Μαθητικές και, γενικώς, παρελάσεις

Κριτική και σκέψεις ενός θεατή με αρκετές προσδοκίες. 

 

   Οι παρελάσεις έλκουν την καταγωγή από το μακρινό παρελθόν και αποτελούν ευκαιρία  γιά επίδειξη και τόνωση εθνικού φρονήματος, κάτι που δυστυχώς εκφυλίζεται -παρελάσεις χωρίς παλμό κι ενθουσιασμό- προϊόντος του χρόνου σε όλο τον κόσμο. Αυτές διατηρούν πλέον ζωντάνια, αρμονία, πειθαρχία και -άρα- προκαλούν θαυμασμό, μόνο σε χώρες με αυταρχικά ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως π.χ. η Βορ. Κορέα του παραμένοντος αυστηρού «υπαρκτού» κομμουνισμού και η Κίνα του… γιαλαντζή και «ανύπαρκτου» τέτοιου.

   Οι δικές μας επετειακές παρελάσεις κατάντησαν… «κλάφτα Χαράλαμπε»! Παρέλαση σημαίνει όμορφο θέαμα που εκφράζεται με ζύγιση, στοίχιση, ομοιομορφία στολής και περήφανο βήμα όσων παρελαύνουν και όχι χαβαλεδιάρικο περίπατο! Εννοείται πως η επιλογή των μελών των παρελαυνόντων τμημάτων θα πρέπει να είναι προσεκτική και μελετημένη -με βάση το παράστημα- και όχι τυχαία, ή βασισμένη σε άλλα στοιχεία σκοπιμότητος, (αριστεία, μετανάστες, κ.λπ).

   Παρ’ όλα αυτά, όσοι ρομαντικοί -όπως ο γράφων- επιμένει να παρακολουθεί τέτοιες εκδηλώσεις αναζητώντας λαβές ανάκαμψης πεσμένου εθνικού ηθικού, απογοητεύτηκαν και πάλι. Κυρίως από τη μαθητική παρέλαση της Αθήνας, που θύμιζε ρεμπέτ-ασκέρι σε υγιεινή βόλτα-χαβαλέ. Οι άρρενες συνοδοί έκαναν αγγαρεία -κάποιος κουβαλούσε κι ομπρέλα!-  και οι γυναίκες πασαρέλα. Με μοντελάκια, τσάντες έως… σακ-βουαγιάζ και γόβες-στιλέτο! Όμως για να είμαστε ακροβοδίκαιοι οι γυμνάστριες ήσαν ευσταλείς και με καλοσχηματισμένο σώμα.

   Ένα πολύ εντυπωσιακό στοιχείο ήταν το μεγάλο πλήθος χοντρομπαλούδικων μικρών παιδιών, κοριτσιών κυρίως, γεγονός που δικαιώνει τις στατιστικές που φέρνουν τη χώρα μας στις πρώτες θέσεις παιδικής παχυσαρκίας.

   Τα κάγκελα και μέτρα ασφαλείας, κάτι για το οποίο έγινε πολλή συζήτηση και υπήρξε άδικη κατακραυγή από τους γνωστούς… λωτοφάγους, είναι απαραίτητα, ιδίως σε καιρούς δύσκολους που μυρίζουν μπαρούτι. Αποτελούν αμυντικό μέσον και οι επικριτές τους ας αναλογιστούν -επί τέλους- τί «μάλε-βράσε» έγινε όταν δεν υπήρχαν αυτά τα κάγκελα και ποιάς το… κάγκελο πρόκειται να συμβεί, αν βγουν!

   Κοντολογίς, αν σκοπεύουμε με τις παρελάσεις να «δείξουμε» υψηλό φρόνημα, εθνική υπερηφάνεια και πίστη στα ιδανικά του έθνους και της φυλής, οι παρελάσεις να συμμαζευτούν και να συνεχίσουν να γίνονται. Αν όμως θέλουμε να «αποδείξουμε» πως δεν διαθέτουμε πλέον τέτοιες αξίες, αλλά πιστεύουμε στον «ζεμανφουτισμό», τον «πουρκουαδισμό» και τον παγκοσμιοποιημένο πολυπολιτισμικό χυλό και την ισοπέδωση, καλύτερα να σταματήσουν, γιατί αποπνέουν... ξεφτίλα. Όπως έγινε και με τις σχολικές γυμναστικές επιδείξεις και τώρα ψάχνεις με το κιάλι στον ελληνικό αθλητισμό να βρεις ελληνικό όνομα!

   Μερικές λαμπρές ατομικές εξαιρέσεις δεν έσωσαν το άθλιο θέαμα νεαρών που έμοιαζαν να τσαλαβουτούν σε λάσπες ή να πατάν σταφύλια σε πατητήρι στο Λιόπεσι.

   Υ.Γ. Το συγκινητικό και σοφό: «Έλληνες κρατήστε ψηλά το κεφάλι», του λεβέντη σμηναγού Σωτήρη Στράλη, ο οποίος πιλοτάριζε με θάρρος και μαεστρία το μοναδικό F16 που πέταξε στον ουρανό της Θεσσαλονίκης, ήταν «όλα τα λεφτά» της χθεσινής παρέλασης. Μπορεί -μόνο του- να μην είναι αρκετό, στο χάλι που βρίσκονται λαός και χώρα, όμως αποτελεί την «μαγιά» που μπορεί να γεννήσει αντιστάσεις και δυνάμεις, οι οποίες θα σταματήσουν την κατρακύλα και θα αναστρέψουν το ρεύμα προς την ολική καταστροφή.

   Συνέλληνες, είναι καιρός να σηκώσουμε το κεφάλι. Όμως προσπαθώντας και δουλεύοντας γι’ αυτό, κινητοποιώντας το «περιεχόμενό» του.