε επί λέξει: «… και κλάσας Ιησούς τον άρτον…». Τότε μία γριούλα που βρίσκονταν δίπλα μου, τριπλοσταυροκοπήθηκε και γεμάτη συγκίνηση, σεβασμό κι ευλάβεια, ψιθύρισε:
   - Αχ΄, Χριστούλη μου, η πορδούλα Σου!!!
   Αυτή, όμως, ήταν αγράμματη, άρα απολύτως δικαιολογημένη!).
   - κλαψαρχίδης = αυτός που κλαψουρίζει συνέχεια, παρακαλώντας κάποιον υπουργό, (ή υφυπουργό, αναλόγως), προφανώς γιά ρουσφέτι. (Σημ. Τυχόν άσεμνος συνειρμός είναι τελείως άστοχος και η αντίστοιχη απόδοση εντελώς λανθασμένη, καθ’ όσον ο, εν λόγω, υπονοούμενος χυδαίος χαρακτηρισμός εκφράζεται, συνήθως, με τα διακριτικά του αντίθετου φύλου!).
   - σπαζαρχίδης = ο ριζοσπαστικά τοποθετημένος ενάντια στην εξουσία. Ο αντιεξουσιαστής! (Σημ. Τυχόν ομοιότης με γνωστό αντιεξουσιαστή-πρωθυπουργό -όνομα και μη χωριό- απολύτως τυχαία και συμπτωματική. Ακόμη και η χυδαία, νεοελληνική παραποίηση-παραφθορά του όρου πρέπει να αποκλειστεί, αφού αυτή διατυπώνεται, συνήθως, όχι με τα «πλαϊνά», αλλά κατ’ ευθείαν με το ανάμεσά τους ευρισκόμενο, βασικό «όργανο»!).

   Ευελπιστώ πως ο ως άνω εμπλουτισμός της ελληνικής γλώσσας θα τύχει της προσοχής του διαπρεπούς καθηγητού κ. Γ. Μπαμπινιώτη και οι αναφερθείσες λέξεις θα συμπεριληφθούν, ως σπάνιο κόσμημα της αρχαιοελληνικής γραμματείας, στην προσεχή, συμπληρωματική και διορθωτική επανέκδοση του λεξικού του, καθ’ όσον ανατρέχοντας σ’ αυτό διαπίστωσα, περιέργως, ως βασική έλλειψη την απουσία τους.