Η ΑΟΖ, ο ορυκτός πλούτος και στο βάθος το Κυπριακό.

Ένα πρόβλημα που επιδέχεται απλή επίλυση

   Το ιστορικό της Κύπρου είναι γνωστό σε αρκετούς, αλλά μετά την τουρκική κατοχή -κατά τά τον Ιούλιο του 1974-  πασίγνωστο σε όλους.

   Αυτή τη στιγμή μπήκαμε στο 41^ο χρόνο από τη διαμόρφωση ενός προβλήματος που διαιωνίζεται, χωρίς να διαφαίνεται συμβιβαστική, συμπεφωνημένη και βιώσιμη λύση του. Με τμήμα της Κύπρου κατεχόμενο και με «παίκτη» στο παιχνίδι την Τουρκία, γιά όποιον γνωρίζει ιστορία, αυτό είναι μαθηματικά αδύνατον. Οπότε, η απ’ εδώ πλευρά -η ελληνική- παγιδευμένη μέσα σε εγωισμούς, εθνικισμούς και ουτοπίες, εθελοτυφλεί, στρουθοκαμηλίζει και τσαλαβουτά σε νοσηρή καθημερινότητα, ευελπιστώντας σε λύση -στη βάση επανένωσης- που ούτε διαφαίνεται, ούτε πρόκειται να έρθει ποτέ, τουλάχιστον με το καλό. Ματαιοπονεί και φθείρεται κυνηγώντας… ανεμόμυλους, σαν τον αιθεροβάμονα Δον Κιχώτη.

   Μια ρεαλιστική καταγραφή και αποτύπωση της σημερινής πραγματικότητος των κατεχομένων εδαφών δείχνει πως η «τουρκοποίησή» τους είναι, ανεπιστρεπτί, πλήρης. Τόσο σε περιουσιολογικό επίπεδο, όσο και στη διαμόρφωση εθνικής συνείδησης. Οι Ελληνοκύπριοι ξεκληρίστηκαν. «Φαγώθηκαν», εκδιώχθηκαν ή «τούρκεψαν». Σπίτια, οικόπεδα και χωράφια πέρασαν σε τούρκικα χέρια και στη συνέχεια -αρκετά από δαύτα- πουλήθηκαν σε Ευρωπαίους, οι οποίοι τα αγόρασαν ευχαρίστως και τα νέμονται έκτοτε. Εκκλησίες μετετράπησαν σε τζαμιά ή μουσεία και κάθε τι  ελληνικό έγινε πλέον ανάμνηση. Περίπου ό,τι συνέβη σε Σμύρνη, Έφεσο και αλλαχού στη Μικρά Ασία. Έτσι, de facto, η κατάσταση παγιώθηκε, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω και η Βόρεια Κύπρος έχει προστεθεί, πλέον, στον μακρύ κατάλογο των «χαμένων πατρίδων» του ελληνισμού.

   Η συντήρηση της υπόθεσης, ως «ανοιχτό θέμα», προδίδει ρομαντισμό, εθνικισμό και -με δεδομένο αντίπαλο τον Τούρκο- αθεράπευτη αφέλεια. Το νησί -και ο ελληνισμός γενικότερα- δεν αντέχουν σε βίαιες λύσεις και πολεμικές περιπέτειες. Ήδη, στο κόλπο μπήκε μία ακόμη αποφασιστική παράμετρος -κατά τη γνώμη μου η πιο σημαντική- οι υδρογονάνθρακες του υποθαλάσσιου χώρου της περιοχής, μέσα στα περίφημα, όσο και περίπλοκα στον καθορισμό τους, «οικόπεδα» των ΑΟΖ. Δηλαδή ένα κολοσσιαίο συμφέρον γιά τον σφετεριστή Τούρκο και άντε να τον «βγάλεις» στην απ’ έξω, τώρα που το «λαχταριστό ψητό» αχνίζει και μυρίζει έντονα.

   Είναι γνωστό, έστω και σε λίγους, πως η «Υπόθεση Κύπρος» αποτελεί μια αλληλουχία χαμένων ευκαιριών και μία αλυσίδα ελληνικών ανοησιών και εγκληματικών λαθών. Όπου κάθε φορά πηγαίναμε -μαξιμαλιστικά-  γιά μαλλί, τρώγαμε σφαλιάρα και μετά εκλιπαρούσαμε να γυρίσουμε στην προτέρα κατάσταση. (Σχέδιο Χάρντινγκ, συμφωνίες Λονδίνου-Ζυρίχης, μεγαλοϊδεατισμός Μακαρίου, εγκλήματα Σαμψών, βλακώδης επέμβαση χούντας Ιωαννίδη, κ.λπ.).

