Σαν σήμερα, πριν από 75 χρόνια, γεννήθηκε η Άλκηστις, η γυναίκα μου. Η μόνη γυναίκα που υπήρξε αφοσιωμένη σε μένα γιά μισό, ακριβώς, αιώνα. Μιά σύζυγος που στάθηκε δίπλα μου στα δύσκολα και τα εύκολα της πολυκύμαντης ζωής μας. Μιά «Πηνελόπη» που ανέχτηκε τις ιδιορρυθμίες, τις τρέλες και τις «φυγές» του… «Οδυσσέα» που της έλαχε στη ζωή. Αγόγγυστα και ψύχραιμα.
Με υπομονή, καλοσύνη και σοφία κράτησε την πορεία του οικογενειακού σκάφους, προτάσσοντας πάντα το «εσύ» και το «εσείς» του «εγώ» της, παραμένοντας, πάντοτε, πρώτη θαυμάστρια των «καλών» και πρώτη μακρόθυμη και ανεκτική στα σφάλματα και τις παραλείψεις.
Μουσικό της καταφύγιο σε κάθε κακοτοπιά, ανεξήγητα γιατί, το επισυναπτόμενο τραγούδι του Δήμου Μούτση, που πρωτοτραγούδησε -νεαρός τότε- ο Μανώλης Μητσιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου