Από πού ήρθαμε και πού πάμε.

Επικίνδυνα πολιτικά παιχνίδια και μια χώρα παιγμένη στα ζάρια.

   Σε καιρούς πραγματικά κρίσιμους και όχι «γιαλαντζή» τέτοιους, όπως πάντοτε οι πολιτικοί συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν όλες τις εποχές, προκειμένου να προσελκύσουν οπαδούς και υφαρπάξουν την ψήφο μας, μια γενική αναδρομή και ανασκόπηση στον τόπο και τον χρόνο, όχι μόνο δεν βλάπτει, αλλά είναι και απαραίτητη. Εδώ και τώρα, η στήλη κάνει την υποκειμενικά δική της, αναλύοντας, ένα προς ένα, στοιχεία και παράγοντες, προτρέποντας τους αναγνώστες της να κάνουν τη δική τους:

    O ελληνικός λαός 

   Αντικειμενικά στερημένος, συστηματικά καταπιεσμένος και κουβαλώντας καταβολές, επιρροές και απωθημένα της μακραίωνος τουρκικής κατοχής, προσπαθεί επί δύο -σχεδόν- αιώνες να διαμορφώσει ίδια πολιτική φυσιογνωμία. Με κατασταλαγμένη ταξική συνείδηση, συνυφασμένη με τα θεμιτά και θεσμικά οικονομικά του συμφέροντα. Μέχρι σήμερα δεν το κατόρθωσε. Άγεται και φέρεται -βάρκα ακυβέρνητη- κατά τη βούληση, την πονηριά και τη δημαγωγική ικανότητα του κάθε λαοπλάνου ηγέτη που τον εξαπατά και ποδηγετεί, εκμεταλλευόμενος αγανάκτηση, δίκαιες απαιτήσεις -χρονίζουσες κι ανικανοποίητες- αλλά και απωθημένες ιδιοτελείς, κουτοπόνηρες και αναξιοκρατικές προσπάθειες ανέλιξης.

   Δυστυχώς, κάθε προηγούμενο πάθημα χάνεται στη λήθη που δημιουργεί το φυλλομέτρημα του ημερολογίου, το πέρασμα των γενεών και η έλλειψη ιστορικής μνήμης. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της φυλής.

   Ακριβώς αυτή η εγγενής στέρηση, σχετιζόμενη με το «ευήκοον ους» που τείνουμε προς τις συνήθειες της «Εσπερίας», μας ωθεί -εδώ και τώρα- με μπόλικη μιμητική και ρεβανσιστική διάθεση, εις την καταναλωτική συμπεριφορά κοινωνιών, των οποίων η οικονομική κατάσταση, (γενική διάρθρωση, κεφάλαιο, εργασιακή ειρήνη, φορολογικό σύστημα, αποδοτικότητα), όχι μόνον επιτρέπει, αλλά και το επιβάλλει, χάριν της κυκλοφορίας του χρήματος. Κάτι που απαιτείται για την διατήρηση ευμάρειας και υψηλού επιπέδου ποιότητος ζωής.

   Σ’ εμάς, άρκεσε το γαρνίρισμα της μακαρονάδας μας με μπόλικο αστακό, το εξοχικό με την θηριώδη ψησταριά στον κήπο και η αγορά πληθώρας Cayenne, για να γίνουμε… Δύση! Με τη συνοδεία αέναων απαιτήσεων, συνεχών απεργιών, εγκατάλειψης… «δευτεροκλασάτων» χειρονακτικών επαγγελμάτων σε χέρια πειναλέων λαθρομεταναστών, (τους οποίους -όλα κι όλα!- λατρεύουμε και προστατεύουμε!), συστηματικής φοροδιαφυγής και τη χρήση όποιας «μηχανής» κατεβάσει η γκλάβα μας, στη κατεύθυνση της κομπίνας, της «κονόμας» και της αρπαχτής! Στην υγειά των υπολοίπων, των μη καταφερτζήδων, των κορόιδων.

   Κοινός παρονομαστής αυτής της έξοχης τακτικής ήταν ο αφειδής δανεισμός -στο «πάρε»- και η σπάταλη διανομή -στο «δώσε»- όλων των κυβερνήσεών μας, προς εξασφάλιση της εσωτερικής γαλήνης και της κοινωνικής μας καταξίωσης. Μετά ήρθε… ο λογαριασμός!

   Το «μνημόνιο»

   Αποτελεί έναν κώδικα, μια συμφωνία, ένα δανειστικό συμβόλαιο. Με αντισυμβαλλόμενους από τη μία την Ελλάδα και από την άλλη την Ε. Ε. και το ΔΝΤ. Με όρους -δικαιώματα και υποχρεώσεις του δανειζόμενου- προκειμένου το συμβόλαιο να εκτελείται κανονικά και να του χορηγείται, τμηματικά, το δάνειο. Οι πιο δυσβάσταχτοι όροι είναι εκείνοι που αναφέρονται σε μεταρρυθμίσεις στην κρατική δομή και τους μηχανισμούς λειτουργίας του δανειζόμενου, ούτως ώστε το δάνειο να πιάσει τόπο και η οικονομία του να «πάρει» εμπρός. Αυτό είναι, με λίγα λόγια, το «μνημόνιο». Κάτι που, όπως φαίνεται καθαρά, δεν τηρήθηκε από πλευράς μας. Φερόμεθα ασυνεπώς και αντισυμβατικά προς τα συμφωνηθέντα και υπογραφέντα, στοχεύοντας στην παραπλάνηση κι εξαπάτηση των… κουτόφραγκων εταίρων. Με συνεχείς αναβολές, διαστρεβλώσεις, (κινητικότητα, διαθεσιμότητα), καθυστερήσεις και παζάρια, δυστροπούμε και μαζεύουμε αστερίσκους, προαπαιτούμενα και γενική δυσαρέσκεια. Αλλά, στο κάτω-κάτω, το ΔΝΤ, οι εταίροι και ο μηχανισμός στήριξης δεν ήρθαν σε μας, εμείς πήγαμε σ’ αυτούς! Και υφιστάμεθα ένα «πρόγραμμα», όντας ασθενείς στην εντατική και στα πρόθυρα του «θανάτου», ως μία συμπεφωνημένη θεραπεία.

   Το κακό «μνημόνιο, για τέσσερα χρόνια περίπου, μας εξασφάλιζε μισθούς και συντάξεις, μέχρι να ορθοποδήσουμε -αν και εφ’ όσον- αλλά σαν αυστηρός δάσκαλος δεν αφήνει τους αποδεδειγμένα «άτακτους» μαθητές του να συνεχίσουν την ασυδοσία τους. Τους στριμώχνει σε σκληρή, αυστηρή πειθαρχία και… «αποτοξίνωση» από κακές συνήθειες που φέρουν το όνομα: «κεκτημένα»! Δυστυχώς, με το που δείξαμε πρόθεση πρόωρης απαλλαγής από τα δεσμά του μνημονίου και αυτόνομης οικονομικής πορείας, οι «αγορές» -ο αψευδής, ψυχρός υπολογιστής της πραγματικής θέσης της κάθε οικονομικής οντότητος- έδειξαν κι αυτές τα δόντια τους. Γνωρίζοντας την ευάλωτη οικονομία της Ελλάδος, την ανυπαρξία προοπτικής ανάκαμψης, την αναξιοπιστία μας, την «μπαρουφολογία» της κυβέρνησης περί εξόδου από την κρίση, (χωρίς καμία ένδειξη παραγωγής πλούτου, πλην λιγάκι του ευπαθούς τουρισμού και της υπό εξάντληση φορολογικής δυνατότητος των πολιτών), τους επιπόλαιους και ανεδαφικούς «λεονταρισμούς» της αντιπολίτευσης, (Τσίπρας: Θα σκίσω τα «μνημόνια», θ’ αυξήσω μισθούς και συντάξεις, θα κουρέψω το χρέος. Στρατούλης: Θα κόψουμε το λαιμό μας και θα βρούμε χρήματα!!!), έστειλαν κι αυτές το δικό τους -ηχηρότατο- μήνυμα, που ελπίζω να εισακουστεί. Με το άκουσμα της πιθανότητας ακηδεμόνευτης πορείας, ως φυσιολογική αντίδραση και δυσπιστία -οι κουτόφραγκοι μας πήραν χαμπάρι και το εμπέδωσαν- ήρθε η ακαριαία αντανάκλαση των  αγορών. Κατρακύλισμα! Κι αυτό θα πρέπει, επί τέλους, να μας γίνει μάθημα.