Σήμερα η Κύπρος βρίσκεται κι αυτή υπό το κράτος μνημονίου, απόρροια κακής οικονομικής πολιτικής, και το μόνο που της έλειπε είναι μια δυναμική εμπλοκή με την Τουρκία. Το ίδιο κι η Ελλάδα. Αφού, ούτως ή άλλως, τα «τσανάκια» στο νησί είναι χωρισμένα και η προσδοκία επανένωσης κατηγορηματικά ανέφικτη, ιδίως σε επίπεδο ομοιογενοποίησης του πληθυσμού, γιατί δεν προχωρούμε στο αυτονόητο. Δηλαδή στην διαίρεση της Κύπρου και τη δημιουργία δύο ανεξαρτήτων κρατών. Μετά από κάποια διαπραγμάτευση στο εδαφικό, (μπας και τους ξεκολλήσουμε την Αμμόχωστο), το οποίο με την αιγίδα του ΟΗΕ θα μπορεί να διευθετηθεί και παγιωθούν σταθερά σύνορα. Ο κάθε κατεργάρης θα γυρίσει στον πάγκο του και ο κάθε «νοικοκύρης» θ’ ασχοληθεί με τα του οίκου του. Η «μεσοτοιχία» των δύο κρατών καθιστά σχετικά εύκολο τον διαχωρισμό των ΑΟΖ -πολύ ευκολότερα αν ευρίσκοντο απέναντι- στα πλαίσια μιας συνολικής διαπραγμάτευσης της διαίρεσης. Στη συνέχεια, το κάθε κράτος ας επωφεληθεί από την τύχη του και τα «προικιά» που του έστειλε ο Δημιουργός και η φύση.

   Αυτή η λύση θα αφαιρέσει ένα -από τα πολλά που, δυστυχώς, υπάρχουν- αγκάθι των ελληνοτουρκικών σχέσεων και θα ανοίξει δρόμους στο νέο κράτος της Κύπρου. Γιά προκοπή και δημιουργία χωρίς τον φόβο της Τουρκίας, μέσα στον χώρο που -ούτως ή άλλως- και τώρα κατέχει. Απερίσπαστα, ανεξάρτητα, αδέσμευτα, άφοβα.

   Το γεγονός της διαίρεσης ενός νησιού σε δύο, ή περισσότερες, κρατικές οντότητες δεν είναι πρωτοφανές. Πρόχειρα αναφέρονται το Βόρνεο, (Μαλαισία-Ινδονησία-Μπρουνέι), η Νέα Γουινέα (Ινδονησία-Παπούα Νιού Γκίνυ) και η Ισπανιόλα (Αϊτή-Δομινικανή Δημοκρατία). Γιατί όχι και η Κύπρος;

   Αξίζει να σημειωθεί πως στα τρία προαναφερθέντα διηρημένα νησιά ο πληθυσμός είναι απόλυτα ομοιογενής από φυλετικής πλευράς και μόνο εσωτερικοί λόγοι και εξωτερικά συμφέροντα προκάλεσαν τον τεμαχισμό τους. Η Κύπρος έχει ένα επί πλέον κίνητρο διαχωρισμού, την εντελώς διαφορετική πληθυσμιακή σύνθεση.

   Η λύση είναι απλή και τελεσφόρος, σαν το αυγό του Κολόμβου. Εξωγενείς παράγοντες και «τσίμπλες» εθνικιστικών μικροεγωισμών και μεγαλοϊδεατισμών, τύπου… «Μεγάλης Αλβανίας», (έκανε κι η μύγα κ…), μας εμποδίζουν να την δούμε καθαρά και ρεαλιστικά. Και οι-ένθεν κακείσε- «ελληναράδες» που ξελαρυγκιάζονται με το πομπώδες: «δεν ξεχνώ», θα πρέπει να θυμούνται πάντα και τό ότι η Κύπρος, χωμένη στον κόλπο της Μερσίνας και την αγκαλιά της Τουρκίας, δεν προστατεύεται στρατιωτικά. Ιδίως όταν πρόκειται γιά «κουνούπι» κόντρα σε «βάτραχο»!