   Δυστυχώς επίσης, η χώρα χωρίς έξωθεν επιτήρηση των δημοσιονομικών της δεν αποφεύγει την χρεωκοπία και τις συνέπειές της. Δηλαδή στάση πληρωμών, πτώχευση, (χρέος 178% του ΑΕΠ), δραχμή, δραστική περικοπή εισαγωγών, (κουπόνι στα πάντα) και απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου περί το μηδέν, στα όρια της εξαθλίωσης, ακριβώς όπως μετά την Κατοχή. Αν συμβεί, θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με ό,τι παράγουμε και ό,τι περισσεύει απ’ αυτή την παραγωγή, μετά την προτεραιότητα των πολυπόθητων εξαγωγών.

   Επίσης, χωρίς ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται για να γίνει η Ελλάδα σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα και να φύγει από μεσοβέζικη μισοδυτική-μισοανατολίτισσα, η παλάντζα θα γέρνει πάντα στο δεύτερο τάσι. Αυτό του «Όπα», του «Ωχ, αδελφέ» και του «Να καούν τα κάρβουνα, κι απάνω τούρλα»!

   Κατά συνέπεια, μνημόνιο με την μία ή την άλλη μορφή και ονομασία θα πρέπει να υπάρχει στη χώρα. Πιο ήπιο και πιο χαλαρό όμως, αφού αποδείξαμε πως είναι δυνατόν να… αλλάξουμε, έστω γογγύζοντας, έστω με υπερπροσπάθεια. Τουλάχιστον μέχρι να πατήσουμε γερά στα πόδια μας και όχι με πολιτικάντικα τερτίπια και κούφιους ψευτολεονταρισμούς.

   Οι εταίροι   

   Η «στρίγκλα» Μέρκελ και οι λοιποί… τοκογλύφοι δανειστές, επιβαρύνουν τους λαούς τους και πληρώνουν υψηλότερο επιτόκιο δανεισμού στα χρήματα που δανείζονται, προκειμένου  να τα δανείσουν σ’ εμάς με… χαμηλότερο! Επίσης, ως αυστηρή «Γερμαναρού», δεν αφήνει κανέναν να παρεκκλίνει από τη συνταγή οικονομικής εξυγίανσης που -καλώς ή κακώς- έχει συμφωνηθεί να τηρηθεί στην Ε.Ε. (λέγε με «λιτότητα»). Δυστυχώς, κανείς ασθενής που πάσχει από γάγγραινα και είναι υποψήφιος ακρωτηριασμού, προκειμένου να σωθεί η ζωή του,  δεν συμπαθεί τον χειρούργο που τον ακρωτηριάζει!

   Εννοείται πως η επιδεικνυόμενη αλληλεγγύη των Εταίρων ευρωπαϊκών κρατών δεν γίνεται από φιλανθρωπία και φιλελληνισμό, αλλά για να διατηρηθούν η συνοχή και τα κεκτημένα της Ε.Ε. Δηλαδή από ένστικτο και υπολογισμό αυτοσυντήρησης. Όμως επειδή τα πάντα έχουν όριο, (πλην, κατά Αϊνστάιν, του Σύμπαντος και της ανθρώπινης βλακείας), μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό η Ε.Ε. ανέπτυξε και Plan B, Plan C, κ.λπ, για την περίπτωση… «κακών παιδιών» της, που αλίμονό μας αν συμπεριληφθούμε σ’ αυτά.

   Οι πολιτικοί  

   Δυστυχώς, αυτές τις εποχές ο τόπος δεν ευτυχεί να διαθέτει πολιτικούς άνδρες υψηλού κύρους, μεγάλου βεληνεκούς και διεθνούς ακτινοβολίας, ώστε να χαίρουν σεβασμού και απήχησης στους χώρους των αποφάσεων. Οι μεγάλοι, ρηξικέλευθοι και ορώντες μακράν, ηγέτες σπανίζουν. Απέμειναν κάτι υπόλοιπα, κοινώς… ρετάλια. Μία σπάνις που διακατέχει όλη την Υφήλιο, με μόνη εξαίρεση τον Ρώσο Πούτιν.

   Με την απόσυρση του Κωνσταντίνου Καραμανλή από την πολιτική σκηνή της Ελλάδος, αυτή απορφανίστηκε και φτώχυνε απότομα. Η εξουσία περιέπεσε σε ακατάλληλα, έως επιζήμια, χέρια. Εναλλασσόταν συνεχώς μεταξύ μικροπολιτικών λαϊκιστών δημαγωγών, ιδιοτελών παλαιοκομματικών κοτζαμπάσηδων, αυτιστικών μικρόνοων, (άτολμα και σπιθαμιαία κατάλοιπα ευκλεών προγόνων) και απίθανων κρετίνων μπουφονισμού και ασυναρτησίας. Με Βουλές κυριαρχούμενες από πάσης φύσεως «κουμάσια», τα οποία αν και δεν μπορούσαν (και δεν μπορούν), με τις λέξεις: «αγρός-κυνηγός-λαγός»  να φτιάξουν φράση, «βουλεύονται» για λογαριασμό μας, βολευόμενοι οι ίδιοι. Κάτι τέτοιοι κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα.

   Όλοι διαπνέονται από άγχος του «πολιτικού κόστους» και ενεργούν με πρώτη μέριμνα και γνώμονα την επανεκλογή τους. Κάτι που, πέρα από την «καρέκλα», τα οφίτσια, το imperium και τα «ζήτω», σε καιρούς χαλεπούς εξασφαλίζει και άνετη διαβίωση.

   Η Κυβέρνηση  

   Από Κωνσταντίνου Καραμανλή κι εντεύθεν, όλες οι κυβερνήσεις κυβερνούσαν με το μάτι προς τα πίσω. Μετρούσαν κι υπολόγιζαν την υποσχόμενη παροχολογία της εκάστοτε μείζονος αντιπολίτευσης, που «λαλούσε» ανεύθυνα. Προσπαθούσαν, υπερακοντίζοντας, να γίνουν αρεστές για να διαιωνίσουν «καρέκλα και κουτάλα». Αν, μάλιστα, γινόταν και κάτι -πραγματικά καλό κι ωφέλιμο- για τη χώρα, τόσο το καλύτερο για όλους! Στην ουσία, όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων 35 χρόνων υπήρξαν δέσμιες διαπλοκής και λειτουργούσαν με το φόβο και το άγχος των αντιπολιτεύσεών τους.

   Η παρούσα ακολουθεί την πεπατημένη. Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ εκλήθη να διαχειριστεί την κατάσταση του «μνημονίου» που κληρονόμησε. Όμως ο Σαμαράς, αναλαμβάνοντας την εξουσία συνέχισε το ίδιο σφάλμα που έκανε -ως μη όφειλε- όταν ήταν αντιπολίτευση. «Εξόρκιζε» τότε το «μνημόνιο», αντί να «αναλύσει» και εξηγήσει πλήρως στον λαό, τα θετικά και αρνητικά σημεία του, ώστε κι εκείνος - επωμιζόμενος τις ευθύνες κι υποχρεώσεις του- να επιστρατεύσει, ομονοώντας, ανοχή, αντοχή και υπομονή στην πάλη κατά της κρίσης. Σήμερα, αντί να ομολογήσει μεταμέλεια για εκείνη την επιπόλαιη στάση του, παραδεχόμενος την κακή πάγια αντιπολιτευτική πρακτική των εκτός κυβέρνησης κομμάτων, και να προσπαθήσει να εξηγήσει -έστω όψιμα- την αναγκαιότητα για τη χώρα ενός κάποιου «μνημονίου», (κατόπιν σκληρής διαπραγμάτευσης με τους εταίρους μας, εννοείται), «κονταροχτυπιέται» με τον επίσης άφρονα ΣΥΡΙΖΑ, για το ποιος θα… διώξει πρώτος και μακρύτερα το υπάρχον «καταραμένο»! Πλειοδοτεί, δηλαδή, σε μια καταστροφική για τη χώρα πολιτική, μόνο και μόνο για να φανεί κι αυτός «φιλολαϊκός» και πολέμιος της «κατάρας» των μνημονίων. Γίνεται υπέρμαχος μιας άκριτης λαχτάρας ενός ανενημέρωτου και παραπληροφορημένου λαού ν’ απαλλαγεί από δεσμά, δανεικά και επιτήρηση. Σκηνοθετώντας εικονικές πραγματικότητες, ενθαρρυντικά τελειώματα του μαρτυρίου και πλασματικά πλεονάσματα, μέσω όμως άκρατης υπερφορολόγησης και καθυστέρησης πληρωμών των υποχρεώσεων του Δημοσίου.

   Ο ΣΥΡΙΖΑ

   Αποτελεί συνονθύλευμα αριστερών δυνάμεων, ετερόκλητων σκοπών και προθέσεων. Συντίθεται από πολλά και διάφορα αλλόκοτα τμήματα ποικίλλων επιδιώξεων:

   - Από ακραία ρεβανσιστικά κομμουνιστικά στοιχεία, τα οποία καραδοκούν για μία -επί τέλους- νίκη σ’ έναν προσεχώς επόμενο γύρο, τον οποίον προσδοκούσαν χρόνια. Τον οραματίζονται και τον βλέπουν ερχόμενο πλέον, ταχύτατα.                                                                    

   - Από άπειρους περί τα οικονομικά… εγκεφάλους κρατικού ολοκληρωτισμού, των οποίων οι γνώσεις αρχίζουν από τα σταχανοφικά βραβεία στην παραγωγή και τελειώνουν στο κλήρινγκ των διεθνών συναλλαγών. (π.χ. Στρατούλης που βρίσκει λεφτά… κόβοντας λαιμούς!).

   - Από χοντροκομμένους και άκομψους στην πολιτική συμπεριφορά νεαρούς τυχάρπαστους, «ψωνισμένους» με την εξουσία και μεθυσμένους με την προοπτική ανάληψής της.

   - Από τα ρετάλια του ελληνικού «πασοκισμού», ο οποίος ως νοοτροπία, υπήρχε πάντοτε και προϋπήρξε σίγουρα του ΠΑΣΟΚ. «Ντύθηκε» στα πράσινα με την παντοδυναμία του ΠΑΣΟΚ και τώρα «προβάρει» τα ροζ του ΣΥΡΙΖΑ.

   - Και τέλος, από κάποιους αθεράπευτα ρομαντικούς αριστερούς, πραγματικά ιδεολόγους, οι οποίοι θα είναι και οι πρώτοι που θα φάει το σκοτάδι, όταν και αν, «έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ εν τη εξουσία του»!

   Μοναδική ελπίδα, αφού η εξουσία διαφθείρει, αλλά και προσγειώνει, σε περίπτωση ανάληψης των ηνίων της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, να ισχύσει ο παγκόσμιος κανόνας: Το «Ανάγκαν και θεοί πείθονται». Οπότε οι αριστεροί λεβέντες και Βεληγκέκες του σοσιαλισμού, προσαρμοζόμενοι στη σκληρή πραγματικότητα, θα «γλύψουν» εκεί που προηγουμένως «έφτυναν»! Και θα προσκυνήσουν, βεβαίως, τα ιερά και τα όσια του μισητού… καπιταλισμού, παίζοντας το «παιχνίδι» της Εξουσίας με τους σύγχρονους και εφικτούς όρους.

   Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας

   Καιρός είναι ν’ αποδεσμευτεί εντελώς ο θεσμός του από το τρέχον πολιτικό παιχνίδι και τις πάσης φύσεως ίντριγκες. Αφού, ούτως ή άλλως, δεν μπορεί να λειτουργήσει προς το καλό της χώρας, ας μην το κάνει προς το κακό. Θα πρέπει να εκλέγεται απ’ ευθείας, από τον λαό.

   Η προσεχής εκλογή Προέδρου

   Η γελοιότητα, επί του προκειμένου, ανταγωνίζεται επάξια την αηδία που αναδίδει το θέμα. Το παιχνίδι θα παιχθεί -προσωπική πρόβλεψη της στήλης- με μόνο κριτήριο την πιθανότητα επανεκλογής του κάθε βουλευτή-ψήφου. Όσοι καταλαβαίνουν πως δεν θα επανεκλεγούν, (υπό οιαδήποτε σημαία), θα υπερψηφίσουν τον προτεινόμενο. Όσοι βολευτούν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, θα τον καταψηφίσουν. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, εννοείται πως θα ταχθούν, μονοκούκι, υπέρ των κομματικών απόψεων.

   Πάντως, η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος και προεδρολογία βλάπτει τη χώρα, αφού κανείς πολιτικός, ένθεν κακείθεν, δεν νοιάζεται να δουλέψει γι’ αυτήν. Καλόν είναι, λοιπόν, να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα μ' αυτή την ιστορία και ο λαός να βάλει το χέρι στη κάλπη, για να ξεμπερδεύουμε. Μαζί κι ο Θεός το δικό Του, αφού ανοίξουν οι κάλπες!